Μεσημεριανός καφές με τον Γιάννη Νιάρρο για να μας μιλήσει για τον Κρίστοφερ τον ήρωα που υποδύεται για δεύτερη σερί χρόνια στην παράσταση “Ποιός σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”. Συγχρόνως μας μίλησε για την ευτυχία που είχε να συνεργαστεί για τέσσερα χρόνια με τον Γιάννη Οικονομίδη,πόσο τον έχει αλλάξει η επιτυχία, και συγχρόνως ότι από εδώ και πέρα μπορεί να παίζει με τους δικούς του θεατρικούς κανόνες. Τέλος τις Δευτέρες του Νοεμβρίου σας περιμένει σας περιμένει στο Γυάλινο μουσικό Θέατρο για μία παράσταση έκπληξη.

Δεύτερη χρονιά για το “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”θα ήθελες να μοιραστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου;
-Οι σκέψεις είναι πολλές τα συναισθήματα είναι σίγουρα θετικά γιατί το αγάπησε ο κόσμος όπως και εμείς είναι μία καινούργια ομάδα γιατί έφυγε η Αλεξάνδρα Αιδινη και ήρθε η Κόρα Καρβούνη,στην θέση της Μαρίας Καλλιμάνη ήρθε η Κατερίνα Λυπηρίδου,ο Θύμιος Κούκιος στο ρόλο του Θέμη Πάνου με εσωτερική αντικατάσταση με τον Γιώργο Κριθάρα για κάποιους άλλους ρόλους.Για εμένα όποτε μπαίνει ένας καινούργιος άνθρωπος στην παράσταση αυτομάτως αλλάζουν όλα. Γιατί είναι ένας νέος ρυθμός οπότε στην αρχή υπήρχε θέληση από εμένα να δω τα πράγματα απ’την αρχή και να επαναδιαπραγματευτώ έτσι ώστε να μην είναι κάτι πανομοιότυπο. Αυτό έκανε πολύ καλό σ’εμάς αν και βρισκόμαστε σε πρώιμο στάδιο και ακόμα βρίσκουμε πράγματα. Το μόνο που μένει ίδιο είναι η δύναμη της ιστορίας του Κρίστοφερ.

Υποδύεσαι τον Κρίστοφερ ένα ιδιαίτερο παιδί,ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν σου προτάθηκε ο συγκεκριμένος ρόλος;
-Ότι είναι ένας ρόλος τελείως έξω από εμένα,ότι ποτέ δεν φανταζόμουν να ήθελα να παίξω σε κάτι τέτοιο. Θα το έβρισκα βαρύ,θα έβρισκα τον εαυτό μου πολύ ανώριμο για να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Απ’τη μία λοιπόν υπήρχε μία άρνηση αλλά απ’την άλλη ο βαθμός δυσκολίας ήταν που με προκαλούσε και με ιντρίγκαρε να υποδυθώ το ρόλο αυτό. Γενικά έχω αυτή τη ματαιοδοξία του ηθοποιού που θέλει να τα παίξει όλα,και αυτό ήταν κάτι πολύ έξω από εμένα οπότε μ’ενδιέφερε. Εν τέλει έκανα πολύ καλά γιατί όταν βλέπεις ότι περνάς σε πιο δύσκολο επίπεδο στην τέχνη συνειδητοποιείς ότι αυτό που πρέπει να καταφέρεις είναι τα πάρα πολύ απλά πράγματα που σου έχουν μάθει. Πρέπει να εμβαθύνεις στα βασικά του θεάτρου:στην συνέπεια,την επικοινωνία με το κοινό,την επικοινωνία με το συμπαίκτη σου.

Με το πέρας του χρόνου και όσο δουλευες το ρόλο ποιές ήταν οι σκέψεις σου για τον Κρίστοφερ;
-Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ που είναι αθώος. Όταν λέμε βέβαια αθώος είναι μία λέξη που κρύβει πάρα πολύ ενοχή μέσα της. Για εμένα υπάρχει το θέμα της συνέπειας και κατά πόσο αυτό επηρεάζει τους άλλους.Ο Κρίστοφερ λοιπόν με τα δεδομένα της κοινωνίας μας είναι αθώος γιατί είναι συνεπής απέναντι στον εαυτό του και στους γύρω του.Αυτό που με βοήθησε αρκετά στο ρόλο ήταν ότι επειδή και εγώ νιώθω ότι βρίσκομαι σ’ένα μεταίχμιο ενηλικίωσης αυτό που με συγκίνησε πάρα πολύ είναι το θέμα της οικογένειας. Έτσι προσπάθησα να δω τον ήρωα χωρίς το πρόβλημα του αυτισμού του γιατί και πάλι είναι μία συγκινητική ιστορία από μόνη της.

