Στην τελευταία αγωνιστική του Ιταλικού πρωταθλήματος, οι οπαδοί της Τζενοα μετά τον διασυρμό της ομάδας τους από την Σιενα, απαίτησαν από τους ποδοσφαιριστές τους να βγάλουν τις φανέλες της ομάδας, και να τις αφήσουν στο κέντρο του γηπέδου. Ο αρχηγός τους, με δάκρυα στα μάτια, έκανε την αρχή και στη συνέχεια ένας-ενας οι υπόλοιποι περνούσαν από την πασαρέλα του εξευτελισμού.
Βλέποντας αυτήν την δυνατή εικόνα μου γεννήθηκαν αντικρουόμενα συναισθήματα. Το πρώτο ήταν θλίψη, θεωρώντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσβάλει τη δουλειά σου με αυτό τον τρόπο. Το δεύτερο ήταν ανακούφιση, λόγω του ότι τουλάχιστον βρέθηκε ένας διαφορετικός τρόπος διαμαρτυρίας, μακριά από χαστούκια, φτυσίματα και εκτόξευση αντικειμένων. Το τρίτο ήταν ένα εσωτερικό πονηρό χαμόγελο, σκεπτόμενος πόσο ωραία θα ήταν αυτή η εικόνα αν την βλέπαμε έξω από τη βουλή μας.
Ένας-ενας οι δήμιοι των ονείρων μας, να παρέδιδαν τις πολιτικές τους φανέλες στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, και να μας άφηναν στην ησυχία μας να προσπαθήσουμε να ξενυχτίσουμε αυτή τη χώρα μέσα από τα χαλάσματα της. Αυτός θεωρώ ότι είναι και ο λόγος που αντέδρασε τόσο έντονα όλος ο κόσμος στην απόφαση του Πύρρου. Έναν άνθρωπο τόσο καθαρό, δεν αντέχει να τον βλέπει σε μια σάπια ομάδα η οποία έχει αποδείξει ότι ’’πουλαει’’ όλους τους αγώνες της.
Όσο αφορά τους υπόλοιπους αθλητές που κατεβαίνουν ως υποψήφιοι στις βουλευτικές εκλογές, αυτό που με εξοργίζει περισσότερο, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα θα έπρεπε να καταλάβαιναν πότε ένας αγώνας είναι ‘’στημένος’’ και να το απέφευγαν. Έκτος και αν τους εκφράζει απόλυτα το ‘’ξεπούλημα’’…
Του Δημήτρη Ελευθερόπουλου
Πηγή: protagon.gr
