Γράφει ο Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου*:
Γεννήθηκες σε μια σκηνή. Άκουσες ηθοποιούς να απαγγέλουν ρόλους, να παριστάνουν, να θρυμματίζονται, να αποθεώνονται, να λησμονούνται. Ακόμα κι όταν αποχωρούσαν, όμως, η απουσία τους καθόριζε την πλοκή, την προσωδία και τον απόηχο της δικής σου ποίησης.
Ακατάληπτη η υπόθεση στην αρχή, τα λόγια ξένα. Όλες σου οι επιλογές σκηνοθετημένες, οι γραμμές σου εμπνευσμένες από άλλους. Όσους οι άνθρωποι γεραίρουν, τους χλευάζει ο Θεός και τους περιγελά η πραγματική ιστορία.
Κοίταξες κάτω να διακρίνεις το κοινό. Μα δεν υπήρχε. Πρωταγωνιστές οι θεατές έπαιζαν δίπλα σου, ερωτεύονταν, συνομιλούσαν, συνωμοτούσαν. Κάποτε αναρρωτήθηκες ποιος, λοιπόν, θα βρίσκεται στα εδώλεια, στις κερκίδες, τα διαζώματα να σε χειροκροτήσει.
Σου αποκάλυψαν, όταν μεγάλωσες, πως θα μπορούσες να αλλάξεις το σενάριο, αλλά έτσι θα διακυβεύσεις τις πολύτιμες ισορροπίες. Οι επιλογές σου κάθε στιγμή γίνονται πεπρωμένο. Και χτίζουν τα στεγανά, που θα σε περικλείσουν.
Ψέμα τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, φενάκες οι λιγοψυχισμένοι πόθοι, ανέστιο αίμα οι πράξεις οι ημιτελείς. Και έτσι πονούσες, επειδή δεν καταλάβαινες αν έπαιζες σε δράμα ή σε φάρσα.
Τα πάντα σου παραδόθηκαν συνετά και μετρημένα: Ο τόπος, η διάρκεια, τα πλαίσια, οι κανόνες, τα όρια, οι φόρμες, οι προσδοκίες. Κι ακόμα χειρότερα, τα κίνητρα, οι αιτίες, οι ερμηνείες. Σου απέμειναν οι συμπεριφορές και οι αφορμές για την δική σου παραλλαγή. Αυτήν που θα σε έκανε μοναδικό μέσα σε τόση υποκρισία. Εκείνη που θα σε διέκρινε από τους κομπάρσους και τους υποταγμένους.
Στο τέλος σταμάτησες να κοιτάς τους ουρανούς και σε μαυραγορίτες της αγάπης ξεπούλησες τα κληροδοτήματά σου. Για μία πρόσκαιρη αγκαλιά δέχτηκες να εξαργυρώσεις την ενοχή των κριματισμένων.
Κι όμως κάθε συναίσθημα που ζεις, με τόσους τρόπους ήδη βιώθηκε, που μόνο αν γίνει πανανθρώπινο, συνηγορεί στην αρμονία. Και κάθε σκέψη έτσι δικαιώνεται, αν κατορθώσει να ενωθεί με τους λογισμούς τους αρχαίους και τους μελλούμενους.
Σου δίδαξαν πως η ελευθερία κερδίζεται όχι με την ανατροπή, μα με τη σωφροσύνη, την καρτερία, τη νηνεμία. Εσύ όμως θα αντάλλαζες την ευτυχία για τις δυσεύρετες φλέβες της αλήθειας, για μια ελάχιστη υπόνοια του σκοπού ετούτης της πορείας.
Πολύ νωρίς ενέδωσες στην εμμονή της αποχώρησης από την αθέλητη κι ανούσια και άχαρη παράσταση. Οι τετριμμένοι ρόλοι δεν σου ταιριάζουν και οι προκατασκευασμένες στιχομυθίες δεν εξυφαίνουν την αφήγηση της ύπαρξής σου. Ίσως επειδή παραδέχτηκες, μέσα από την οδύνη, την ήττα, το πείσμα και το σφάλμα πως μία είναι η επική διέξοδος, που αντιπαλεύει τη σκευωρία και δονεί τους αλγεινούς δυνάστες σου: Η άρνηση να παίξεις σε τραγωδίες χωρίς κάθαρση και χωρίς τη Νέμεση να αποκαθιστά την άχρονη Δικαιοσύνη.
//
