Με ρώτησε εξαγριωμένη η γερμανίδα συνάδελφος όταν της μετέφερα το περιεχόμενο του mail της τρόικας για το 6ημερο, την ύπαρξη του οποίου επιβεβαίωσε το υπουργείο Εργασίας. Το οποίο, προσέξτε, δεν είπε ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, είπε ωστόσο ότι δεν είναι της παρούσης. Σε απλά ελληνικά, αργότερα βλέπουμε.
Η αλήθεια είναι ότι ουδείς εργάζεται 6 μέρες την εβδομάδα στην Ευρώπη (επισήμως γιατί ανεπισήμως το κάνω όλη μου τη ζωή). Η αλήθεια είναι ακόμα ότι ο καθένας από μας και συλλογικά μεγαλύτερες ομάδες έχουν σκεφτεί πολλές φορές ότι η δική τους «κόκκινη γραμμή», τα όρια του καθένα, από εκείνους που προκρίνουν την παραμονή μας στο ευρώ με βαρύ κόστος –και προσωπικό- «μετριούνται» κάθε φορά που ανακοινώνονται μέτρα που δεν θυμίζουν καθόλου Ευρώπη: Σαν το εξαήμερο ή τις περικοπές στα άτομα με ειδικές ανάγκες ή την κατάργηση των συνολικών διαπραγματεύσεων κ.α. Από την άποψη αυτή το ερώτημα «Είναι αυτό Ευρώπη;» έχει αντίκρισμα.
Αλλά το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθεί και αλλιώς: «Είναι Ευρώπη το να μην έχουν περιγραφή καθηκόντων και αρμοδιότητες εργαζόμενοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα;», «Είναι Ευρώπη το να δουλεύει κανείς σε δύο ανταγωνιστικούς εργοδότες στον ίδιο κλάδο;», «Είναι Ευρώπη να πληρώνεται ο κλάδος υγείας (ως το 2009) από τον κλάδο συντάξεων και να συμβαίνει μετά την κρίση το ανάποδο;» «Είναι Ευρώπη να μην ξέρεις πόσους υπαλλήλους και πόσους συνταξιούχους πληρώνεις;»
Με μία κουβέντα είμαστε ένα τμήμα της Ευρώπης που έχει ως νόμισμα το ευρώ αλλά εκεί σταματάνε οι ομοιότητές μας με πολλούς από τους άλλους που είναι στο κλάμπ. Και το ερώτημα είναι μάλλον απλό «θα γίνουμε Ευρώπη ευκολότερα χωρίς ευρώ η διατηρώντας το ως νόμισμα;»
Του Τάσου Τέλλογλου
Πηγή: protagon.gr
