Του Νίκου Βουδούρη
Σε έβγαλα φωτογραφία και την τύπωσα ασπρόμαυρη.
Για να μειώσω κάπως τις φλόγες που βγαίνουν απ’ τα μάτια σου
Και να κοπάσω το πάθος που βγάζει το πρόσωπό σου.
Φοβήθηκα το χρώμα, σε έδειχνε τόσο ζωντανή.
Σε έβγαλα φωτογραφία και έκαψα αμέσως το φιλμ.
Για να μην αφήσω ποτέ κανείς να δει έγχρωμη τη μορφή σου
Και να κρατήσω μονάχα εγώ την ζεστασιά του βλέμματός σου.
Φοβάμαι τα πολλά αντίτυπα, είσαι μοναδική.
Σε έβγαλα φωτογραφία και την έκανα φυλαχτό μου.
Για να μετριάσω κάπως την λαχτάρα που φέρνει η θύμησή σου
Και να ξεγελώ τον εαυτό μου πως ίσως με θέλεις κοντά σου.
Φοβάμαι και να το σκεφτώ, μαζί μου εσύ!
Σε έβγαλα φωτογραφία και ήταν η πιο ωραία.
Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, παρά μόνο το είδωλό σου.
Και την κοιτώ ώρες ατέλειωτες που είμαι μακριά σου.
Φοβάμαι να το φανταστώ, δεν είσαι καν αληθινή!
(Λογοτεχνικό editorial, στην ψηφιακή εφημερίδα “InVeria” – Κυριακή 31Μαρτίου 2024, φύλλο 100)
