Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*:

Στην εβδομάδα που μας πέρασε, η είδηση
της άρσης κάθε περιοριστικού μέτρου ήταν αυτή που πρωταγωνίστησε σε επίπεδο
πολιτικής και καθημερινότητας. Και δικαίως, θα έλεγε κανείς, μετά από 6 σχεδόν
μήνες πλήρους στασιμότητας της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.

Ωστόσο, παρά το μελάνι που χύθηκε στην
κάλυψη αυτής της είδησης, υπήρξαν και κηλίδες ικανές να «αμαυρώσουν» πολλές
όψεις αυτού, οι οποίες απαξιωμένες από την κυβέρνηση, είτε δεν ακούγονται
αρκετά, είτε παρουσιάζονται ως μη γενόμενες στο χρονικό συνεχές, σε βαθμό που
κάνουν τους γνώστες αυτών να αναρωτιούνται αν ζούμε σε παράλληλο σύμπαν ή αν η
κυβέρνηση και τα εγχώρια ΜΜΕ σκόπιμα παίζουν με την πραγματικότητα «σκοτεινό
δωμάτιο».

Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ως
ενδεικτικό παράδειγμα τη
συνέντευξη στα μέσα της εβδομάδας του
υπουργού Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη στο BBC, όπου η αποτυχία του να απαντήσει σε βασικές ερωτήσεις
του δημοσιογράφου αναφορικά με τη διαχείριση της πανδημίας σε συνδυασμό με το
άνοιγμα του τουρισμού, έφτασε στο σημείο την κυβερνητική εκπρόσωπο, Αριστοτελία
Πελώνη να ακυρώσει τη συνέντευξη ως διαδικασία (βαφτίζοντάς την «τηλεφωνική
επικοινωνία») και τον υπουργό Επικρατείας, Γιώργο Γεραπετρίτη να διαψεύσει τον
ίδιο τον δημοσιογράφο, (παρά το γεγονός ότι κατ’ομολογίαν του δεν είδε καν τη
συνέντευξη!)

Αξιοσημειώτη, ωστόσο, είναι η όλη στάση
της κυβέρνησης σε ένα από τα θέματα που ακούστηκαν στη συνέντευξη, και για τα
οποία εχει εγκληθεί επανειλημμένως, σχετικά με τις παράνομες επαναπροωθήσεις
μεταναστών και προσφύγων στα σύνορα. Σε αυτό το θέμα, πήρε θέση (αν και εκτός
του τομέα του) ακόμη και ο υπουργός Ανάπτυξης (και αντιπρόεδρος της Ν.Δ) Άδωνις
Γεωργιάδης, καταφερόμενος εναντίον του δημοσιογραφικού έργου.

            Τις προάλλες, στόχος αντίστοιχης επίθεσης για έλλειψη αντικειμενικότητας και
εγκυρότητας, έγινε ο Γάλλος δημοσιογράφος της
Liberation, Φαμπιέν Περιέ, από την ηγεσία του
Υπουργείου Πολιτισμού  Αφορμή αποτέλεσε
άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα, στο οποίο και έκανε λόγο για την αλλοίωση του
χώρου της Ακρόπολης με τα τσιμέντα που τοποθετήθηκαν γύρω από το ναό του
Παρθενώνα. Μόλις χθες, από την άλλη, το Υπουργείο ένιψε εκ νέου τας χείρας του,
στην απόβαση 500 και πλέον οπαδών του
Ολυμπιακού, στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, σχολιάζοντας απλώς ότι «μπορεί να
μην αποτράπηκε η ενέργεια, αλλά είχε ξαναγίνει πριν 5 χρόνια από οπαδούς του
Παναθηναϊκού».

            Η πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο,
απεικόνιση της πραγματικότητας με συγκεκριμένα χρώματα έχει να κάνει με το
εργασιακό νομοσχέδιο, που κατατέθηκε χτες στη Βουλή. Με ποιητικές διατυπώσεις και
προνόμια (άδειες πατρότητας) που μόνο για τα μάτια του κόσμου, αλλά ποτέ για
την ουσία, εξωραΐζουν την αγριότητα των μέτρων που έρχονται προς διαβούλευση,
ανοίγει και επίσημα το παράθυρο στη 10ωρη εργασία, στην
κατά 25% αύξηση των ετησίων ορίων υπερωρίας, στην εργασία τις Κυριακές σχεδόν
για όλη τη λιανική αγορά, και το «φακέλωμα» οποιασδήποτε συνδικαλιστικής και
απεργιακής κινητοποίησης από μεριάς των εργαζομένων.
 

            Έχοντας υπόψη, κατ’ ελάχιστον, αυτά
τα περιστατικά, ας ελπίσουμε μόνο η άρση των περιοριστικών μέτρων να μην
θολώσει τα νερά από κάθε είδους «σουπιά». Ειδάλλως, σύντομα, η κοινωνία θα
ζήσει την κατά Πλάτωνα, αλληγορία του σπηλαίου όπου οι μισοί θα πορεύονται με
τα δεδομένα της πραγματικότητας και οι άλλοι μισοί με τις σκιές των ειδώλων.

     Εκτός και αν δεχτούμε να περάσουμε
στην κανονικοποίηση της Οργουελικής πραγματικότητας.

//

Πηγή