Χρόνια δοξασμένα (του Ν. Βουδούρη)

Βυζαντινός αυτοκράτορας, ανένταχτος υπόδουλος και αρματολός,

καπετάνιος, κλέφτης, γόνος πρίγκιπα ή δάσκαλος σε κρυφό σχολειό.

Της παλιγγενεσίας πρωταγωνιστής και ατρόμητος Μακεδονομάχος,

ελευθερωτής των νέων χωρών και ήρωας των Παγκοσμίων Πολέμων. 

Τόσα και τόσα επιτεύγματα, στα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες,

ομογενής με την Δημοκρατία και συγκάτοικος των δώδεκα Ολύμπιων Θεών. 

Γηγενής στον ομφαλό της γης και των χρησμών ο καλύτερος οιωνός, 

των Ελλήνων που δόξασαν το όνομα του Χριστού παιδί και εγγονός. 

Πως θα μπορούσες να ξεφύγεις εσύ από της μοίρας τα γραμμένα;

Σπουδαίος γεννήθηκες, σε χώματα δοξασμένα κι αγιασμένα. 

Δεν έμεινες στης δόξας σου τις δάφνες, εργάστηκες σκληρά ακόμα,

δεν καλαμοκαβάλησες από την πολλή μεγαλειότητα και την πολλή την λόξα. 

Ή μήπως χάθηκες κάπου στο δρόμο, ψάχνοντας και συ για την αθανασία; 

Μήπως αντί τις νίκες να χαρείς, πάντα προτιμούσες την αιματοχυσία;

Μη και χιλιάδες αδέρφια χάθηκαν απ’ το χέρι του αδερφού τους;

Μήπως αυτό το «αρχαίον κάλλος» χάθηκε κάπου στην πορεία; 

Σε στρατόπεδα κομματικά μήπως έκοψες τον λώρο με το παρελθόν σου

και με σωβρακοφανέλες χρωματιστές έφτιαξες τους σύγχρονους εχθρούς σου;

Ή μήπως με ιδεολογίες μισάνθρωπες ξέχασες τα περί του ξένιου Δία 

και πιο βάρβαρος από τους βαρβάρους θέλησες ή κατάντησες να γίνεις; 

Γεννήθηκες Έλληνας από τύχη. Μα τι επέλεξες τελικά εσύ να γίνεις;

Κακέκτυπο του παρελθόντος ή κάτι αξιομίμητο απ’ τους επόμενους; 

Να κοκορεύεσαι για τα παλιά ή για όσα άφησες παρακαταθήκη στο μέλλον;

Να κλαις για τα περασμένα μεγαλεία που δεν έζησες ή εσύ να μεγαλουργήσεις;