Απογευματινό ραντεβού με την Ελεάννα Φινοκαλιώτη, να μιλήσουμε για το «The Waiter», το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στήβ Κρικρή. Ευχάριστη και ευγενέστατη, συζητήσαμε για το παρθενικό ρόλο που είχε στην ταινία, τις εμπειρίες που αποκόμισε, αλλά και τις χαρές που πρέπει να βρίσκουμε στην καθημερινότητα μας.

Κατευθείαν από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μίλησε μας για τις εμπειρίες και λίγα λόγια για την ταινία;
-Ο Στήβ έχει διαμορφώσει την ταινία γύρω από τον Ρένο (Άρης Σερβετάλης) ο οποίος ξαφνικά ένα βράδυ ανακαλύπτει ότι ο γείτονας του έχει τεμαχιστεί, και ότι κάποιος άλλος μπαίνει στο σπίτι που έμενε
ο Μίλαν. Στη συνέχεια βλέπουμε πως ο Ρένος, ένας άνθρωπος κλεισμένος στον εαυτό του, αρχίζει να επηρεάζεται. Τόσο η ζωή του, όσο και οι όποιες ενέργειες του. Όσον αφορά τις εντυπώσεις βγαίνοντας απ’ την αίθουσα,θυμάμαι μου γεννήθηκαν ίδιες απορίες με τους θεατές- όσους πρόλαβα να μιλήσω!
Για ποιο λόγο δηλαδή ο ήρωας πράττει και ενεργεί κατ’ αυτό τον τρόπο, πως παρασύρεται βήμα-βήμα σε όλο αυτό το παιχνίδι. Γεννώνται ερωτήματα και στο τέλος ο καθένας μας βγάζει το δικό του συμπέρασμα και αναλόγως ταυτίζεται με τον εκάστοτε ήρωα ή όχι.


Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην ταινία. Πες μας κάποια στοιχεία;
-Εγώ έχω ένα μικρό ρόλο στην ταινία, παρθενικό για την ακρίβεια.
Είναι μία σκηνή όπου ο συνάδελφος του Ρένου μπαίνει στο μαγαζί ψάχνοντας τον έρωτα του. Και εγώ καθώς βρίσκομαι εκεί ως εργαζόμενη, παίρνω ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και αρχίζω να του τραγουδάω την «Σκλάβα της Τζένης Βάνου». Είναι ένα δίπολο φαντασίας και πραγματικότητας, μια σουρεαλιστική στιγμή,
όπου υπάρχουν πολλές τέτοιες στην ταινία.
Πώς ήταν η εμπειρία να συνεργάζεται με τον Άρη Σερβετάλη και τον Γιάννη Στάνκογλου;
-Ήταν μεγάλη μου χαρά να συνεργάζομαι μαζί τους. Κυρίως εμένα οι σκηνές ήταν με τον Άρη, όπου τον γνώρισα από κοντά και είναι το ίδιο απλός και συνεργάσιμος όπως πίστευα.
Είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στήβ Κρικρή. Τι είναι αυτό το καινούργιο που θέλει να μεταφέρει στον θεατή και πως ήταν
η συνεργασία σας;

-Νομίζω ότι μέσα από τον χαρακτήρα του Ρένου και κυρίως την μοναξιά η οποία τον διακατέχει, θίγεται ο σημερινός τρόπος ζωής μας και η διαχείριση της καθημερινότητας μας.
Δυστυχώς δεν αντιδρούμε, δεν παίρνουμε ξεκάθαρη θέση και στο τέλος παρασυρόμαστε κι εμείς από το ρεύμα. Η γνώμη μου είναι ότι ο Στήβ το έχει δώσει με τον καλύτερο τρόπο στον θεατή. Με σπουδαίες ερμηνείες, εξαιρετικά πλάνα, όλα καλοδουλεμένα.

Αν ήθελες να κάνεις μία άτυπη κατηγοριοποίηση της ταινίας που θα την κατέτασες;
-Σύγχρονο νουάρ με αρκετές δόσεις σουρεάλ σκηνών. Όπως είπα και πιο πάνω, ο Στήβ έχει προσέξει πολύ και έχει ακροβατήσει με προσοχή σε αυτά τα είδη.
Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η συνεχής αναγνωρισιμότητα των Ελληνικών παραγωγών και οι αρκετές βραβεύσεις (Λάνθιμος και άλλοι).
-Στο ότι επιτέλους συμβαίνουν ωραία και με αγάπη πράγματα στον χώρο του κινηματογράφου. Με λυπεί βέβαια το γεγονός ότι έχουμε την τάση σαν λαός να μην λέμε μπράβο και να διχαζόμαστε όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Λάνθιμου, όπου υπήρξε καχυποψία και διχασμός. Αντί να είμαστε περήφανοι, μια μεγάλη μερίδα κοίταξε μόνο να κρίνει κακοπροαίρετα. Είναι αυτό που συμβαίνει πολλές φορές και με το θέατρο -απ’ τον καναπέ μας τα βλέπουμε όλα εύκολα.

Ποιες ταινίες ή γεγονός ήταν αυτό που στάθηκε αφορμή για να γίνεις ηθοποιός;
-Η αλήθεια είναι ότι από μικρή μου άρεσε το θέατρο και αυτό καθόρισε την επιλογή μου να γίνω ηθοποιός. Αφορμή για τη σχέση μου με τον κινηματογράφο ωστόσο στάθηκε ένας καθηγητής μας στο μάθημα των μαθηματικών, ο οποίος μας παρότρυνε να βλέπουμε ταινίες στην κινηματογραφική λέσχη του χωριού μας. Θυμάμαι είδα για πρώτη φορά στα 15 το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Άιζενσταιν. Παρότι δεν κατάλαβα τίποτα, επέστρεφα ξανά και ξανά στα κόκκινα καθίσματα κάθε Πέμπτη για να βλέπω τις ταινίες της λέσχης. Αυτό ήταν, γοητεύτηκα, αγάπησα και τον κινηματογράφο.


Αγαπημένοι σκηνοθέτες;
-Λατρεύω τον Ντέιβιντ Λιντς, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Γούντι Άλεν, τον Κισλόφσκι και τους αδελφούς Κοέν.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός τι θα ήθελες να ήσουν;
-Θα ήθελα να ήμουν γιατρός και να εργάζομαι στους γιατρούς χωρίς σύνορα για να μπορώ να βοηθάω παιδιά κι ανθρώπους σε εμπόλεμη ζώνη σε όλη τη γη.

Η Ελεάννα Φινοκαλιώτη παίζει στη θεατρική διασκευή της κλασικής ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου «Χτυποκάρδια στο θρανίο» σε σκηνοθεσία Λάκη Λαζόπουλου, καθώς και στην Παναγία των Παρισίων. 

Του Γιάννη Βανταράκη