Δεύτερος χρόνος επιτυχίας για την παράσταση “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” μίλησε μας για τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου;

-Για εμένα ήταν πολύ ξαφνικό όλο αυτό γιατί τώρα ξεκίνησα στο χώρο του θεάτρου και νιώθω συγκινημένη από την θετική αντίδραση του κοινού και ειδικά από άτομα τα οποία θαύμαζα και εγώ η ίδια. Νιώθω ιδιαίτερη τιμή που με διάλεξε ο κος Μαυρίκιος να συμμετέχω σ’ αυτήν την παράσταση.

Ποιός είναι ο ορισμός που θα έδινες στον τίτλο της παράστασης;

-Είναι ένα έργο το οποίο δείχνει σε βάθος την διαδικασία που περνάει ο ηθοποιός ώστε ν’ ανέβει μία παράσταση. Συγχρόνως υπάρχει ένα πιο φιλοσοφικό επίπεδο γιατί το έργο κινείται γενικότερα στο πνεύμα του συγγραφέα “Ποιός είμαι-Ποιός δείχνω στους άλλους ότι είμαι;” .

Μίλησε μας για το ρόλο τον οποίο υποδύεσαι ;

-Ο δικός μου ρόλος όπως και όλων των άλλων ηθοποιών είναι δουλεμένος πάνω σ’ εμένα, δηλαδή υπάρχουν χαρακτηριστικά και από εμάς, ίσως βέβαια με λίγο διαστρεβλωμένο τρόπο. Εγώ παίζω την Ντορίνα η οποία είναι κόρη της Ινιάτσια. Ο ρόλος δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο έργο του Πιραντέλλο, στην δική μας περίπτωση είναι η τραγουδίστρια της οικογένειας, η πιο ντροπαλή και μαζεμένη.

Ένα έργο σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι πόσο νοσταλγικό φαίνεται αυτό στα μάτια σου;

-Προσωπικά έχω μία πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον Χατζιδάκι γιατί από μικρή στο σπίτι μου πάντα ακούγαμε τραγούδια του. Θεωρώ ότι είναι ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης, ήταν μεγάλη τιμή για εμένα που θα ανέβαινα στη σκηνή να πω τα τραγούδια του και ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω ότι βρίσκομαι σ’αυτή τη θέση.

Πόσο εύκολοι ή δύσκολοι είναι όλοι αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών κατά την διάρκεια των προβών αλλά και κατά την διάρκεια αυτού;

-Εγώ προσωπικά έχω ένα θέμα με τους αυτοσχεδιασμούς, δεν είναι αγαπημένοι μου. Γενικώς όμως ήμασταν ένας πολύ αγαπημένος θίασος που έδεσε πολύ γρήγορα και οποιοσδήποτε αυτοσχεδιασμός γινόταν εύκολα γιατί είχαμε πολύ καλή χημεία μεταξύ μας.

Ποιές ήταν οι δυσκολίες του να μπεις στον Πιραντελικό κόσμο;

-Θα έλεγα κατά κάποιον τρόπο ότι ήμουν προετοιμασμένη γιατί έχοντας τον Μαυρίκιο δάσκαλο είχα κάποια επαφή με τον κόσμο του Πιραντέλλο και τα έργα του. Ο Μαυρίκιος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει ασχοληθεί σε πολύ βάθος με τον Πιραντέλλο και αυτό το μετέφερε και σ’ εμάς ως μαθητές του. Έτσι δεν ήμουν εντελώς εκτός κλίματος, κι ας μου φάνηκε και πάλι αρκετά απαιτητικό.

Είναι μία παράσταση για το θέατρο μέσα στο θέατρο;

-Ειναι ίσως το απόλυτο έργο για το θέατρο μέσα στο θέατρο. Πρόκειται και για ένα μηχανισμό τον οποίο ο Πιραντέλλο χρησιμοποιεί συχνά στα έργα του.

Ορισμένες φορές το θέατρο μοιάζει να είναι πιο αληθινό από την πραγματικότητα;

-Ναι, πολλές φορές. Το θέατρο δεν είναι ειλικρινές, αλλά λέει μια αλήθεια. Πολλές φορές ακόμα και η ταύτιση με τον ρόλο μπορεί να αποκαλύψει αληθινά συναισθήματα του ηθοποιού πάνω στη σκηνή, ακόμα κι αν δεν το θέλει. Φοράμε θεατρικές μάσκες για να μη χρειάζεται να βγάζουμε τις μάσκες που φοράμε στην καθημερινή μας ζωή.

Τί είναι αυτό που σε συγκινεί στο έργο;

-Γενικά στο έργο με συγκινεί η ιδιοφυΐα του Πιραντέλλο, εξαιτίας του απέκτησα μια καινούργια αντίληψη για το θέατρο. Στη δική μας παράσταση με συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι συμμετέχω σε κάτι τόσο μεγαλύτερο από εμένα, σε ένα δημιούργημα του δάσκαλου μου κ. Μαυρίκιου τον οποίο θαυμάζω απεριόριστα, καθώς και η ευκαιρία που μου δίνεται να αγγίξω τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.

Του Γιαννη Βανταράκη