Στην περίπτωση της Αλεξάνδρειας, λοιπόν, δημότης της οποίας τυγχάνει ο υφυπουργός κ. Βεσυρόπουλος, υπήρξε συνεργασία με τον Δήμαρχο και ένα κτίριο (καμίας αρχιτεκτονικής ή ιστορικής αξίας) παραχωρήθηκε δωρεάν στην πόλη.
Από την άλλη, υπάρχει η περίπτωση του παλιού δικαστικού μεγάρου της Βέροιας, που ανήκει στην ΕΤΑΔ Α.Ε., στο κράτος δηλαδή και, αρμόδιος για την δημόσια περιουσία είναι ο Απόστολος Βεσυρόπουλος. Το γεγονός αυτό αναπτέρωσε τις ελπίδες για επιτυχή έκβαση του αιτήματος για παραχώρηση των παλιών δικαστηρίων της Βέροιας στην κοινωνία, καθώς, πέρα από το γεγονός ότι παραμένει για 10 χρόνια περίπου αναξιοποίητο το κτίριο, δεν υπάρχει καμία συντήρηση και, παράλληλα, υποβαθμίζεται η περιοχή και πέριξ αυτού βρίσκουν «καταφύγιο» διάφορα παραβατικά στοιχεία. Ο χώρος στον οποίο κάποτε απονέμονταν δικαιοσύνη, τώρα πια υποθάλπει την παραβατικότητα και υποβαθμίζει μια από τις κεντρικότερες πλατείες της Βέροιας.
Για το θέμα της παραχώρησης έγιναν κάποιες επιφανειακές κινήσεις, υπήρξε πριν 1,5 χρόνο ραντεβού με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Ελληνικής Εταιρίας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) Στέφανο Βλαστό, στο οποίο συμμετείχε ο Δήμαρχος Βέροιας Κώστας Βοργιαζίδης, συνεπικουρούμενος από τους βουλευτές Τάσο Μπαρτζώκα και Λάζαρο Τσαβδαρίδη και εκ του μακρόθεν από τον ίδιο τον υφυπουργό Απόστολο Βεσυρόπουλο (ο οποίος λέγεται ότι είχε κανονίσει και το ραντεβού).
Τότε, ο κ. Βλαστός είχε πει με λίγα λόγια (σε ελεύθερη απόδοση): «Ευχαρίστως να σας δώσουμε το κτίριο, αρκεί να συμφωνήσουμε στο ποσό!». Με λίγα λόγια, το Δημόσιο ήθελε να πουλήσει το διατηρητέο κτίριο στον Δήμο της Βέροιας (ή όποιον άλλον φορέα το διεκδικούσε).
Αυτό το ενδεχόμενο ο Δήμαρχος Βέροιας δεν το συζήτησε καν, καθώς επιθυμία του Δήμου ήταν να του δοθεί δωρεάν το κτίριο. Για ποια χρήση; Άγνωστο! «Δώστε το σε εμάς και βλέπουμε», ήταν – σε ελεύθερη απόδοση – η λογική.
Βεβαίως, ο Δήμος Βέροιας ήταν διατεθειμένος (όπως και έγινε) να πληρώσει περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ για ένα ιδιωτικό κτίριο που κάποτε χρησιμοποιούνταν ως ιδιωτικό σχολείο και στη συνέχεια ενοικιαζόταν από τον Δήμο για δημόσιο σχολείο. Συγκεκριμένα, το Δ.Σ. Βέροιας με οριακή πλειοψηφία αποφάσισε να πληρώσει 455.000 ευρώ για κτίριο στην οδό Μιαούλη στη Βέροια, λίγα μέτρα μακριά από την πλατεία Ωρολογίου και το εντός αυτής παλιό δικαστικό μέγαρο.
Καλώς ή κακώς, έτσι έγιναν τα πράγματα. Με την προσδοκία ότι κάποτε θα δοθεί το διατηρητέο κτίριο δωρεάν στον Δήμο, κατόπιν σχετικής πολιτικής πίεσης, δεν μπήκαν καν στην διαδικασία να «παζαρέψουν» με το Δημόσιο.
