Πέρα από το άσχετο χρονολογικά της “φορεσιάς” (1822 με αρχές του 1900 – όταν και διεξήχθη ο Μακεδονικός Αγώνας έχει μερικές δεκαετίες διαφορά), νομίζω πως η κα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη υπήρξε τουλάχιστον για δύο κατηγορίες ανθρώπων “λάθος”.
Για τους μεν αριστερούς, λεγόμενους προοδευτικούς κλπ, η χρήση εθνικών συμβόλων, εθνικών φορεσιών, μιλιταριστικών αντιγραφών κλπ αποτελεί “κόκκινο πανί” και θα μπορούσε από κάποιους να χαρακτηριστεί και ως αναβίωση άλλων εποχών, όπου το φολκλόρ, τα δημοτικά τραγούδια (τσάμικα κατά προτίμηση) και ο στρατός κυριαρχούσες στο πολιτιστικό γίγνεσθαι.
Για τους δε δεξιούς, λεγόμενους συντηρητικούς κλπ, τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως προσβολή των συμβόλων, των αιματοβαμμένων ηρωικών στολών και εκχυδαϊσμός της ιστορίας για λόγους… κατώτερους της αξίας τους.
Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που αρέσκονται σε όλα αυτά και τα θεωρούν νορμάλ. Να έρθει, δηλαδή, η διορισμένη πρόεδρος μιας επιτροπής στην Ηρωική Πόλη της Νάουσας (ιπτάμενη – με ελικόπτερο – φυσικά), να της αποδοθούν κάτι λιγότερο από τιμές αρχηγού κράτους, να είναι πλάι – πλάι (ίσως και λίγο πιο μπροστά) από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης (Απόστολο Βεσυρόπουλο) και παραγκωνίζοντας τελείως τον εκπρόσωπο της βουλής (Τάσο Μπαρτζώκα) και τους άλλους δύο βουλευτές (Τσαβδαρίδη – Καρασαρλίδου) και να τρέχουν από πίσω και δίπλα της κάθε λογής πολιτικοί, πολικάντηδες, πολιτικάρια να πάρουν ίσως κάτι από την λάμψη της. Πρώτος και καλύτερος ο – κατά τα άλλα συμπαθέστατος – Δήμαρχος της Ηρωικής Πόλης της Νάουσας (και του ευρύτερου Δήμου) Νικόλας Καρανικόλας.
Να με συμπαθάτε, αλλά εγώ ντράπηκα. Ίσως κι εσείς. Άλλοι πάλι, σίγουρα όχι. Και σταματώ εδώ, τα παραπάνω σχόλια ο καθένας μπορεί να τα κάνει… ιδιωτικώς.
ΥΓ: Αλήθεια τώρα, γιατί η κα. Αγγελοπούλου να αξίζει τόσους τεμενάδες;
ΥΓ2: Οι φήμες που αναφέρουν ότι η κυρία πρόεδρος μοίρασε καθρεφτάκια και χάντρες κρίνονται ως αβάσιμες και κακόβουλες.
ex-Αιρετικά (editorial)
//