Μία φιλία που κρατάει από τα χρόνια που ήταν μαθητές στο Εθνικό θέατρο ο Γιώργος Κατσής και ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος ενώνουν τις δυνάμεις μαζί με την Κατερίνα Ζησούδη και τον Χρόνη Barbarian για να μας αφηγηθούν μία αληθινή ιστορία μίας ορειβατικής ομάδας που συνέβη στα Ουράλια όρη και η οποία μας δείχνει το πόσο δυνατή είναι η φύση απέναντι στον άνθρωπο αλλά συγχρόνως και πόσο δεμένοι μεταξύ τους είναι.

Μίλησε μου γι’αυτήν την αληθινή ιστορία που ανεβαίνει στο ΒΙΟS σε σκηνοθεσία Γιώργου Κατσή;
Τον Ιανουάριο του 1959 εν μέσω Ψυχρού πολέμου μία ομάδα Ρώσων ορειβατών αποφασίζει να πάνε στα Ουράλια όρη και συγκεκριμένα σε μία κορυφή που ονομαζόταν το “Νεκρό βουνό”. Αφού έχει περάσει αρκετός καιρός που δεν έχουν δώσει σημεία ζωής μία εθελοντική ομάδα με παρουσία στρατού αποφασίζει να ψάξει στα βουνά. Το πρώτο που βρίσκουν είναι η κατεστραμμένη σκηνή των πεζοπόρων ενώ περίπου 500 μέτρα παραπέρα βρίσκονται τα πτώματα πέντε ατόμων. Μετά από 2 μήνες και αφού έχουν λιώσει οι πάγοι βρέθηκαν τα πτώματα απ’τους υπόλοιπους τέσσερις με κομμένες γλώσσες και σπασμένα πλευρά. Πρώτες ενδείξεις ήταν ότι κατέβηκαν εξωγήινοι άλλη ένδειξη ότι γέτη τους κατασπάραξαν,μετά από λίγο καιρό η υπόθεση έκλεισε αυτή είναι με λίγα λόγια η υπόθεση.


Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;
Ουσιαστικά δεν υπάρχουν ρόλοι επειδή είναι διήγημα αυτό που έχει γράψει ο Γιώργος το οποίο βασίζεται σ’αυτό το γεγονός και εξιστορεί την ιστορία των προσώπων που θα ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι.


Είναι μία ιστορία που μιλά για το ανεξήγητο αλλά συγχρόνως και τη δύναμη του ανθρώπου;
-Θα έλεγα πως πιο πολύ μιλάει για τη δύναμη της φύσης απέναντι στον άνθρωπο το πόσο ανίκητη είναι απέναντι του. Επίσης καταλαβαίνεις ότι και ο άνθρωπος είναι κομμάτι αυτής και πως και αυτός με κάποιο τρόπο είναι ανίκητος. Δηλαδή ο θάνατος του ανθρώπου παρ’ότι είναι η μεγαλύτερη ήττα του συγχρόνως τροφοδοτεί τα δένδρα τη φύση γενικότερα και δίνει ξανά ζωή σε κάτι άλλο. Στο κείμενο πιστεύω ότι υπάρχει σε μεγάλο βαθμό αυτή η αλληλένδετη σχέση φύσης-ανθρώπου.


Συνυπάρχουν μέσα στην ιστορία: η περιπέτεια,το μυστήριο,το θρίλερ;
-Το μυστήριο για μένα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Είναι μία περιπέτεια που ενώ βλέπεις ότι κάτι άσχημο θα συμβεί εκείνοι προχωράνε μπροστά στο ανέφικτο. Η ανθρώπινη φύση ξεπερνάει τους φόβους και τους κινδύνους κοιτώντας την αιωνιότητα. Αν μείνουμε κρυμμένοι και φοβισμένοι μη δοκιμάζοντας νέες προκλήσεις χάνεται η δημιουργικότητα και η φαντασία.


Πώς νιώθεις που ξανασυνεργάζεσαι με οικεία σ’ εσένα πρόσωπα;
-Πάντα μου αρέσει να επιστρέφω σε πρόσωπα που τα θεωρώ οικογένειά μου. Νιώθω ειλικρινής και είμαι ο εαυτός μου.


Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν σου ανακοίνωσε ο Γιώργος το project;
-Πάμε. Κάθε φορά που μου ανακοινώνει κάτι ο Γιώργος είμαι θετικός δεν το σκέφτομαι ποτέ. Υπάρχει μία τρομερή χημεία μεταξύ μας η οποία μας ενώνει. Μας ενώνει ο θυμός που έχουμε να τον κάνουμε δημιουργία και να βγούνε έξω όλες αυτές οι πληγές που έχουμε.


Πώς είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του 2019;
-Πάντα όταν γίνεται αυτή η ερώτηση έρχεται στον νου μου το οικονομικό. Τα τελευταία πέντε χρόνια που είμαι ηθοποιός προσπαθώ να ζήσω απ’ αυτή τη δουλειά και δυσκολεύομαι. Έτυχε για κάποιο διάστημα να δουλέψω στην τηλεόραση όπου τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Γενικά όμως είναι δύσκολο να επιβιώσεις χωρίς δεύτερη δουλειά.

Του Γιάννη Βανταράκη