“Από τύχη ζούμε…” (του Ν. Βουδούρη)

Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε μέσα στο 2023, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. 

Και το ποσοστό 41%  έρχεται να μας στοιχειώνει, με κάθε ευκαιρία. Όχι, δεν θα τα βάλω με όσους ανήκουν στο 41%, ούτε θα μπω σε λαϊκίστικους συμψηφισμούς. 

Αλλά δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι «κανονικότητα». 

Δεν είναι κανονικότητα. Είναι απλά η εφαρμογή του «από τύχη ζούμε». 

Πριν λίγες μέρες μιλούσα με αγωνία με δικούς μου ανθρώπους στην Αλεξανδρούπολη, που ανέπνεαν με δυσκολία, προχθές με παιδική μου φίλη στην Θεσσαλία, που ξεσπιτώθηκε από τις πλημμύρες και ζει στα βουνά. 

Πριν 1 μήνα περνούσα με το αυτοκίνητό μου από την μπουκαπόρτα του Blue Horizon, του πλοίου που έμελλε να είναι το τελευταίο σταθερό σημείο που πατούσε ο 36χρονος Αντώνης, πριν τον πετάξουν σαν σακί με άμμο στην θάλασσα και πνιγεί. 

Μπορεί να χαιρέτισα και τους δολοφόνους του… 

Πώς να πιστέψω ότι για όλα φταίει η «κακιά η ώρα» και η «κλιματική αλλαγή»; 

Μα, οι κακοί είμαστε εμείς, που δεν έχουμε κάνει καμιά αλλαγή (σε δομές και φιλοσοφία) για χρόνια και πως γίναμε τόσο κυνικοί που δεν μας νοιάζει αν ο άλλος δίπλα μας πεθαίνει, ακόμα και αν εμείς τον ωθήσαμε στον θάνατο…

Η «αρπακόλλα» και το «δε βαριέσαι» κυριαρχούσε και κυριαρχεί. Η απανθρωπιά δε, όσο πάει και ξεπερνά κάθε όριο. Ναι, η φύση έχει ξεσπάσματα και πάντα θα υπάρχουν εγκληματίες. 

Αλλά όλα μαζί σε μια ψωροκώσταινα, με φυσικά και μη αίτια συμφορών, συνθέτουν μια αποκρουστική εικόνα για την χώρα μας. 

Προφανώς και οι γραμμές αυτές γράφονται με θυμό και αγανάκτηση, το θυμικό υπερτερεί. 

Αλλά τι να το κάνεις το «στρογγύλεμα» των λέξεων, όταν η πραγματικότητα είναι τόσο αιχμηρή, που σου κάνει χαρακιές στην ψυχή;