Ραντεβού με τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο στο Θέατρο Αθηνών για μία συζήτηση για το θεατρικό έργο “Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ”του Έντουαρντ Άλμπυ,καθώς αυτό το καιρό βρίσκεται σε πυρετώδεις πρόβες αφού σε δύο εβδομάδες έχει πρεμιέρα. Ο Προμηθέας μας μίλησε για την σημαντικότητα του έργου,τις ψευδαισθήσεις του Αmerican dream,το πόσο ευεργετική ήταν για αυτόν η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη,και τέλος μας τόνισε ότι θα ήθελε πιο αληθινές ματιές απ’τους ανθρώπους.

Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ,μίλησε μας για την κατάσταση την οποία σε πετυχαίνουμε;
-Βρισκόμαστε δύο εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα. Εντατικές πρόβες,αρκετό άγχος και κακός ύπνος. Δουλέψαμε πολύ στο κείμενο αρχικά όλοι μαζί αλλά και ο καθένας στο ρόλο του και έτσι μάθαμε καλά το έργο. Τώρα βρισκόμαστε στην τελική ευθεία.

Υποδύεσαι τον Νικ,παρουσίασε μας τον χαρακτήρα σου;
– Ο Νικ είναι ένας τριαντάρης καθηγητής βιολογίας επιστήμονας ο οποίος στα δεκαεννιά του είχε πάρει το μάστερ και θεωρούνταν ένα παιδί θαύμα. Προέρχεται από φτωχικές πολιτείες της Αμερικής και μόλις έχει έρθει σε μία φανταστική κωμόπολη που λέγεται Νουκαθαρτζ. Τον πετυχαίνουμε στο καλωσόρισμα εκεί με την γυναίκα του Χανυ όπου τους υποδέχονται ο Τζωρτζ και η Μάρθα. Πολύ φιλόδοξος,πρόσφατα παντρεμένος αλλά απ’ ότι θα διαπιστώσουμε όχι και ευτυχισμένος.

Ποιά είναι τα θέματα που θίγει ο Αλμπυ στο έργο;
-Είναι πολλά αυτά που θίγονται. Το έργο πρώτα απ’ όλα δεν είναι αμιγώς ρεαλιστικό. Φλερτάρει με το παράλογο σε πολλά σημεία του,μιλάει πολύ για την ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα,μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και την ματαιοδοξία. Αλλά πάνω απ’ όλα θεωρώ ότι το έργο βασίζεται σε ‘παιχνίδια που παίζουν οι δύο βασικοί χαρακτήρες (Μάρθα-Τζωρτζ). Είναι ένα έργο που είναι συνεχώς οριακό.

Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στα δύο ζευγάρια;
-Βλέπουμε δύο πολύ διαφορετικούς γάμους. Θεωρώ ότι η Μάρθα και ο Τζωρτζ παρότι είναι πολύ πιο συγκρουσιακοι έχουν πολύ περισσότερη αληθινή αγάπη μεταξύ τους. Αν ένας απ’τους δύο πεθάνει ο άλλος θα “μαραθεί” πολύ σύντομα. Νιώθω ότι είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους. Οι δικοί μας χαρακτήρες δεν έχουν αυτό το δέσιμο, δε λέω ότι θα χωρίσουν την επόμενη μέρα αλλά σίγουρα θα είναι πιο ειλικρινείς μεταξύ τους.

Είναι ένα έμμεσο κατηγορώ στην τότε Αμερικάνικη κοινωνία και το περίφημο American dream;
-Σε μεγάλο βαθμό ναι,αλλα δεν μπορώ να ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις του Άλμπυ πραγματικά και δεν εμπιστεύομαι και τους αναλυτές. Περισσότερο έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση στο σύνολο της εξάλλου και το Αmerican dream είναι μία ψευδαίσθηση. Αυτό πιστεύω ότι πραγματευεται και φυσικά και κυρίως είναι ένα έργο για την δύναμη του λόγου,την δύναμη του μυαλού και της γλώσσας. Επίσης πόσο βαθιά μπορείς να διεισδύσεις στον άλλο με την γλώσσα και τα παιχνίδια του μυαλού.

Τί είναι αυτό που σε συγκινεί στο έργο;
-Κοιτάζοντας τα ζευγάρια καθώς και τα δύο είναι σε μακροχρόνια σχέση-γάμο ειδικά η Μάρθα με τον Τζωρτζ θα έλεγα ότι αυτό που με συγκινεί είναι αυτή η αγάπη,η κόντρα η μονάδα αλλά και η δυάδα. Δηλαδή πως είμαστε ζευγάρια και παλεύουμε γι’αυτό αλλά πάντα είμαστε και μονάδες που παλεύουμε με τον εαυτόν της για να τον αγαπήσει. Αυτή η συνεχής πάλη είναι που με συγκινεί.

Είναι ο τρίτος σερί χρόνος που συνεργάζεσαι με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλακη,πώς είναι να σε σκηνοθετεί αλλά συγχρόνως και να συμπρωταγωνιστειτε;
– Με τον Κωνσταντίνο γνωριζόμασταν πολλά χρόνια και πάντα υπήρχε η διάθεση και η θέληση να συνεργαστούμε. Ξεκίνησε με τον Φάρο τα δύο τελευταία χρόνια όπου η συνεργασία μας ήταν καταπληκτική. Μ’έκανε να νιώσω σαν το σπίτι μου. Ο Κωνσταντίνος είναι ένας άνθρωπος με βαθιά γνώση του θεάτρου. Πέρα από την πνευματικότητα του,το ταλέντο του και ότι άλλο μπορεί να δει κανείς πάνω του έχει βαθιά γνώση του θεάτρου σαν τέχνη. Αυτό για εμένα ήταν τεράστιο κέρδος γιατί ήταν και πολύ δοτικός. Θέλει να δει τον συνάδελφο του και να καμαρώσει γι’ αυτόν.

Τελικά οι σημερινοί άνθρωποι στις σχέσεις μεταξύ τους είναι περισσότερο αληθινοί ή ψεύτικοι;
– Θεωρώ ότι είναι κατά βάση ψεύτικοι. Αυτό είναι που μ’ενοχλεί,αλλά απ’την άλλη αυτό είναι που προσδίδει μία τρομερή αξία για εμένα στους αληθινούς ανθρώπους. Όταν κάποιος άνθρωπος που γνωρίζω με κοιτάει αληθινά στα μάτια και μου μιλάει ευθέως,όταν έχει αληθινό αυτοσαρκασμό,όταν είναι έτοιμος να χλευάσει τον παλιό του εαυτό και να μιλήσει με χιούμορ και αγάπη γι’αυτόν τότε πραγματικά νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος. Η ζωή είναι μία συνεχόμενη μάχη χωρίς να υπάρχει συνταγή απόλυτης ευτυχίας.

Του Γιάννη Βανταράκη