Ήρθε λοιπόν η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Όλοι ενδόμυχα πίστευαν πως Πρόεδρος Δημοκρατίας δεν θα εκλεγεί, άσχετα αν οι περισσότερα εξέφραζαν αντίθετη άποψη, μήπως και “ξορκίσουν το κακό” που πρόκειται να μας βρει, και λέω κακό διότι η αστάθεια είναι προ των πυλών. Όχι επειδή υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει ριζικά η κυβέρνηση (το οποίο αποτελεί ένα γεγονός σίγουρα ριζοσπαστικό για την Ελλάδα), αλλά γιατί η Ευρώπη δεν θα το δει με καλό μάτι.
Εξ΄αρχής οι προθέσεις των “παρών” βουλευτών έγιναν φανερές από την πρώτη ψηφοφορία, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το ήξερε. Αυτό που με προβληματίζει είναι γιατί το άφησε να συμβεί, διότι η απάντηση του περί τρόικας, διαπραγματεύσεων και κτλ κτλ εμένα προσωπικά δεν με καλύπτει. Ποιο ήταν το βασικότερο πρόβλημα του Σαμαρά; Μήπως πως τα πράγματα διαφαίνονται ακόμα πιο δύσκολα άρα σιγά σιγά να υπάρξει αποχώρηση αξιοπρεπής ή ότι οι άλλοι οι “μεγάλοι”, ήθελαν να δοκιμάσουν και κάτι ακόμα για να βγάλουν τη σωστή συνταγή “πως να διαλύσετε έναν λαό μέσα σε μερικά χρόνια”;
Είναι γνωστό εξάλλου ότι η Ελλάδα σαν χώρα έχει περάσει με επιτυχία όλα τα πειράματα και έχει ένα λαό που ξέρει να υπομένει. Διερωτήθηκε κανείς όμως αν αυτή τη φορά θα υπομείνει;
Το ζήτημα όμως δεν είναι το αν θα υπομείνει ή όχι ο λαός. Αν θα κάτσει στην πρωθυπουργική καρέκλα ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας ή κάποιος άλλος “καμμένος” διψασμένος για καρέκλα και εξουσία. Αν θα συνεργαστούν και ποιοι με ποιους και γιατί. Το ζήτημα είναι γιατί σκάμε αν υπάρχει η πιθανότητα να είναι όλα προσχεδιασμένα;
Είμαστε μαριονέτες ενός “περίεργου” συστήματος χρόνια τώρα…
Για ακόμα μια εκλογική αναμέτρηση δυστυχώς οι περισσότεροι “γνώστες και νοήμονες” των καταστάσεων και των πολιτικών παιχνιδιών ξέρουν το αποτέλεσμα…
Καλώς ή κακώς ψηφίζοντας ή μη από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να φέρουμε το επιθυμητό για τον καθένα ξεχωριστά αποτέλεσμα ή και για όλους επιθυμητό και πολυπόθητο, ένα κράτος υγιές, αξιοκρατικό, δίκαιο και γενικά ένα κράτος στο οποίο οι αξίες θα δεσπόζουν σε περίοπτη θέση και όχι να “βόσκουν” κάπου στο βυθό του κοινωνικού χάους και της πολιτικής διαφθοράς. Άκουσα πρόσφατα μια συζήτηση συνανθρώπων μου και αυτό που με στιγμάτισε ήταν η φράση ενός μεσήλικα “Δεν με νοιάζει τι θα γίνει, με νοιάζει να ζω ήσυχα, χωρίς φόβο και τρόμο”, όπως επίσης και η κουβέντα μιας νεαρής “Ας γίνουν εκλογές, δεν έχω να χάσω τίποτα, ούτε λεφτά έχω, ούτε δουλειά, τι έχω να χάσω;”
Η αλήθεια είναι, για να μην κοροϊδευόμαστε, πως τα συμφέροντα που διακυβεύονται κάθε στιγμή και θα διακυβευθούν στο εξής είναι αλλονών και όχι ημών των μικρών.
Είμαστε μπροστά στα μεγαθήρια, απλά ανθρωπάκια, που μας οδηγούν και μας ορίζουν με μια κίνηση τους, είμαστε “λίγοι” και δυστυχώς ανήμποροι. Οι εκλογές κάποτε είχαν αξία και η ψήφος κάποτε είχε δύναμη, τώρα είναι στάχτη στα μάτια και τίποτα παραπάνω. Η ψήφος πάντα πίστευα πως είναι το δυνατό μας χαρτί, τα δεδομένα όμως καθημερινά μου το αναιρούν.
Αναλογιστείτε τι πραγματικά θα γινόταν αν η ψήφος μας μετρούσε, ίσως και καμιά κυβέρνηση από τις προυπάρχουσες των τελευταίων ετών να μην είχε κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Αλλά αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς με σιγουριά. Κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια πως όλα είναι προδιαγεγραμμένα, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Κλείνοντας και μιλώντας πάντα ως ένα πολιτικοποιημένο άτομο, υπάρχει μια δύναμη στο βάθος των “πιστεύω” μου που ελπίζει πως ακόμα και αν όλα είναι προσχεδιασμένα και προμελετημένα, δεν είναι σίγουρα και το αποτέλεσμα…
Μπορεί να απογοητεύομαι αλλά δεν παραδίνομαι…