Αργά και… βασανιστικά
Το θέμα είναι πως τα πράγματα γενικά στη Βέροια κινούνται – κατά την ταπεινή μας άποψη – βασανιστικά αργά και το γεγονός αυτό μας αποτρέπει από κάθε αισιόδοξη σκέψη.
Φανταστείτε ένα «ζωντανό» κτίριο στην πλατεία Ωρολογίου, που θα λειτουργούσε ως χώρος υποδοχής και ενημέρωσης των τουριστών, ως χώρος ξενάγησης σχολείων, ως χώρος εκδηλώσεων, ως χώρος Παιδείας, αντί να είναι ένα κουφάρι γεμάτο βρωμιές και… ντροπή. Δεν θα ήταν μια σοβαρή ενέργεια με αναπτυξιακό πρόσημο; Θα ήταν σίγουρα!
Aς αναλογιστούμε πόσες ενέργειες έγιναν στην πόλη της Βέροιας με πραγματικά αναπτυξιακό πρόσημο τα τελευταία χρόνια…
Πρόσφατα είχαμε στην οδό Βερμίου (μεταξύ των οδών Κεντρικής και Αγ. Αντώνιου) την πτώση αδρανών υλικών από κτίριο που δωρήθηκε από την Κορνηλία Καραναστάση στον Δ.Βέροιας (βλέπε φωτο κάτω)… Καμία αξιοποίηση, καμία συντήρηση, κόντεψε να θρηνήσουμε θύματα στο κέντρο της πόλης.
Ποιος θα απολογηθεί και για αυτή την αδράνεια; Ο Δήμος τα «βάζει» με ιδιώτες που αφήνουν τα εγκαταλελειμμένα κτίρια ιδιοκτησίας τους να πέφτουν, αλλά ο ίδιος δεν φροντίζει ούτε για την ασφάλεια, ούτε για την αξιοποίηση των κτιρίων που διαθέτει, ένας λόγος παραπάνω όταν προέρχονται από δωρεές.
Αντίστοιχες περιπτώσεις υπάρχουν και άλλες. Διατηρητέα κτίρια παραμένουν στο έλεος του χρόνου και της αδράνειας, μέχρι τελικά μια μέρα να μην πάει άλλο και θα πρέπει να κατεδαφιστούν. Μια θλιβερή και συνάμα εξοργιστική εικόνα.
Ευτυχώς, μέχρι και πριν από μια 20ετία κάποια κτίρια εντάχθηκαν σε προγράμματα και διασώθηκαν και μπορούμε σήμερα να τα αξιοποιούμε… Από τότε και μετά ερείπια, αδράνεια και… αόριστη προσμονή για κάποιο «θαύμα».
Να θυμηθούμε και τα κωμικοτραγικά με το πάρκινγκ κάτω από την Εληά, που αρχικά παρουσιαζόταν ως αυτόνομο πάρκινγκ, μετά παρουσιάστηκε ως χώρος στάθμευσης αθλητικού κέντρου και, τελικά, δεν έγινε τίποτα; Ένας απενεργοποιημένος κινούμενος διάδρομος και ένα ασανσέρ να βγάζει σε μία λεωφόρο που συχνά – πυκνά γίνονται ατυχήματα, με οχήματα και πεζούς. Που είναι το πάρκινγκ, λοιπόν, που θα λειτουργούσε; Αργά και βασανιστικά περιμένει η πόλη που «καίγεται» για μερικές θέσεις στάθμευσης.
