«Τι ματς ήταν αυτό που είδαμε; Θέλει κάτι ώρες για να το φορτώσει και να το επεξεργαστεί το μυαλό» διαβάζω στο πρώτο post του protagon μετά τον χθεσινό αγώνα. Την ίδια ώρα το in.gr έχει σαν τίτλο το ειρωνικό, αλλά πετυχημένο, «game over για το playstation της Μπαρτσελόνα». Δικαιολογημένα όλα. Και η έκπληξη και η ειρωνεία.
Είναι αλήθεια ότι η Μπάρτσα είναι η αγαπημένη πολλών σε όλο τον κόσμο. Χωρίς διαφημίσεις στην φανέλα, με «δημοκρατική» οργάνωση, καμάρι της «αντάρτισσας» Καταλονίας. Με ποδοσφαιριστές- σταρ και παράλληλα ενταγμένους σε ένα πανίσχυρο λογισμικό που με μικρές πασούλες υπνώτιζαν τον αντίπαλο και με περίτεχνες τελικές ενέργειες οδηγούσαν, με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια, την μπάλα στα δίχτυα όσες φορές χρειαζόταν. Καμιά φορά και περισσότερες. Υπερήφανοι παιχταράδες που δεν κάνουν καθυστερήσεις και δεν κλωτσάνε αντιπάλους. Η αγιοποίηση του ποδοσφαίρου.
Το φαινόμενο Μπάρτσα ήταν επόμενο να μπει στο στόχαστρο δαιμόνιων χάκερς του ποδοσφαίρου. Άλλωστε δεν τους λείπει ούτε το μυαλό ούτε τα μέσα. Μέσα σε δυο εβδομάδες το πανίσχυρο λογισμικό της μοιάζει με μια ρουτίνα με προφανείς και απολύτως προβλέψιμους κώδικες. Τρεις συνεχόμενες αποτυχίες δείχνουν ότι η θαυματουργή συνταγή δυσλειτουργεί. Αντί να οδηγεί τους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές της στη νίκη, μοιάζει με δίχτυ που τους εγκλωβίζει και τους αδρανοποιεί. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ σαν απλός φίλαθλος και μη ειδικός. Η Μπαρτσελόνα επαναπαύθηκε στις πυκνές και μυρωδάτες δάφνες των επιτυχιών της, ενώ οι αντίπαλοί της ξενυχτούσαν σχεδιάζοντας ανατροπές. Το ποδόσφαιρο είναι ένα αδυσώπητο παιχνίδι στρατηγικής και τακτικής, μια εξαιρετική προσομοίωση του πραγματικού ανταγωνισμού στην κοινωνία. Μόνη διαφορά και παρηγοριά για τους φίλους της Μπάρτσα είναι ότι στο ομάδες τέτοιου μεγέθους σπάνια εξαφανίζονται από το προσκήνιο.
Του Θανάση Σκόκου
Πηγή: protagon.gr
