Ήθελα να περάσει ένα σεβαστό χρονικό διάστημα ώστε να μπορέσω να βάλω σε κάποια σειρά τις σκέψεις και να γράψω κάτι για την καινούργια ταινία του Κουεντιν Ταραντινο “Κάποτε στο Χόλυγουντ”
Είμαι απ’αυτούς αλήθεια που μόνο από την προβολή του trailer πήγαινα με μία προκατάληψη ότι αυτή η ταινία ίσως να είναι και η αγαπημένη του. Όσο περνούσε η ώρα αυτό το σενάριο επιβεβαιωνόταν ώσπου στο τέλος και αφού βγήκα απ’το σινεμά κατοχυρώθηκε ως η αγαπημένη ταινία του Ταραντίνο. Αυτά τα γράφει κάποιος που έχει δει όλες τις προηγούμενες δουλειές του και μάλιστα πάνω από πέντε φορές περίπου την καθεμία.
Ο Ταραντίνο εδώ επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι είναι ένας απ’τους τελευταίους ρομαντικούς του κινηματογράφου αλλά συγχρόνως και ότι αγαπάει τις ταινίες ασχέτως ειδών. Από μία ταινία του Γκοντάρ μέχρι το πιο φθηνό spaghetti western. O Ταραντίνο ποτέ δεν ήταν σνομπ αντιθέτως τις λάτρευε και έπαιρνε στοιχεία απ’ όλες βάζοντας φυσικά τις δικές του πινελιές αλλά πάντοτε με σεβασμό φτιάχνοντας έτσι με το πέρας των χρόνων τη δική του σχολή.
Στο “Κάποτε στο Χόλυγουντ”μας προτρέπει να γυρίσουμε πίσω το χρόνο σε εποχές που πολλοί δεν ζήσαμε και απλώς τις βλέπουμε από κάποιο ντοκιμαντέρ ή τις διαβάζουμε. Ο άθλος όμως που κατορθώνει είναι ότι αναγκάζει τον θεατή να αγαπήσει εκείνη την εποχή,αλλά και να πονέσει με τον πρωταγωνιστή Ρικ Ντάλτον βλέποντας την καριέρα του να καταρρέει καθώς από αστέρας του σινεμά γίνεται πρωταγωνιστής σε τηλεοπτικές σειρές. Αυτός για μένα είναι ένας ρομαντικός και ευαίσθητος Ταραντινο και αυτό σε πολλούς φαν δεν άρεσε γιατί λογικά θα περίμεναν με το που θα έμπαιναν στην αίθουσα να έβλεπαν πίδακες αίματος να ρέουν από παντού.
Αυτή η 9η ταινία διεισδύει περισσότερο στην ιδιαιτερότητα και τα πάθη των ηθοποιών αλλά και του πιστού του κασκαντέρ που τον ακολουθεί. Σε μεταφέρει στο κλίμα των χιπις και της αθωότητας που επικρατούσε εκείνη την εποχή αλλά με τον Μάνσον να παραμονεύει για να σκοτώσει αυτή τη διάθεση.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα καλύτερα όμως να μην πλατιάσω,κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω το υπέροχο soundtrack που ντύνει την ταινία άλλωστε όποιος είναι fun ξέρει. Καθώς και την τρομερή χημεία που υπάρχει ανάμεσα στον Ντι Καπριο και τον Πιτ με την πανέμορφη Μάργκο Ρόμπι ν’ακολουθεί κατά πόδας. Το άρθρο-κριτική αφιερώνεται στους ρομαντικούς φίλους και φίλες, που βλέπουμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά..
Του Γιάννη Βανταράκη
