Το μοιραίο πρόσωπο αυτών των ημερών είναι ο Φώτης Κουβέλης. Ο επικεφαλής της Δημοκρατικής Αριστεράς κάνει σήμερα ό,τι περνάει από το χέρι του για να δώσει την εικόνα ενός φοβισμένου πολιτικάντη. Αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και διαφοροποιήθηκε από τον Τσίπρα για να μετουσιώσει με ένα νέο πολιτικό σχηματισμό μία εναλλακτική φωνή υπευθυνότητας από την Αριστερά. Οι επιλογές του όμως μέχρι σήμερα καταδεικνύουν το αντίθετο.
Μιλάει για απαγκίστρωση από το Μνημόνιο σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχει καμία πρόταση που να διαφοροποιεί τη Δημοκρατική Αριστερά από τα όσα “ωραία και ρόδινα” μας παρουσίασαν προεκλογικά τα δύο μεγάλα κόμματα μιλώντας για ανάπτυξη, όχι νέες περικοπές εισοδημάτων και νέους φόρους. Επαγγέλλεται μία νέα ποιοτική αλλαγή του δημόσιου διαλόγου στη χώρα έχοντας όμως προσκαλέσει στους κόλπους υλικά που συναπαρτίζονται από ουκ ολίγα πολιτικά ραμολιμέντα του ΠΑΣΟΚ. Ομνύει στην ανάγκη συναίνεσης για να σωθεί η χώρα, αλλά τώρα που η χώρα κρέμεται από μία κλωστή την μόνη απάντηση που δίνει ο κ. Κουβέλης είναι ότι “λυπάται” αν τελικά υπάρξει νέα προσφυγή στις κάλπες. Από τη μια μεριά ενώ δηλώνει ότι υπάρχει ένα ευρύτερο κοινό προγραμματικό πλαίσιο που θα μπορούσε να συμφωνήσει με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το σχηματισμό κυβέρνησης, λέει ότι δεν μπορεί να συναινέσει χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι παράδοξο ένα κόμμα να θέτει ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του σε μία κυβέρνηση που συμφωνεί ότι πρέπει άμεσα να σχηματιστεί, τη συμμετοχή ενός άλλου κόμματος.
Ο κ. Κουβέλης αυτήν την ώρα ψάχνει το άλλοθι για να μην συμπράξει με το διάβολο του δικομματισμού. Ξέρει ότι αν το κάνει, η Δημοκρατική Αριστερά στις επόμενες εκλογές κινδυνεύει με εκλογικό αφανισμό για λόγους που είναι προφανείς και δεν χρήζουν ανάλυσης. Ο πολιτικός υπολογισμός του κ. Κουβέλη είναι σωστός αλλά τα κομματικά κριτήρια με τα οποία καθορίζει την στρατηγική του δεν τον διαφοροποιούν διόλου από τον δρόμο που έχει αποφασίσει να τραβήξει ο κ. Τσίπρας. Τον δρόμο της περιχαράκωσης του συμφέροντος των κομμάτων τους.
Η στάση του Τσίπρα δεν με ξαφνιάζει. Με προβληματίζει όμως το πώς ένας πολιτικός όπως ο Φώτης Κουβέλης, που αυτοπροσδιορίζεται ότι ανήκει στο χώρο της προοδευτικής, υπεύθυνης και ευρωπαΐζουσας αριστεράς, προσπαθεί να κρυφτεί με παιδαριώδη τρόπο από το βάρος του ρόλου που του ανέθεσαν αυτή τη στιγμή η ιστορία και οι πολίτες. Φαίνεται, δυστυχώς, ότι εξαντλούνται και τα τελευταία αποθέματα “ηγετών” που είχαμε πιστέψει ότι υπάρχουν ακόμα στον χώρο της ελληνικής αριστεράς.
Του Θάνου Δημάδη
Πηγή: protagon.gr
