Γράφει ο Απόστολος Μοσχόπουλος*:
«Κούκου!»,
όπως θα λέγαμε όταν πέφτουν οι μάσκες κάθε κακοποιητή, σεξιστή, βιαστή, σε μια
πρωτόγνωρη έκρηξη του κινήματος MeToo, από άκρη σε άκρη, σε
όλους τους χώρους.
«Κούκου!»,
όπως το κυνηγητό που παίζει με τις πολιτικές και μη ευθύνες της, η Λίνα
Μενδώνη, σιωπώντας για το τι έφερε τον Δημήτρη Λιγνάδη επικεφαλής στο στο
Εθνικό Θέατρο, αλλά εκφραζόμενη με μεγάλη άνεση για την «επικινδυνότητά του»
και την «υποκριτική δεινότητα» του.
«Κούκου!»,
όπως εμφανίστηκε το θράσος 56 ανθρώπων του
πολιτισμού, που, κόντρα στο κλίμα των ημερών και το έργο των συναδέλφων τους
στο Σ.Ε.Η, επικαλέστηκαν το ήθος της Υπουργού δίνοντας λευκή επιταγή στις
πολιτικές συγκάλυψής των ευθυνών της, και όπως εξαφανίστηκε εν μια
νυκτί, η σύμβουλός της Άννα Παναγιωταρέα.
«Κούκου!»,
όπως όταν ξεπροβάλλουν τα ΜΑΤ στην πρυτανεία του Α.Π.Θ, βιαιοπραγώντας,
συλλαμβάνοντας και προσάγοντας τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές επειδή ο πρύτανής τους καπου,
κάπως, κάποτε άκουσε για φθορές, αλλά δεν ήταν και σίγουρος γιατί δεν πήγε να
δει ο ίδιος τι συνέβαινε πραγματικά.
«Κούκου!»,
όπως όταν γίνεται εμφανές το πόσα στόματα ανοίγουν αν κάνεις τις σωστές
ερωτήσεις στους σωστούς ανθρώπους. Για παράδειγμα, η επιστολή 258 αποφοίτων του Αρσακείου
προς τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία του σχολείου πως έρχεται σε αντίθεση με την
ανακοίνωση του προέδρου της, Γιώργου Μπαμπινιώτη που βιάστηκε να ανάξει τις
κατηγορίες στο πρόσωπό του σε προσωπικού χαρακτήρα επιθέσεις.
«Κούκου!»,
όπως το κρυφτό που παίζει η κυβέρνηση και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την
άσκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του
κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα, αποσιωπώντας οποιαδήποτε ευθύνη τους έχουν στη
ζωή του, η οποία και κρέμεται αυτή τη στιγμή από μια κλωστή.
«Κούκου!»,
όπως θα μπορούσε να λέει ο Αλέξης Κούγιας στους δημοσιογράφους και την κοινή
γνώμη (εμ)παίζοντάς, υπερασπιζόμενος τον Δημήτρη Λιγνάδη. Θα ήταν, εξάλλου,
λιγότερο προσβλητικό προς τη νοημοσύνη όλων, από την συμπεριφορά που
επιδεικνύει και την χυδαία ρητορική του.
«Κούκου!»,
όπως θα μπορούσαν να λένε οι υγειονομικοί υπάλληλοι, αναζητώντας είτε τον
εμβολιαστικό εξοπλισμό προς όλους,
είτε κάποια φωτεινή όψη στο θέμα της πανδημίας, καθώς έναν χρόνο τώρα, δε
φαίνεται λήξη στην πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που ζούμε.
«Κούκου!»,
όμως, παίζουν και οι πολίτες αυτές της χώρας με τα ολοένα και περισσότερο
αόρατα εισοδήματά τους, με την ανάπτυξη που όλο
έρχεται να επανεκκινήσει την οικονομία, και όλο μένει στον δρόμο, αλλά και την
εξασθενημένη υπομονή τους, καθώς, έναν χρόνο τώρα, κινούνται σε μια διαρκή
αβεβαιότητα σε όλα τα ζητήματα επιβίωσής τους.
Με
τόσα «Κούκου!» βέβαια, αναρωτιέται κανείς, αν εντέλει ζούμε πραγματικά όσα
συμβαίνουν ή είμαστε τρόφιμοι στο σενάριο της Φωλιάς του Κούκου με τον Τζακ
Νίκολσον.
Για
αυτό και εγώ προτείνω ένα άλλο «Κούκου!», όπως αυτό που μας λέγανε για να
κοιτάξουμε το πουλάκι στη φωτογραφία. Βέβαια, αυτή τη στιγμή, μπορούμε να
βγαίνουμε μόνο ανέμελες και υπέρκομψες selfie, όπως ο πρωθυπουργός χτες στη
Βουλή και να θαυμάζουμε, όπως αυτός, την αφεντιά μας και τη σπουδαιότητα του
κάδρου όπως το ορίζει, ο φωτογράφος, δηλαδή πάλι αυτός, αποκλείοντας οτιδήποτε
και οποιονδήποτε δεν ανήκει στο νεοφιλελεύθερο αυτό κάδρο.
* Ο συνεργάτης του InVeria.gr Απόστολος Μοσχόπουλος είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας και αρθρογραφεί στην μόνιμη στήλη “Στήλη… Άλατος” κάθε Παρασκευή.
//
