Ο Τάσος Ιορδανίδης πρωταγωνιστεί στο ρόλο του “Πατέρα” του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Τον συνάντησα και μιλήσαμε για την κρίση και την βία στην σύγχρονη ελληνική οικογένεια,την συνεργασία του με τον Βασίλη, αλλά και το δέσιμο που μας διακατέχει με την οικογένεια μας ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Λίγα λόγια για την παράσταση-πώς γεννήθηκε η ιδέα; Μίλησε μας για τον Τάσο τον ήρωα που υποδύεσαι και πώς τον προσέγγισες;
-Είχα την επιθυμία να συνεργαστώ με φίλους που αγαπώ αλλά και που εκτιμώ καλλιτεχνικά.Αυτοί οι φίλοι ήταν η Μαρίνα και ο Βασίλης,ο Βασίλης και η Μαρίνα.Στην τριάδα που δημιουργήθηκε είχα προτείνει άλλο έργο αλλά ύστερα από προτροπή του Βασίλη,έγινε η επιλογή του Πατέρα.Πρόκειται για μία μεταγραφή του κλασικού κειμένου του Στρίντμπεργκ.Η ιστορία,η πλοκή και η δομή του κειμένου έρχεται στην Αθήνα του 2019-20,παραμονή Πρωτοχρονιάς.Προτείναμε την ιδέα στα Αθηναϊκά θέατρα τα οποία αγκάλιασαν παραγωγικά τη συνολική προσπάθεια και της έδωσαν στέγη στο θέατρο Αποθήκη.Είμαστε πολύ περήφανοι για την καλλιτεχνική και εμπορευματική πορεία της παράστασης,όπως και από το συναίσθημα που γεννάει στο κοινό που μας τιμά με την παρουσία του.Η σκηνοθετική ματιά του Βασίλη έχει φέρει μία τομή στα θεατρικά πράγματα και αισθάνομαι πολύ καλά μέσα στις ράγες του ακραίου ρεαλισμού που πρεσβεύει.Επίσης αισθάνομαι ασφαλής και τυχερός που συνυπάρχω με τη Μαρίνα που θεωρώ ότι είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς στο ελληνικό θέατρο,έναν υπέροχο ρολίστα όπως ο Ιωσήφ που είναι και φιλαράκι από τα χρόνια του Εθνικού,με την ”έφηβη” στην ψυχή και ακριβή για τα θεατρικά πράγματα Γιάννα και ένα από τα next best things στο χώρο της υποκριτικής Νικολέτα.Ο Τάσος είναι πνιγμένος στα χρέη.Αγαπάει την οικογένειά του και πασχίζει γι’αυτήν.Παλεύει με νύχια και με δόντια για να κρατήσει την οικογενειακή εστία αλώβητη και συμπαγή.Τα πράγματα όμως ξεφεύγουν από τον έλεγχο (του) και το καράβι είναι έτοιμο να πέσει σε παγόβουνο.Μέσα σε αυτή την ακραία συνθήκη ο ήρωας δίνει μία μάχη της οποίας τα θύματα δεν είναι άλλα από τα μέλη της οικογένειάς του και τον ίδιο του τον εαυτό.Η προσωπική υποκριτική προσέγγιση έγινε με βαθύ σκάψιμο στο συνειδητό και το ασύνειδο.Με μία ενδοσκόπηση που οδήγησε σε αναγωγές είτε υπαρκτές είτε φαντασιακές.
Η οικογένεια που παρακολουθούμε αντιπροσωπεύει την κατάλυση του ρητού “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”
-Στα χαρτιά και στη θεωρία,ναι.Στην ουσία θεωρώ ότι τα σκηνικά δρώμενα της παράστασης σκιαγραφούν ακριβώς στο κέντρο τα συγκεκριμένα οικογενειακά πρότυπα που πλέουν μέσα στο ψεύδος και την υποκρισία κάτω από τον φόβο του κοινωνικού επικριτικού σχολιασμού.
Πόσο εύκολο ήταν αποτυπωθεί στο σανίδι αυτή η αστική οικογένεια που βλέπουμε;
-Η περίοδος των προβών ήταν πολύμηνη και με την καλή έννοια επίπονη.Για να βγει το αποτέλεσμα που είχε θέσει ως στόχο ο Βασίλης,ήταν επιβεβλημένο να δουλέψουμε στοχοπροσηλωμένα, πολύ και με αυταπάρνηση.Δεν ήταν εύκολο αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται.
Φοβήθηκες τις αντιδράσεις του κοινού λόγω της φρασεολογίας και της βίας που υπάρχει στο έργο; Είναι λίγο συντηρητικό το ελληνικό κοινό;
-Το ελληνικό κοινό είναι πολύ πιο προοδευτικό απ’όσο νομίζουμε.Είναι ανοιχτό,δεκτικό και έξυπνο.Διαθέτει συναισθηματική νοημοσύνη υψηλού επιπέδου και είναι χαρά μας που απορροφά με τέτοιο τρόπο τους σκηνικούς κραδασμούς.Αυτά τα δηλώνω,σύμφωνα με την εμπειρία μου γύρω από τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική πρόταση.
Με αφορμή την πατρότητα υπάρχει ένας εμμέσως σαρκασμός του Στρίντμπεργκ προς την ανθρώπινη ύπαρξη;
-Όλοι οι σπουδαίοι συγγραφείς διαθέτουν μια ειρωνία.Καλώς ή κακώς τα μεγάλα μυαλά παίρνουν θέση μέσα από τα γραπτά τους και έχω την εντύπωση ότι μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία γιατί είναι πολύ ακριβείς σκοπευτές της ανθρώπινης ψυχής.
Πες μας λίγα λόγια γι’αυτήν την σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλλα,και τί είναι αυτό που αντιπροσωπεύει το καθένα;
-Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.Το ένα φύλο συμπληρώνει το άλλο και εξαρτάται απ’αυτό.Τα προβλήματα ξεκινούν στο διαμέρισμα.¨οταν το 50-50 γίνεται 60-40 ή και 51-49 ακόμα.
Μοιάζει να είναι ο Τάσος δέσμιος στην σχέση με τη μητέρα του;
-Όλοι είμαστε δέσμιοι κατά την ταπεινή μου άποψη ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε,ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμαστε.Στη συνολική μας ύπαρξή και στη γενικότερη στάση ζωής,η οικογένεια κυριαρχεί και με τα καλά της και με τις παθογένειές της.
Γιατί όλες οι απόπειρες επανάστασης που κάνει ο Τάσος πέφτουν στο κενό και δεν μπορεί να υλοποιήσει τα σχέδια του;
-Γιατί το τρένο έχει φύγει από τις ράγες του και χρειάζεται ειδικός για να το επαναφέρει. Κάτι,που πρακτικά,δεν μπορεί να συμβεί με τα δεδομένα της συγκεκριμένης οικογένειας.
Του Γιάννη Βανταράκη
