Ένα μήνα από το ξεκίνημα της παράστασης “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ”του Έντουαρντ Άλμπη σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη συνάντησα την Ντάνη Γιαννακοπούλου για να μας μιλήσει:για τον ρόλο της Χάνυ την οποία υποδύεται,τους ρόλους τους οποίους υποδυόμαστε με σκοπό την επιβίωση μας,την αιχμηρή για θέματα σχέσεων γραφή του Άλμπη,και τέλος πόσο τυχερή νιώθει που ξανά συνεργάζεται με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας που ξεκίνησε η παράσταση “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ” πώς εξελίσσεται η μέχρι τώρα πορεία του έργου και ποια η αποδοχή από τον κόσμο;
-Έχει φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Η διαδικασία των προβών ήταν συγχρόνως πολύ ευχάριστες αλλά και δύσκολες για εμένα προσωπικά,κάθε φορά που μελετάς έναν νέο ρόλο αναστατώνεσαι συναισθηματικά και σωματικά. Οπότε με ανακούφισε που ανέβηκε η παράσταση και συγχρόνως χαίρομαι γιατί η αποδοχή του κοινού είναι πολύ θετική. Είναι πολύ ωραίο όταν ετοιμάζεις κάτι το οποίο δουλεύεις σχεδόν δυόμιση μήνες να το καταθέτεις στο κόσμο και να γίνεται αποδεκτό,νιώθεις μία ανακούφιση. Κάτι προσωπικό γίνεται κοινό.

Υποδύεσαι την Χανι,περιέγραψε μας τον χαρακτήρα σου;
-Η Χανι είναι ένα αρκετά ταλαιπωρημένο πλάσμα που θα μπορούσε να πάσχει και από μία ψυχική αναστάτωση. Εξωτερικά είναι μία ευγενική,πρόσχαρη και ντροπαλή κοπέλα αλλά μέσα της υποφέρει είναι λίγο αλλόκοτη. Καθ’ όλη την διάρκεια του έργου βλέπουμε ότι εξελίσσεται,δηλαδή ξεκινάει με όλη αυτή τη χαρά που την περιβάλλει και την διακρίνει να ενταχθεί στην παρέα αλλά στη συνέχεια και με την βοήθεια του αλκοόλ απελευθερώνεται και αντιδρά διαφορετικά από την πρώτη εικόνα που είχαμε για εκείνη.

Από τα δύο ζευγάρια που υπάρχουν στο σαλόνι φαίνεται ο ρόλος της Χάνι να είναι ο πιο αθώος;
-Στην αρχή ναι,όταν μπαίνουν στην σκηνή για πρώτη φορά ο Νικ και η Χάνι βλέπουμε ένα αθώο πλάσμα,γλυκό,τρυφερό αλλά συγχρόνως είναι και ένα άτομο το οποίο δεν αντέχει αυτή την κατάσταση που επικρατεί στο σαλόνι και αυτόν το λεκτικό πόλεμο ανάμεσα στην Μάρθα και τον Τζωρτζ. Επίσης κατά την διάρκεια του έργου αυτό το συναίσθημα γίνεται όλο και πιο φανερό και δεν το κρύβει.


Μίλησε μας γι’αυτό το παιχνίδι αλήθειας και ψέμματος που φαίνεται να παίζεται ανάμεσα στα ζευγάρια;
-Έχω την αίσθηση ότι στη ζωή μας όλοι παίζουμε κάποιους ρόλους και υιοθετούμε μοτίβα συμπεριφοράς χωρίς να το συνειδητοποιούμε με σκοπό την επιβίωση μας. Πολλά ζευγάρια μπορεί να λένε ψέμματα μεταξύ τους ή να πολεμούν ο ένας τον άλλον χωρίς να το καταλαβαίνουν. Αυτό γίνεται με στόχο άλλες φορές την αγάπη και άλλες φορές μόνο και μόνο από συνήθεια. Νομίζω σ’αυτό το έργο οι μάσκες πέφτουν οι χαρακτήρες εξελίσσονται αλλάζοντας τα μοτίβα τους και για μένα καταρρέει αυτή η ψευδαίσθηση. Δηλαδή υιοθετούμε πρακτικές γιατί έτσι έχουμε μάθει αλλά κάποια στιγμή με αφορμή κάποιο γεγονός μπορεί να απαλλαχθούμε. Μ’αυτό το τρόπο πολλές φορές ερχόμαστε και πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξουν στο κείμενο:το χιούμορ,η σκληρότητα αλλά και η τρυφερότητα;

