Οι στιγμές που καθορίζουν την καθημερινότητα μας και τον χαρακτήρα μας, καλές ή κακές μένουν πάντα κάτω από τον ίσκιο της επιλογής μας. Συνεχίζεις, διαλέγεις και προσπαθείς. Κάποια στιγμή η προσπάθεια γίνεται κουραστική. Κάποια στιγμή ο λόγος που προσπαθείς αρχίζει και αχνοφαίνεται μέσα στο μυαλό σου και χάνει τη δύναμη της προτροπής που είχε. Τέτοιες στιγμές μονίμως αναρωτιέσαι. Αξίζει τον κόπο; Συνεχίζεις μέσα από δυσκολίες και κακόβουλες παραστάσεις ή σταματάς και αναλώνεσαι σε κάτι διαφορετικό; Κάπου εκεί χάνεις την ελπίδα σου. Κάπου εκεί η θέση της θέλησης αρχίζει να κατρακυλάει όλο και πιο γρήγορα στην κατηφόρα με οδηγό την απραγία. Αστείο αλλά στην κατηφόρα ποτέ δεν δυσκολεύεσαι. Στην κατηφόρα ποτέ δεν συναντάς κάτι που να σε βγάλεις εκτός πορείας απλά παρασέρνεσαι και εσύ. Η κατηφόρα χαράζει το δρόμο της και το μυαλό σου άβουλο ακολουθεί.
Η φευγαλέα έννοια του χρόνου που συνδυάζει τα πιο αινιγματικά και σκοτεινά αντικείμενα της ανθρώπινης σκέψης μας δίνει την εντύπωση ότι μπορούμε να διαταράξουμε το χωροχρονικό συνεχές. Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι όσο και αν δεν θέλουμε, σε ένα σχετικά μεγάλο ποσοστό, να το παραδεχτούμε. Ακούμε και δυστυχώς σαν πιστά ηλεκτρονικά παπαγαλάκια που γίναμε επαναλαμβάνουμε τα ίδια σε μόνιμη βάση. Κρατάμε λέξεις και φράσεις που μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε για να κάνουμε εντύπωση στην κάθε συζήτηση που συμμετέχουμε. Επαναστατούμε στα λόγια από απόσταση ασφαλείας πάντα, γιατί ότι και να λέμε δεν ξεβολευόμαστε από τον άνετο καναπέ μας. Μία μάσκα φορεμένη παντού. Γνώσεις και απόψεις που μπαίνουν άκριτα μέσα στο κεφάλι μας και τις οποίες υιοθετούμε για να κάνουμε εντύπωση. Και κάπου εκεί η χρονομηχανή μας παύει να υπάρχει σαν έννοια μέσα στο μυαλό μας και η κατηφόρα παίρνει το τιμόνι.
Ερχόμενοι από ένα σύστημα παιδείας εντελώς βαθμοθηρικό, συνηθίσαμε να αποκτούμε γνώσεις με χρονικό περιθώριο. Ημερομηνία λήξης που δυστυχώς σε μία εποχή των άκρων δεν επαρκεί. Αμέτοχοι. Συναίσθημα μηδέν και αλληλεγγύη μείον δέκα. Στο χέρι μας όμως είναι απλά την επόμενη φορά να μην ακούσουμε μόνο. Να πάμε παραπέρα τη συζήτηση, να ψαχτούμε, να ρωτήσουμε. Ουσία υπάρχει παντού γύρω μας. Ας δώσουμε στον εαυτό μας το χρόνο να καταλάβει τι πραγματικά αξίζει σε αυτή τη ζωή. Το χρόνο να προσπαθήσουμε για κάτι. Να παλέψουμε να ακουστούμε και εμείς, όλοι μαζί και ο καθένας μας ξεχωριστά. Ας γίνουμε απλά λίγο ρεαλιστές, μπας και ξεκολλήσουμε λίγο από τις οθόνες μας και ενδιαφερθούμε για κάτι πέρα από τον εαυτό μας.
Ακούμε και αναλωνόμαστε σε πράγματα δίχως ουσία. Μπερδέψαμε το σήμερα με το αύριο. Ποντάραμε και χάσαμε σε ότι αφορά τον κόσμο μας. Στον καναπέ μας δηλώνουμε επαναστάτες αλλά την άνεση του δεν την χαλάμε. Η κατηφόρα μας παρασέρνει και μαζί της χάνουμε στιγμές που θα μπορούσαν να μας προσφέρουν μια διαφορετική έκβαση στη ζωή μας. Ένα παρελθόν με γεγονότα μας διδάσκει και μας γεμίζει εμπειρίες αφού μας προφυλάσσει από ένα μέλλον με ουλές. Ίσως τότε να μην χρειαζόμαστε χρονομηχανές για να κάνουμε και εμείς τη δική μας αλλαγή που θέλαμε αλλά απλά αφήσαμε στην άκρη.So keep it real γιατί ακόμα και αν επιστρέψαμε με την αυλαία σκισμένη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σύμπαν μας είναι φτιαγμένο από πολλές μικροσκοπικές ιστορίες που περιμένουν να ακουστούν από κεφάλια γεμάτα με όνειρα και όχι φόβους.
της Δώρας Εμεξίδου
