Αναβρασμός ή υπόκωφη αγανάκτηση; Τι θα μπορούσε να μας βγάλει από το "καζάνι";

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η κοινωνία της Ελλάδας υπέστη ισχυρό “σοκ” μετά τα δυσβάχτα μέτρα – για τους περισσότερους – πολίτες, τα οποία λαμβάνονται με την δικαιολογία της “σωτηρίας της χώρας”. Αυτό το “σοκ” από κάποιους πολίτες εξωτερικεύεται με αγωνιστική διάθεση (συμμετοχή σε διαδηλώσεις, συγκέντρωση στις πλατείες κλπ) και από κάποιους μένει στα λόγια και την επί του καναπέ κριτική.  

Τι περιμένουν όμως οι πολίτες από την εξωτερικευμένη ή μη αγανάκτηση; Να αλλάξει η ασκούμενη πολιτική, να “πέσει” η Κυβέρνηση, να καταρρεύσει το ισχύον πολιτικό σύστημα;

Τα δύο πρώτα είναι αλληλένδετα, καθώς η πολιτική της κυβέρνησης έχει προκαθοριστεί. Αλλά, ακόμα και αν αλλάξει η Κυβέρνηση, ποιος εγγυάται ότι το επόμενο κυβερνητικό σχήμα δεν θα επιλέξει ή αναγκαστεί να ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο; 

Το τρίτο, η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, τι θα προσφέρει στους πολίτες; Ποιοι θα αποτελέσουν τους παράγοντες της επόμενης μέρας; Μήπως και οι σημερινοί παράγοντες δεν ήταν το “νέο” και “ελπιδοφόρο” μέλλον μας, μετά την πτώση της δικτατορίας; Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα μετατραπούν στο ίδιο με αυτό που “πολεμούν”;

Από τα παραπάνω ερωτήματα – σκέψεις, για τα οποία κανείς δεν μπορεί να δώσει σαφείς και σίγουρες απαντήσεις, προκύπτει ακόμη μία αγωνία: Τελικά, πόσο ευοίωνο μπορεί να είναι το μέλλον; Και, κυρίως, με ποιο τρόπο θα επιλέξουν οι πολίτες την πορεία που επιθυμούν;

Με εκλογές; Μα, όλες τις Κυβερνήσεις τις με εκλογές τις εκλέξαμε, είτε πιστεύοντας σε ψευδή προγράμματα ή ευελπιστώντας σε κάποιο ρουσφέτι.

Με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις; Η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει πως… χτυπάνε στου κουφού την πόρτα.

Με δημοψήφισμα; Ίσως, αλλά να αποφασίζουμε για ποιο πράγμα; Δεν γίνεται να διενεργείται δημοψήφισμα για κάθε θέμα.

Ο κάθε Δήμος να εκλέγει τους εκπροσώπους του, οι οποίοι θα συμμετάσχουν στην κεντρική διακυβέρνηση της χώρας (στη νομοθετική εξουσία) ως ανεξάρτητοι. Και για να είναι πραγματικά ανεξάρτητοι και να μην προσκολλούν σε σχηματισμούς και “παρέες”, οι βουλευτές αυτοί να μην έχουν το δικαίωμα να οριστούν στο υπουργικό συμβούλιο. 

Το δε υπουργικό συμβούλιο με τον επικεφαλής πρωθυπουργό ή πρόεδρο, να ψηφίζεται ανεξάρτητα, με λίστες (πχ ο Επικεφαλής του συνδυασμού Ιωάννης Καποδίστριας αν εκλεγεί, θα ορίσει υπουργούς τα άτομα που θα συμπεριλαμβάνονται στη λίστα του).

Στην ουσία, να υπάρξει σαφής και απόλυτος διαχωρισμός της Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας.

Θα γίνει “μπάχαλο” και ποτέ δεν θα υπάρξει σταθερή Κυβέρνηση, θα πουν ορισμένοι. Και αυτό θα μπορούσε να προβλεφθεί, με την θέσπιση κάποιων ασφαλιστικών δικλίδων. 

Φυσικά, τα παραπάνω είναι απλές σκέψεις, ενός μη ειδικού, παρά μόνο απλού πολίτη. Ωστόσο, θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση ενός διαλόγου, στην εσωτερική αναζήτηση που ο κάθε πολίτης κάνει για να βρει την καλύτερη λύση, αφού το σημερινό πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε πως απέτυχε και δεν μπορεί κανείς μέσα αυτό το “καζάνι” να… σβήσει τη φωτιά. 

Πρέπει να “χύσουμε”, λοιπόν, αυτό το καζάνι, τα νερά του να σβήσουν την φωτιά και να αρχίζουμε από μηδενικής βάσης, τόσο την τοποθέτηση των ξύλων, όσο και τα υλικά που θα βάλουμε μέσα…