Να θυμηθούμε τον καταυλισμό των Ρομά του Εργοχωρίου, που είχαμε την παγκόσμια αποκλειστικότητα να αδειάσει (σαν από θαύμα) και τελικά ξαναγέμισε παραπήγματα και η γειτονιά με τους νέους «κατοίκους» του αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, με κλοπές, επιθετικές συμπεριφορές, παρενοχλήσεις και τραμπουκισμούς;
Να θυμηθούμε τα νεκροταφεία που (όπως γράψαμε σε παλιότερο φύλλο) είναι γεμάτα πρόχειρους τάφους γύρω – γύρω στην περίφραξη και οι μόνοι «τυχεροί» που δεν χρειάζεται να εκταφούν στα 4.5 και κάτι χρόνια είναι όσοι θαμμένοι σε οικογενειακούς τάφους και όσοι είναι θαμμένοι στην Βορειοανατολική πλευρά (γωνία προς γήπεδο), δηλαδή οι Ρομά που έχουν τα ιδιότυπα «Μαυσωλεία» και δεν τους ενοχλεί κανένας;
Πολλά ακόμη θέματα, «μικρά» ίσως για τα μεγαλόπνοα σχέδια κάποιων, απασχολούσαν και απασχολούν τους δημότες. Διότι, στην «κόντρα» καθημερινότητα VS μεγαλόπνοων έργων σημειώνεται Χ, και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις «λευκή ισοπαλία».
Επικίνδυνα μονοπάτια
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, αντί της εσωτερικής ανασκόπησης και του προβληματισμού, ξεπροβάλλει η αλαζονική αντίληψη του «όλα πάνε καλά, αφού ο κόσμος μας ψηφίζει», έχει χαθεί σε πολλές περιπτώσεις κάθε ίχνος μετριοπάθειας και – ενίοτε – σοβαρότητας, ενώ η ειρωνική στάση ή απαξίωση προς οποιονδήποτε «τολμήσει» να αναδείξει τα κακώς κείμενα (λίγα μόνο από αυτά προαναφέρθηκαν) είναι η πιο συνηθισμένη αντίδραση των κρατούντων.
Βέβαια, πρόσφατα αρχίσαμε να ξεπερνάμε κάθε όριο, με φαινόμενα που αγγίζουν τον απόλυτο φασισμό, καθώς επιχειρείται (ή και επιτυγχάνεται ήδη) η στοχοποίηση δημοσιογράφων και άλλων τινών «αντιφρονούντων» από συγκεκριμένα «κέντρα», απλά και μόνο επειδή δεν «εξυμνούν» τα έργα και τις ημέρες τους (ενίοτε και τα… μεράκια τους).
Το φαινόμενο αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για την Δημοκρατία και την πόλη, πιο επικίνδυνο ακόμα και από την αδράνεια… Ας ελπίσουμε, έστω και τώρα, αυτοί που πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους να το πράξουν, αν είναι ικανοί βεβαίως να καταλάβουν το πρόβλημα και αν είναι ικανοί να κάνουν κάτι.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι κανείς καιπουθενά δεν παράγει αποτέλεσμα. Προς Θεού. Υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις ανθρώπων που «σώζουν» την κατάσταση. Και ναι, είναι πολύ σημαντικές οι εντάξεις έργων σε χρηματοδοτικά προγράμματα, αναμφισβήτητα. Ωστόσο περιμένουμε 8 χρόνια (και ακόμα πόσα θα χρειαστούν) για να τα δούμε να εφαρμόζονται. Μέχρι να δούμε στην πράξη όσα προαναγγέλονται, δεν μπορούμε να τα θεωρούμε τετελεσμένα. Γιατί, απλά, δεν είναι…
Κοντολογίς, πέρα από όσα λένε τα ΜΜΕ και πέρα από όσα λένε οι πολιτικοί, πάντα σημασία έχει τι λένε και τι βιώνουν οι πολίτες. Και, σε τελική ανάλυση, ποιος θα λύσει τα προβλήματα της πόλης, αν όχι οι Δημοτικοί μας άρχοντες; Ποιος θα ασχοληθεί με τα μικρά και τα μεγάλα, αν όχι αυτοί που επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν;
Σε ποιον να ελπίζουμε για… καλύτερες μέρες, πέρα από τον Θεό;
(function(d, s, id){var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0];if (d.getElementById(id)) return;js = d.createElement(s); js.id = id;js.src = “//connect.facebook.net/en_US/sdk.js#xfbml=1&version=v2.0”;fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs);}(document, ‘script’, ‘facebook-jssdk’));
//
