Αφορμή γι’αυτό το γραπτό ήταν ορισμένες κουβέντες που άκουσα σε μία συζήτηση για κάποια γεγονότα που έχουν συμβεί στην ζωή μας.
“Ήταν στημένο ήταν μιλημένο το παιχνίδι,δεν γίνεται να κερδίσει έχει λιγότερα χρήματα” Με λίγα λόγια το αουτσάιντερ δεν μπορεί και δεν δικαιούται να κερδίσει το φαβορί. Γινόμαστε μάρτυρες μίας έκπληξης και αυτό ποτέ δεν άρεσε στην πλειοψηφία,ποτέ δεν μας άρεσε αυτή η έξοδος απ’τη ρουτίνα της επικράτησης του δυνατού σε οποιοδήποτε τομέα.
Εκεί πιστεύω βρίσκεται πολλές φορές ο φόβος του ανθρώπινου νου γι’αυτό το καινούργιο και περίεργο φαινόμενο που σιγά-σιγά και δειλά ξεπροβάλει μπροστά στα μάτια μας. Παίρνει μορφή και θέλει να βρει και αυτό θέση στην κοινωνία την οποία ζούμε και να μην είναι κάτι παρείσακτο. Αλλά ο άνθρωπος λειτουργεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις μόνο με το ένστικτο και θέλει να εξοστρακίσει ακόμα και να σκοτώσει αυτό που είδε στα μάτια του γιατί του φάνηκε περίεργο και ξένο.
Μήπως όμως ξεχνάμε την μεγαλύτερη έκπληξη που εξελίσσεται μπροστά μας δυστυχώς δεν την βλέπουμε και δεν είναι άλλη απ’την κάθε μέρα ζωής του ανθρώπου ή μήπως το θεωρούμε κάτι φυσιολογικό; Που μιλάμε,που αναπνέουμε που κοιτάμε τους γύρω μας και αισθανόμαστε πράγματα γι’ αυτούς. Τους ακουμπάμε,τους φιλάμε και λέμε ιστορίες ο ένας στον άλλο. Αυτή πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη έκπληξη που βρίσκεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος κάθε στιγμή και δυστυχώς δεν το έχει αντιληφθεί. Αυτές τις μικρές στιγμές που κυλάνε τόσο γρήγορα δίπλα μας και εμείς αδιαφορούμε επιδεικτικά καθώς είμαστε σίγουροι ότι θα τις δούμε και αύριο ενώ αύριο μπορεί να μην υπάρχουμε.
Ας γίνουμε πιο εξωστρεφείς,πιο ανοιχτοί και ας μην κρατάμε μέσα μας λέξεις που μας βασανίζουν θέλοντας να βγουν προς τα έξω. Ας λέμε όταν ξυπνάμε και κοιτάμε την μούρη μας στον καθρέφτη ένα “Όλα καλά θα πάνε” και που ξέρεις ίσως όλα καλά να πάνε.
Του Γιαννη Βανταράκη