Οι εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο μου είχαν φανεί πολύ εύκολες. Ήμασταν η πρώτη φουρνιά με το σύστημα «δέσμες» κι έχω την εντύπωση ότι η τότε κυβέρνηση –η πρώτη του ΠΑΣΟΚ- ήθελε απλώς να ξεμπερδέψει μαζί μας. Λίγη η ύλη, τουλάχιστον για την τρίτη δέσμη, πλήρης εγκατάλειψη των μαθημάτων που δεν ενδιέφεραν τις θεωρητικές επιστήμες κι άιντε βουρ για τις εξετάσεις.
Ήξερα ότι είχα γράψει πολύ καλά. Όταν βγήκαν οι βαθμοί, ένιωσα μια κάποια έκπληξη: 16 Αρχαία (δίκαιο), 20 Λατινικά (αυτό κι αν ήταν δίκαιο!), 18 Έκθεση (μεγάλη χαρά) και 17,5 Ιστορία για την οποία πίστευα ότι θα πάρω 19,5. Μικρό το κακό, ήμουν σίγουρη ότι θα περάσω Νομική Θεσσαλονίκης, σχολή πρώτης επιλογής, αλλά μου φαινόταν πολύ περίεργος ο βαθμός της Ιστορίας. Ακόμα πιο περίεργο το ότι ο ένας βαθμολογητής είχε βάλει 16 κι ο άλλος 19, σε μια εξέταση που δεν απαιτούσε την παραμικρή κριτική προσέγγιση.
Η έκπληξή μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν είδα τους βαθμούς στις ξένες γλώσσες: τόσο στα γαλλικά όσο και στα αγγλικά, η απόκλιση από βαθμολογητή σε βαθμολογητή ήταν 3 μονάδες! Οποία σύμπτωσις, αλλά από τη στιγμή που δεν με ένοιαζε παραπάνω, δεν ασχολήθηκα.
Την εποχή εκείνη οι βαθμοί ανακοινώνονταν κάπου στις αρχές Ιουλίου και στις αρχές Σεπτεμβρίου το κρατικό ραδιόφωνο αφιέρωνε ολόκληρη την ημέρα στη μετάδοση ονομάτων. Ναι, όσο απίστευτο και να φαίνεται στους νεότερους, ακούγαμε μια μια τις σχολές κι ένα ένα τα ονόματα μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας. Όλη η Ελλάδα αυτό έκανε εκείνη τη μέρα, παντού ακουγόντουσαν ονόματα όλη μέρα! Διαδικασία χρονοβόρα, ψυχοφθόρα αλλά με την απόσταση του χρόνου μου φέρνει ένα είδος νοσταλγίας. Ακούγαμε επί ώρες τα αποτελέσματα για τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, ήταν μια αληθινή ετήσια τελετουργία!
Έφτασε λοιπόν κι η δική μου μέρα. Δευτέρα 3 του Σεπτέμβρη, η δική μου 3 του Σεπτέμβρη. Η μέρα όπου το πανελλήνιο θα μάθαινε ότι πέρασα στο Πανεπιστήμιο!
Εννοείται ότι στηθήκαμε όλοι στα ραδιόφωνα από το πρωί. Οι βάσεις ανακοινώθηκαν νωρίς, είχα ξεπεράσει κατά πολύ αυτήν της Νομικής Θεσσαλονίκης, οπότε ήταν σίγουρο. Απέμενε μόνο η ανακοίνωση του ονόματος.
Αυτή, όμως, δεν ήρθε ποτέ. Ενώ η εκφωνήτρια εκφωνούσε ακατάπαυστα με την άψογη φωνή και άρθρωσή της χιλιάδες ονόματα, δεν είπε το δικό μου. Άκουσα τα προηγούμενα Τα-, περίμενα να ακούσω και το Ταχιάου, αλλά ξαφνικά πέρασε στο Τε- χωρίς ποτέ να πει το Ταχιάου.
Ξαφνικά ένιωσα ότι ο κόσμος εξαφανίστηκε. Τουλάχιστον ο δικός μου. Δεν είχα τίποτα πιο σίγουρο από την εισαγωγή μου στη Νομική Θεσσαλονίκης. Εφόσον δεν ανακοινώθηκε το όνομά μου στο ραδιόφωνο, προφανώς για κάποια μυστήρια, ακατανόητη και παράλογη αιτία, δεν είχα περάσει. Κι ας είχα υπερεπαρκή βαθμολογία.
Άφησα τους δικούς μου να προσπαθούν να βγάλουν άκρη και βυθίστηκα στον ύπνο. Πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα ότι ο ύπνος είναι βάλσαμο στη στενοχώρια και το αδιέξοδο. Προσωρινό ίσως, αλλά μεγάλο βάλσαμο.
Ξύπνησα μετά από ώρες, το απόγευμα, όταν οι δικοί μου με ενημέρωσαν ότι πέρασα. Ο μόνος τρόπος να το μάθουμε ήταν το φύλλο με τα ονόματα των επιτυχόντων που κυκλοφορούσε το απόγευμα της ημέρας ανακοίνωσης. Όταν λέμε κυκλοφορούσε, εννοούμε στο κέντρο της Αθήνας, όχι στα βόρεια προάστια, τη Θεσσαλονίκη και την υπόλοιπη Ελλάδα όπου έφτανε με ώρες ή δωδεκάωρα καθυστέρησης. Έτσι, ο πατέρας μου παρακάλεσε ένα φίλο του να πάει στο Σύνταγμα, να πάρει το φύλλο και να ψάξει εάν υπάρχει το όνομά μου.
Στο φύλλο εκείνο υπήρχε το όνομα κάποιος Ταχιάδου Χριστίνας, εισαχθείσης στη Νομική Θεσσαλονίκης, για την οποία υποθέσαμε βάσιμα ότι ταυτίζεται με εμένα. Κάπως ησυχάσαμε, αλλά χάσαμε μια μεγάλη χαρά για την οποία ήμασταν σίγουροι και προετοιμασμένοι. Μετά από εκείνες τις ώρες απόγνωσης δεν ένιωθα καμιά χαρά για την εισαγωγή μου. Μάλιστα, είχα κι ένα περίεργο συναίσθημα, λες και μπήκα απ’ την πίσω πόρτα. Άσε δε που για μήνες, γνωστοί και συμμαθητές αναρωτιόντουσαν πώς και δεν είχα περάσει εγώ στο Πανεπιστήμιο. Άντε να εξηγήσεις το πιο απλό πράγμα του κόσμου: ότι από καμιά εβδομήντα χιλιάδες ονόματα εισακτέων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, το δικό μου παραλείφθηκε…
Όταν πήγα να γραφτώ στη Νομική, με περίμενε άλλη έκπληξη. Μας έδωσαν ένα χαρτί με τη βαθμολογία μας. Εκεί, ο βαθμός της Έκθεσης αντί για 18 που ήξερα, ήταν 18,5!
Δεν ξέρω τι άκρη θα βγάζατε εσείς αν σας συνέβαιναν αυτά. Αυτό που έμαθα εγώ, πάντως, είναι ότι αν στη ζωή σου κυνηγάς μονίμως το απρόοπτο και την περιπέτεια, θα σου έρχονται ακόμη και στις πιο προβλέψιμες καταστάσεις!
Της Χριστίνας Ταχιάου
Πηγή: protagon.gr
