Η Μαίρη Παπαγιαννίδη πέθανε την Κυριακή του Πάσχα. Δεν ήταν ένας ξαφνικός θάνατος. Κανένας δεν πετάχτηκε από έκπληξη. Όσοι το άκουσαν μαζεύτηκαν από τη συστολή που προκαλεί η θλίψη. Ίσως και ένα πικρό χαμόγελο να άνθισε, όπως εκείνα που επιβεβαιώνουν το αναπόφευκτο. Όλοι ξέραμε ότι η Μαίρη θα πέθαινε. Ήταν ασθενής του AIDS. Και εδώ και χρόνια είχε σταματήσει να παίρνει τα φάρμακα της. «Πας γυρεύοντας» της είπα ένα πρωινό τον Δεκέμβρη του 2006. «Εγώ νίκησα το AIDS, νίκησα την ιδέα. Και αύριο να πεθάνω θα έχω νικήσει, έτσι δεν είναι;» Της απάντησα πως είχε δίκαιο. Όμως τώρα δεν είμαι σίγουρος. Αυτό που ξέρω και θα σας πω με όλη μου τη δύναμη είναι ότι η Μαίρη έκανε το AIDS λίπασμα και φύτεψε επάνω του μία από τις πιο όμορφες ερωτικές ιστορίες που έχω ακούσει.
Η Μαίρη και ο Ζιλ συναντήθηκαν κάπου έξω από τη δική μας αλήθεια. Η Μαίρη ήταν δημοσιογράφος στο «Βήμα», έγραφε κριτική βιβλίου. Ο Ζιλ ζούσε στον Καναδά. Δεν ξέρω τι δουλειά έκανε, ξέρω τι πίστευε: η 11η Σεπτεμβρίου είναι συνωμοσία της αμερικανικής κυβέρνησης, η αλήθεια για το AIDS δεν είναι όπως μας τη δείχνουν. Πάνω σε αυτήν την ιδέα συνάντησε τη Μαίρη. Εκείνη είχε σταματήσει να δέχεται θεραπεία. Έβλεπε «εναλλακτικά» ντοκιμαντέρ, συνομιλούσε δικτυακά με αρνητές του AIDS, είχε βαλθεί να αποδείξει ότι οι straight άνδρες δεν κινδυνεύουν από την ασθένεια. Ο Ζιλ ήρθε στην Ελλάδα για να τη δει και από κοντά. Μετά από μία εβδομάδα πήγε με τη Μαίρη στον Καναδά για να μαζέψει τα πράγματα του. Παντρεύτηκαν τον Απρίλιο του 2006. Ένας Καναδός παράτησε τα πάντα για να ζήσει στην άλλη άκρη του κόσμου, σε ένα διαμέρισμα στον Βύρωνα, με μία ασθενή του AIDS. Τότε μου είπε ότι είχαν μία φυσιολογική σχέση ανδρόγυνου. Αφού η Μαίρη έλεγε ότι το AIDS δεν μεταδίδεται έτσι, ο άνδρας της δεν είχε κανένα λόγο να αμφιβάλει. «Τι άνθρωπος είναι ο Ζιλ;» ρώτησα τη Μαίρη. «Μα δεν είναι άνθρωπος. Είναι ο άγγελος που ήρθε για να μοιραστώ όλα αυτά. Όσοι μπορούσαν να με καταλάβουν δεν βρίσκονται στη ζωή…»
Η αλήθεια είναι ότι μπορούσαν να την καταλάβουν πολλοί-ήταν απελπισμένη και ήθελε να δώσει στην πραγματικότητα το σχήμα της ζωής. Δεν την πίστευε κανείς ή, καλύτερα, ήταν ελάχιστοι αυτοί που έμεναν να παρακολουθούν με συνέπεια τα επιχειρήματά της. Τότε στο «Έψιλον» είχαμε βασανιστεί αρκετά για το αν πρέπει να δημοσιεύσουμε την ιστορία της. Μπήκα στο σπίτι της επιφυλακτικός. Κάθισε απέναντι μου. Ήρθε και ο Ζιλ. Της κράτησε το χέρι. Και αρχίσαμε να συζητάμε. Βγήκα πιο διαλλακτικός. Πιθανότατα αυτό δεν ήταν καλή δημοσιογραφία.
Και τώρα, λίγες ώρες μετά τον θάνατό της, διαβάζω ένα σχόλιο στο Facebook που υποστηρίζει ότι η Μαίρη δεν πέθανε από AIDS, αλλά από την άρνηση της απέναντι στο AIDS. Είναι σκληρό, αλλά όχι άδικο σχόλιο. Αν, όμως, η άρνηση της πραγματικότητας είναι πιο επικίνδυνη από την ίδια την πραγματικότητα, η Μαίρη με το θάνατό της επανέφερε τον κανόνα στη θέση του και την τάξη στη λογική. Τις μέρες που έκανα το ρεπορτάζ βρέθηκα στο σπίτι της με μία συντροφιά οροθετικών. Ήταν ένας όμορφος νεαρός άνδρας και μία εξίσου εντυπωσιακή γυναίκα. Αρνητές του AIDS. Ελπίζω να είναι ακόμα εδώ.
Του Κώστα Γιαννακίδη
Πηγή: protagon.gr