Μαζί με τον Κρίστοφερ υποδυοσουν και τον Γιωργάκη στην οικογένεια Γερακαρη. Σου αρέσει να υποδύεσαι έντονους και ιδιαίτερους χαρακτήρες;
-Εννοείται. Μ’ ενδιαφέρει πολύ να παίζω ακραίους ρόλους και όχι χαρακτήρες απλούς και καθημερινούς γιατί έτσι δοκιμάζω και τον εαυτό μου.

Μίλησε μας για την συνεργασία σου με τον Γιάννη Οικονομίδη στο “Στέλλα κοιμήσου”καθώς για εκείνον ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζε στο θέατρο;
-Στην αρχή έπρεπε να γνωριστούμε καθώς εγώ ήμουν αρκετά χρόνια στο θέατρο ενώ ο Γιάννης έκανε μόνο κινηματογράφο. Χρειαστήκαμε λίγο καιρό. Για εμένα ο Γιάννης είναι “the best”στο να ξέρει να δώσει στον ηθοποιό χώρο να αυτοσχεδιάσει αλλά με πολύ συγκεκριμένες παραμέτρους.Ο Γιάννης ξέρει να βάζει τα όρια σε μία διαδικασία αυτοσχεδιασμού. Νιώθω ιδιαίτερα περήφανος που καταφέραμε να δημιουργήσουμε αυτή τη δουλειά.

Τί ήταν αυτό πιστεύεις που γοήτευσε το κοινό αλλά συγχρόνως και το δίχασε;
– Πιστεύω επειδή δεν είχε την δομή μίας παράστασης και ήταν μία “πρωτοποριακή” απόδοση μίας ιστορίας,είχε μία κινηματογραφική λογική κάτι βέβαια που είναι εξαιρετικό ίσως αυτό να μην άρεσε στο κοινό σε συνδυασμό με την αθυροστομία στους διαλόγους.Ακόμα αυτή η αμηχανία που υπήρχε είναι ένας πολύ καλός αντικατοπτρισμός της ζωής και επίσης αυτό να μην άρεσε. Απ’την άλλη η “βρωμιά” που υπάρχει στο έργο γοήτευσε το κοινό. Επίσης ήθελα να πω ότι ο λόγος που ο Οικονομίδης είναι τόσο αυθεντικός είναι επειδή είναι πολύ προσωπικός οπότε είτε θα σου αρέσει είτε όχι.

Ζούμε σ’ένα ρατσιστικό περιβάλλον από την πολιτεία και την κοινωνία προς τα άτομα όπως ο Κρίστοφερ;
– Ναι σίγουρα ζούμε απλώς πιστεύω ότι κάποιες φορές είναι υπερβολή γιατί έτσι εξισώνουμε τους πάντες και ότι όλοι είναι ίδιοι. Σαφώς οι ευπαθείς ομάδες αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες και προβλήματα στην καθημερινότητα τους. Νιώθω όμως και το άλλο που έρχεται σαν τάση απ’το εξωτερικό το λεγόμενο “political correct”που μ’ενοχλεί αρκετά. Διότι πιστεύω ότι όσο πιο γρήγορα σταματήσουμε να έχουμε αυτή την αμυντική στάση προς τους ομοφυλόφιλους,τους μετανάστες θα σταματήσει να υπάρχει αυτό το φαινόμενο.

Πώς διαχειρίζεσαι την επιτυχία στη ζωή σου σ’έχει αλλάξει καθόλου;
-Μ’έχει χαροποιήσει και μ’έχει ηρεμήσει σαν άνθρωπο. Ήθελα αυτή την καλλιτεχνική αναγνώριση και αυτό μου έκανε καλό γιατί έτσι μου ανοίγονται επιλογές,απέκτησα μία καλλιτεχνική ελευθερία που πριν δεν είχα. Σίγουρα μεγάλο ρόλο παίζει και ο παράγοντας τύχη ειδικά στο ξεκίνημα,σε συνδυασμό βέβαια με τη δουλειά.

Επόμενα σχέδια;
-Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από μικρός και συνέχισε να μ’ενδιαφέρει πολύ.Τις Δευτέρες του Νοεμβρίου στο Γυάλινο μουσικό Θέατρο θα κάνω ένα stand-up comedy με τίτλο “Life before Grammys”. Εκεί υποδύομαι μία περσόνα αρκετά ευαίσθητη και εκκεντρική όπου θα παίζω και θα τραγουδάω παλιές και νέες ενορχηστρώσεις.

Του Γιάννη Βανταράκη