Τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, με βάση τα οποία η Ελλάδα έπεσε τα τελευταία δύο χρόνια από την 83η στην 96η παγκόσμια κατάταξη από πλευράς ανταγωνιστικότητας (χειρότερα από τη Ναμίμπια, τη Μολδαβία και την Μογγολία!), ήρθαν να μας υπενθυμίσουν πάλι ότι η επικοινωνία δεν αρκεί για να αλλάξει η πραγματικότητα. Η έρευνα αυτή, την οποία διαβάζουν επιχειρηματίες σε ολόκληρο τον κόσμο και επηρεάζει ασφαλώς την επενδυτική τους συμπεριφορά, δεν μας έφερε μόνο τελευταίους από πλευράς μακροοικονομικού περιβάλλοντος (144οι μεταξύ των 144ων χωρών που αξιολογούνται). Έδειξε επίσης χειροτέρευση ή στασιμότητα σε σειρά άλλων τομέων που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος.
Στο γραφειοκρατικό βάρος των επιχειρήσεων πέσαμε τον τελευταίο χρόνο από την 133η θέση στην 141η. Στην αποτελεσματικότητα του νομικού συστήματος στην επίλυση διαφορών από την 121η στην 135η, στο ύψος και τα αποτελέσματα της φορολογίας από την 128η στην 138η, στη λειτουργία των θεσμών συνολικά από την 96η στην 111η, στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος από την 110η στην 132η, ενώ στην προστασία των επενδυτών και στη λειτουργία των αγορών προϊόντων και εργασίας (σε πείσμα των υποτιθέμενων μεταρρυθμίσεων στο άνοιγμα των επαγγελμάτων και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας), μείναμε στάσιμοι στην 125η, 108η και 133η θέση αντίστοιχα.
Όσο για τον τομέα της διαφθοράς και της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στους πολιτικούς πέσαμε από την 98η στην 104η θέση και από την 131η στην 141η θέση αντιστοίχως. Εξελίξεις όχι ανεξήγητες αν θυμηθούμε τα προεκλογικά ψέματα που είπαν οι κυβερνώντες (και όχι μόνον), ακόμα και στις τελευταίες εκλογές και τον απαράδεκτο συμβιβασμό με τη Ζήμενς που σφράγισε την ατιμωρησία των τελικών αποδεκτών των σχετικών δωροδοκιών.
Με τα δεδομένα αυτά είναι προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις και συνεπώς να επιτύχει διατηρήσιμη ανάκαμψη ακόμα και αν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη σε ό,τι αφορά την παραμονή της στο ευρώ ή ακόμα και αν διαγραφεί (αναπόφευκτα αφού δεν μπορούμε να το πληρώσουμε) ένα πρόσθετο μέρος του χρέους. Το να πάμε από την 144η θέση στο μακροοικονομικό περιβάλλον στην 100η είναι αναγκαία ασφαλώς αλλά όχι ικανή συνθήκη για την προσέλκυση επενδύσεων. Όμως, όταν είσαι εκατοστός οι επενδυτές έχουν άλλες ενενήντα εννέα χώρες που είναι καλύτερες μακροοικονομικά για να επενδύσουν ενώ θα συνεχίσουν να βλέπουν τις καταστροφικές επιδόσεις μας σε θέματα θεσμών, διαφάνειας, γραφειοκρατίας, φορολογίας κ.λπ. Και μια χώρα με 1,2 εκατ. ανέργους (που σύντομα θα γίνουν 1,5 εκατ.), χωρίς μαζικές επενδύσεις δεν έχει ελπίδα. Θα καταβροχθιστεί από την πολιτική και κοινωνική αναταραχή.
Συνεπώς μοναδική μας ελπίδα είναι πραγματικές, επαναστατικές μεταρρυθμίσεις σε συνδυασμό με ουσιαστική βοήθεια από την Ευρώπη σε θέματα ιδιωτικών επενδύσεων. Δυστυχώς αυτό επί της ουσίας δεν το βλέπουμε στους πρώτους 2,5 μήνες αυτής της κυβέρνησης. Η Βουλή πέρασε άπρακτη αυτό το διάστημα. Το ταμείο αποκρατικοποιήσεων μόλις τώρα απέκτησε διοίκηση και όλες οι προβλεπόμενες από το μνημόνιο αποκρατικοποιήσεις παρουσιάζουν πολύμηνη καθυστέρηση. Σε θέματα γραφειοκρατίας, απελευθέρωσης επαγγελμάτων, διαφθοράς δεν έχει ακόμα γίνει τίποτε ουσιαστικό. Αντίθετα, στους διορισμούς δημόσιων λειτουργών (με κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις) γυρίσαμε πίσω στους πολιτευτές και τα κομματικά στελέχη.
Παρά τις διακηρύξεις το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει επί της ουσίας.
Γι’ αυτό και οι περικοπές που αναγκαστικά κάνει στις δαπάνες (μια που οι ξένοι δεν δίνουν αλλιώς λεφτά), είναι κατά βάση οριζόντιες. Γι’ αυτό και η κόκκινη γραμμή του είναι να μην απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος, ακόμα και από οργανισμούς που κλείνουν ή σε τομείς στους οποίους γνωρίζουμε όλοι ότι υπάρχει μαζική διαφθορά. Γι΄ αυτό και δεν έχει κάνει τίποτε για την εκατόμβη απολύσεων και χρεοκοπιών που βιώνει η παραγωγική Ελλάδα, καθώς το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του και οδηγεί υγιείς ανταγωνιστικές μονάδες στη χρεοκοπία και τίμιους και παραγωγικούς πολίτες στην απόγνωση.
Οι κυβερνώντες πρέπει όμως να αντιληφθούν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να διατηρηθεί (αναγκαστικά σε μικρότερο μέγεθος μια που δεν υπάρχουν πια τα εύκολα δανεικά), το ίδιο αναποτελεσματικό και παθολογικό σύστημα συμφερόντων και νοοτροπίας που μας οδήγησε εδώ, δεν οδηγεί πουθενά.
ΣΗΜ: Η διεκδίκηση επενδύσεων από την Ευρώπη είναι δυστυχώς από αναιμική έως ανύπαρκτη. Η κυβέρνηση δεν ζητά ούτε καν το αυτονόητο, που είναι να μην περικοπεί το επόμενο ΕΣΠΑ από τα 20 στα 12 δις ευρώ, λόγω της άδικης και παράλογης χρήσης ως ετών βάσης του 2008 & 2009 για τον υπολογισμό του ΑΕΠ των περιφερειών.
Του Θόδωρου Σκυλακάκη
* Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Ανεξάρτητος Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη.
Πηγή: capital.gr
