Πριν ξεκινήσω να γράφω το παρακάτω κείμενο σκέφτηκα ότι τα πάντα ξεκινούν απ’τις αφορμές. Αυτές που βλέπεις,διαβάζεις,ακούς και βιώνεις πολλές φορές. Όλες αυτές πλάθουν τον χαρακτήρα σου διαμορφώνουν τα πιστεύω σου αλλά και το τι θέλεις να κάνεις και πώς να ζήσεις σ’αυτήν την περίεργη κοινωνία.
Οι επόμενες σκέψεις που θα διαβάσετε είναι ένας συνδυασμός κάποιων στίχων ενός τραγουδιού που τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά και με αντιπροσωπεύουν σαν προσωπικότητα σε συνάρτηση μ’ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στην Αμερική όπου ένας ακροδεξιός νεαρός άνοιξε πυρ σε ένα ισπανόφωνο μαγαζί έχοντας σαν αποτέλεσμα 20 νεκρούς και 26 τραυματίες.
Το έγκλημα όπως είπαν αργότερα οι αστυνομικοί ήταν έγκλημα μίσους προς την ισπανική κοινότητα ένα έγκλημα με λίγα λόγια ρατσιστικού είδους. Ένα έγκλημα που επαναφέρει για άλλη μία φορά το γεγονός ότι ο άνθρωπος μισεί τον συνάνθρωπο του ο οποίος μιλάει διαφορετικά,συμπεριφέρεται διαφορετικά και έχει άλλο χρώμα από το δικό του. Ένα έγκλημα που γεννάει τα πιο αρχέγονα και φονικά ένστικτα του ανθρώπου με μοναδικό σκοπό την εξαφάνιση αυτών των “διαφορετικών”. Πολλές φορές δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω γιατί ο άνθρωπος μισεί τόσο πολύ και θέλει να καταστρέψει τα πάντα γύρω του σε σημείο που πολλές φορές το καταφέρνει κιόλας όπως με την εξαφάνιση πολλών ειδών ζώων. Την μοναδική φορά που πήγα να βγάλω μία άκρη ήταν όταν σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος απ’το χάος. Έρχεται στη ζωή και φεύγει από αυτήν αφού έχει γίνει σκόνη. Το χάος δεν μπορεί να το κατατάξει κανείς κάπου έτσι έκανα και εγώ έναν παράλογο ίσως συνειρμό.
Ο συνδυασμός με τους στίχους του τραγουδιού είναι ότι στο τραγούδι ακούγονται οι εξής στίχοι:”Είμαι παιδί αυτής της γης δε θέλω βια,δε βλέπω χρώματα έχω αχρωματοψία”. Αυτοί είναι οι στίχοι και για ένα σημαντικό λόγο ευχαριστώ τους γονείς μου που με μεγάλωσαν χωρίς να μισώ τον διπλανό μου λόγω της διαφορετικής φυλής του ή του διαφορετικού χρώματος του. Χαίρομαι που ποτέ δεν κοίταξα κάποιον κατώτερα λόγω της χώρας του όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Ίσως ομολογώ στα χρόνια του γυμνασίου ή και της “χαζής” εφηβείας. Αλλά ποτέ δεν μίσησα ποτέ δεν λοιδόρησα έναν άνθρωπο με το σκεπτικό να τον μειώσω λόγω της φυλής του. Όσο μεγάλωνα και διαμορφώνονταν οι σκέψεις και η προσωπικότητα μου τόσο υπερίσχυσε το πιστεύω οτι πρώτα απ’ όλα όλοι είμαστε πολίτες αυτού του κόσμου. Ενός κόσμου χωρίς σύνορα,χωρίς πολέμους,χωρίς παιδιά να πνίγονται και να βλέπουν τα σπίτια τους να βομβαρδίζονται από ψηλά αντί να βλέπουν ένα ήλιο με γαλάζιο ουρανό. Κάποιος θα μου πει ότι πολύ ωραία η ουτοπία και το συννεφάκι που σκέφτεσαι,δεν θα του φέρω αντίλογο γιατί ξέρω ότι ο καπιταλισμός που όλοι προσκύνανε έχει καταστρέψει και έχει σκοτώσει την ανθρώπινη ψυχή,πολλές φορές νομίζω ότι είμαστε ζόμπι που σέρνουμε το κουφάρι μας.
Ξέρω όμως και το άλλο και το υπερασπίζομαι με μανία. Πιστεύω ότι εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν τα ίδια πράγματα μ’εμενα. Ίσως λοιπόν κάποια μέρα εμείς οι λιγοστοί ρομαντικοί κερδίσουμε κερδίσουμε αυτό το τέρας που τρέφεται από τις σάρκες μας.
Του Γιάννη Βανταράκη
