Η μέρα μου σήμερα ξεκίνησε με ένα τηλεφώνημα της κουνιάδας μου η οποία μου διηγήθηκε άλλη μία ιστορία διάρρηξης σε γειτονικό σπίτι από τη συμμορία με τα καλάσνικοφ. Είναι το τέταρτο κατά σειρά σπίτι στη γειτονιά της στο οποίο εισβάλλει η γνωστή συμμορία τον τελευταίο μήνα. Λίγο μετά μου τηλεφώνησε η θεία μου, 86 ετών, κάτοικος Πατησίων για να μην πάω να την επισκεφθώ απόγευμα αλλά μόνο πρωί, γιατί έτρεμε για τη ζωή μου. «Μετά το απόγευμα η περιοχή γίνεται επικίνδυνη» μου είπε.
Η ίδια πριν από μερικούς μήνες είχε δεχθεί επίθεση από έναν άγνωστο ο οποίος προσπάθησε να της κόψει μια χρυσή αλυσίδα από τον λαιμό. Την ίδια περίπου ώρα που εγώ δέχτηκα το προειδοποιητικό τηλεφώνημα, ένα δεκαπεντάχρονο παιδί απήχθη από κουκουλοφόρους στην Εύβοια. Οι απαγωγείς ζητούν λίτρα εκατομμυρίων. «Το παιδί βρίσκεται σε κίνδυνο» δηλώνουν οι αστυνομικοί. Είναι οι ίδιοι ίσως που άφησαν πολίτες να κυνηγήσουν κλέφτες στην Παιανία καταστρέφοντας τη ζωή ενός 24χρονου, ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε έναν Αλβανό τον οποίο είδε λίγες ώρες πριν να απειλεί τη μητέρα του με ένα μαχαίρι στον λαιμό.
Την ίδια περίπου ώρα, στο τηλεοπτικό κανάλι του Antenna, o Χρυσαυγίτης Κασιδιάρης ξυλοκοπούσε κυριολεκτικά την Λιανά Κανέλη, αφού εκείνη τον είχε μόλις «ξυλοκοπήσει» με τα όμορφα της λόγια.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να παρατηρήσει κάνεις την σημειολογία των σημερινών γεγονότων. Με έναν περίεργο τρόπο οι ζωές όλων μας συνδέονται. Ως θεατές αλλά και ως συμμετέχοντες μιας κατάστασης, καλούμαστε να λάβουμε τα μέτρα μας. Να διακρίνουμε ανάμεσα στον λεκτικό φασισμό και τον ρεαλιστικό. Δεν είναι φασιστική πράξη δηλαδή η εισβολή ληστών μέσα σε ένα σπίτι; Δεν είναι φασιστική η απαγωγή ενός δεκαπεντάχρονου; Δεν είναι φασιστική και η φράση «πουσταριά» σε μια πρωινή εκπομπή; Ή η φράση παλιοκομμούνι; Δεν είναι φασιστική η διαφήμιση της Ν.Δ. για μια Ελλάδα εκτός ευρώ γυρισμένη σε μια σχολική τάξη; Δεν είναι φασιστική η μείωση των συντάξεων; Ή η απόφαση των φαρμακοποιών να μην δώσουν φάρμακα στους καρκινοπαθείς; Δεν είναι φασιστική η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ “θα καταγγείλουμε μονομερώς το μνημόνιο”; Kαι ας κόψουμε τον λαιμό μας όλοι οι Έλληνες. Δεν είναι φασίστες οι τραμπούκοι συνδικαλιστές που μπαίνουν μέσα στα μαγαζιά ανθρώπων και τους λένε «αν δεν την επαναπροσλάβεις, θα πάθεις»;
Χρειάζεται η χειροδικία για να καταλάβουμε ότι ζούμε και αναπνέουμε φασισμό; Δεν τον νιώθουμε όταν δεν μπορούμε να περπατήσουμε νύχτα στη γειτονιά μας; Όταν φοβόμαστε για τα παιδιά μας; Όταν πολίτες αυτής της χώρας ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και αριστεροί περιμένουν εκδικητικά να έρθει η ώρα τους; Όταν η Έλλη Στάη σε τέτοιες κρίσιμες ώρες ξοδεύει ένα δελτίο ειδήσεων για να κουτσομπολέψει το αν την ήθελε ο Σαμαράς ή όχι; Εμένα αυτό που μου έμεινε από την σημερινή μέρα είναι η κραυγή του καημένου του Παπαδάκη, «όχι, όχι, όχι» στον Ηλία Κασιδιάρη. Η φωνή του σχεδόν εμπεριείχε μια πατρική τρυφερότητα. «Όχι, παιδί μου, όχι» θα έλεγε και η καημένη η μάνα στο παιδί της στην Παιανία που είχε μόλις πυροβολήσει τον 43χρονο ληστή. «Όχι».
Της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου
Πηγή: protagon.gr
