Τετάρτη 4 Απριλίου 2012, ένας 77χρονος αυτοκτονεί στο κέντρο της Αθήνας. Ελληνικά και ξένα μέσα βρίσκουν πασατέμπο για ροκάνισμα. Η γαλλική εφημερίδα “Le Figaro” δίνει έμφαση στην κατάθλιψη και τα προβλήματα των Ελλήνων λόγω της κρίσης, ενώ οι «δικοί» μας φτιάχνουν το πάζλ με μαρτυρίες, σημειώματα και λοιπά στοιχεία. Η αντίδραση του κόσμου; Σοκαρισμένοι, αλλά δεν μιλούν. Μια γυναίκα μόνο φωνάζει «Τι έχουν πάθει όλοι; Αυτοκτονούν σαν τις μύγες».
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012, επεισόδια στο κέντρο. Στ’ όνομα κάποιας επανάστασης, κουκουλοφόροι ανοίγουν παρτίδες με τα ΜΑΤ και καίνε μεταξύ άλλων το ιστορικό κτίριο του Τσίλλερ. Εκεί φιλοξενούταν τον κινηματογράφο «Αττικόν». Οι λοιποί διαδηλωτές έχουν αποχωρήσει ήδη, χωρίς καμία αντίδραση.
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011, κλείνει η δεύτερη μονάδα του Ο.ΚΑ.ΝΑ στα Εξάρχεια. Καμία αντίδραση από τους Έλληνες πολίτες για το μέλλον των ήδη παραγκωνισμένων χρηστών.
Η κοινωνία αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι ανεκτική και συνηθίζει. Συνήθισε να βλέπει πορείες διαμαρτυρίας με μπαχαλάκηδες και δακρυγόνα. Συνήθισε να βάζει στο περιθώριο χρήστες ουσιών. Και κυρίως συνήθισε να μην αντιδρά σε όλα αυτά.
Το τραγικό της υπόθεσης, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι η εφαρμογή της θεωρίας του Jacques Derrida περί σημαίνοντος και σημαινομένου. Ακούς τη λέξη πορεία και σου έρχεται η εικόνα επεισοδίων. Ακούς για ναρκωτικά και στο μυαλό σου έρχεται ένας χρήστης στο μετρό που σου ζητάει 1ευρώ.
Σύμφωνα με τον Ισπανό δοκιμιογράφο, Μιγκέλ Ντε Ουναμούνο, αν υποκύψεις σε μια έξη, αρχίζεις να μην υπάρχεις. Έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε, βλέπουμε τα προβλήματα και δε μας αγγίζουν πλέον. Είμαστε θεατές κι όχι ενεργά μέλη μιας κοινωνίας.
Και κάπως έτσι, θα συνηθίσουμε και τις αυτοκτονίες. Θα ρωτάμε «Ποιος αυτοκτόνησε πάλι;». Τόσο απλά, όπως συνηθίσαμε και μια εικόνα που δε μας αντιπροσωπεύει, αλλά είμαστε αρκετά βολεμένοι για να την αλλάξουμε. Γιατί η συνήθεια είναι συνήθεια και δύσκολα την πετάς απ’ το παράθυρο. Αν, όμως, την κατεβάσεις απ’ τα σκαλιά, ένα-ένα σκαλί κάθε φορά, τότε θα μπορέσεις να τη βγάλεις απ’ την πόρτα.
Της Δήμητρας Χαλάλ
Πηγή : protagon.gr