– Νομίζω αυτό συμβαίνει επειδή είναι ένα παιχνίδι. Κυρίως ανάμεσα στο ένα ζευγάρι το οποίο παίζεται και όπως τα παιδιά τα οποία παίζουν μπορεί να πεισμώσουν,μπορεί να διεκδικήσουν κάτι με βίαιο τρόπο,μπορεί συγχρόνως να κάνουν πλάκα και ταυτόχρονα να συγκινηθούν. Συνυπάρχουν μεταξύ τους όλα αυτά τα συναισθήματα γιατί πιστεύω ότι κρύβεται ένα παιδί στο σώμα του ενήλικα.



Πού πιστεύεις ότι οφείλεται η διαχρονικότητα του έργου;

-Γιατί όταν δημοσιεύτηκε ήταν ένα πρωτοπόρο έργο για την εποχή του. Ήταν πρωτοπόρο όσον αφορά τη θεατρική του γραφή,στην αλήθεια των σκέψεων αλλά συγχρόνως και στην βιαιότητα των σχέσεων. Δεν ξέρω αν άλλος συγγραφέας είχε τολμήσει νωρίτερα να ασχοληθεί τόσο βαθιά και με τόσο ωμό τρόπο στο ζήτημα των σχέσεων των ανθρώπων.

Το ξημέρωμα πώς βρίσκει τους ήρωες,τί είναι αυτό που τους έχει αλλάξει;

-Επειδή είμαι αισιόδοξο άτομο θεωρώ ότι οι ήρωες αλλάζουν. Φτάνουν στον πάτο,φτάνουν σε άσχημες ψυχικές καταστάσεις αλλά θεωρώ ότι βγαίνουν πάλι στο φως. Όσο δύσκολη και αν ήταν αυτή η βραδυά έχω την αίσθηση ότι τους δίνεται μία ευκαιρία για να ξαναφτιάξουν κάτι από την αρχή:στη σχέση τους και στους εαυτούς τους.

Λίγα λόγια για την συνεργασία σου με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη;

– Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με τον Κωνσταντίνο. Για εμένα είναι απ’τις καλύτερες συνεργασίες η φετινή και μία πολύ καλή επαγγελματική συγκυρία. Ο Κωνσταντίνος είναι ένας πολύ ευγενής και δοτικός άνθρωπος,είναι συγκεκριμένος σε αυτό που ζητάει στη δουλειά. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θα σ’εμπιστευτεί στα λάθη,σου έχει εμπιστοσύνη και θα σε στηρίξει. Νιώθω πολύ χαρούμενη που ξανασυναντιέμαι μαζί του.

Πόσο αληθινές είναι οι σχέσεις των ανθρώπων στις μέρες μας με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;

-Θεωρώ ότι οι ανθρώπινες σχέσεις πάντα είναι δύσκολες. Έχω όμως την αίσθηση τουλάχιστον απ’τον δικό μου κοινωνικό περίγυρο ότι οι άνθρωποι κάπως προσπαθούν ν’ αλλάξουν με στόχο να ζουν καλύτερα,να αγαπιούνται καλύτερα και να διορθώνουν τα κακώς κείμενα με στόχο πάντα την αγάπη.

Του Γιάννη Βανταράκη