Τελευταία στις ειδήσεις τους βλέπω και αναρωτιέμαι.. άρα σκέφτονται αυτά που λένε στα πάνελ τους ή απλά πετάνε ατάκες για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να κερδίσουν το κοινό τους;
Ο λόγος φυσικά για όλους αυτούς που αναρωτιούνται γιατί οι νέοι δεν στρέφονται στις αγροτικές καλλιέργειες – κοινώς να γίνουν αγρότες- και στην κτηνοτροφία με τους πρώτους να χρησιμοποιούν το μότο “όλοι μπορούν να γίνουν αγρότες” κάτι το οποίο έχει επηρεάσει πολλούς.
Μπορεί άραγε ο καθένας μας να γίνει αγρότης; Είναι τελικά τόσο απλό το να γίνει κάποιος αγρότης; Νομίζω ότι οι δηλώσεις τύπου “οι νέοι δεν ασχολούνται με τη γη γιατί προτιμούν τα καφέ από τα χωράφια” αδικούν λίγο την πραγματικότητα ή αν θέλετε περιέχουν δόσεις αλήθειας αλλά αποκρύπτουν κομμάτι αυτής.
Για να γίνει κανείς αγρότης σήμερα εκτός απο κότσια και θυσίες χρειάζονται δυο σημαντικά πράγματα τα οποία αν δεν έχεις δεν μπορείς να ξεκινήσεις -όπως και σε κάθε δουλειά- Το πρώτο από αυτά είναι η απαραίτητη γη και τα εργαλεία που χρειάζονται για να την καλλιεργήσεις, το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η τεχνογνωσία που χρειάζεται ώστε να καλλιεργήσει κάποιος σωστά και αποδοτικά.
Όσον αφορά το πρώτο θα μου πείτε, αυτό λύνέται με ένα καλλιεργητικό/αγροτικό δάνειο από την αγροτική… συγνώμη πειραιώς (ένα το κρατούμενο. Ήδη τον χρεώσαμε χωρίς καν να ξεκινήσει τη δουλειά του).
Τα δύσκολα όμως ξεκινούν στο δεύτερο εμπόδιο. Πως κάποιος -άνεργος και ανιδείκευτος τονίζω- θα ξεκινήσει σήμερα να καλλιεργεί, με τα δάνεια να τρέχουν και να περιμένει να πάρει καρπούς σε τουλάχιστον ένα χρόνο από σήμερα; Και αυτό φυσικά ΑΝ πάνε όλα καλά. Έπειτα για να καλλιεργήσεις σωστά θα πρέπει να έχεις και γνώσεις. Δεν μπορεί ο καθένας να καλλιεργήσει. Το κλάδεμα, το ράντισμα, το αραίωμα, το μάζεμα, η φρέζα, το όργωμα, το πότισμα απαιτούν γνώσεις τις οποίες οι “τυχεροί” θα λάβουν από τους αγρότες γονείς-συγγενείς. Διαφορετικά θα πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιο γεωπόνο ή ειδικό έναντι αμοιβής.
Τα βλέπουμε κάθε χρόνο, οι παραγωγοί στην ουσία “χαρίζουν” τα αγαθά τους και πληρώνονται για αυτά μήνες αργότερα επιβαρύνοντας έτσι την κατάστασή τους. Πως να προσελκύσει κανείς νέους επιχειρηματίες σε μία “επιχειρηματική” ιδέα η οποία μόνο άσχημα έχει να δείξει;
Η αγροτική ανάπτυξη άρχισε να καταρρέει με τις περίφημες “Ευρώπες” του 1980 (όπου “Ευρώπες”=Χωματερές) όπου χιλιάδες τόνων φρούτων στοιβάζονταν ως σκουπίδια. Φρούτα για τα οποία κάποιοι ίδρωσαν, δανείστηκαν, επένδυσαν σώμα και ψυχή αλλά εξαιτίας των επιλογών των υπευθύνων πείστηκαν ότι είναι προτιμότερο να παίρνουν επιδοτήσεις από το να παράγουν.
Αυτό το οποίο σήμερα έχει σημασία είναι να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε τους νέους που δεν επιλέγουν την αγροτική ζωή. Δεν είναι μόνο η βαρεμάρα που τους εμποδίζει, είναι το υψηλό κόστος παραγωγής, η έλειψη κεφαλαίου και γης, το χαμηλό κέρδος και φυσικά η έλλειψη γνώσεων. Αν θέλει το κράτος να βοηθήσει ουσιαστικά και να δώσει κίνητρα στους νέους για να στραφούν στις αγροτικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσει υποδομές εκπαίδευσης και ουσιαστικής υποστήριξης.
Κλείνοντας και για την ιστορία υπάρχει μία πολύ καλή ταινία του 1983, “Ποια Ευρώπη ΡΕ;” όπου δείχνει μία ενδιαφέρουσα προοπτική για το τι συνέβη στους αγρότες, την οποία αξίζει κανείς να την παρακολουθήσει…έτσι για την ιστορία…