Θα μπορούσε κανείς καλόπιστα να ισχυριστεί ότι μια τέτοια προσφώνηση ήταν δείγμα οικειότητας προς έναν άνθρωπο σχεδόν της ηλικίας του, με τον οποίο συνεργάζονται εδώ και μήνες προς τον ίδιο σκοπό. Πιο κακόπιστα, από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν μια άχαρη προσπάθεια επίδειξης ομοψυχίας με έναν άνθρωπο που για μήνες λέγεται στους δημοσιογραφικούς και όχι μόνο κύκλους ότι ήρθαν σε αντιπαράθεση σχετικά με τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης για τον τουρισμό και όχι μόνο.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο σενάριο, το οποίο, δυστυχώς, δεν είναι καλόπιστο, ούτε κακοπροαίρετο και είναι κατά βάση ρεαλιστικό. Έχοντας υπόψη ότι ζούμε σε μια χώρα άκριτης σοβαροφάνειας, όπου ο πληθυντικός αριθμός χρησιμοποιείται από την πεθερά μας μέχρι την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και συνδυασμό με το γεγονός ότι ο επιστήμονας ανταποκρίθηκε με τον δέοντα (θεσμικό) σεβασμό στον Πρόεδρο της Κυβέρνησης, είναι εύκολο να συνάγει κανείς ότι η προσφώνηση του Μητσοτάκη, δεν του έδειξε θέρμη αλλά ασέβεια, όχι τόσο σε προσωπικό επίπεδο αλλά σε κοινωνικό.
Επί του πρακταίου, είναι γεγονός ότι οι επιστήμονες, αλλά και οι ακαδημαϊκοί, φέρουν τον τίτλο των πιο αποστασιοποιημένων από την κοινωνία επαγγελματικών ομάδων. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι αμφότεροι δεν μιλάνε ποτέ με υποκειμενικά κριτήρια ή ερμηνείες. Η έρευνα που φέρουν στις πλάτες τους, είναι μια διαρκής διαδικασία «δοκιμής-λάθους», οι γνώμες τους προϊόν διαρκούς ενασχόλησης με βιβλιογραφία και μελέτη άλλων ερευνών και τα πορίσματά τους, αποτελέσματα που αποτυπώνουν μια δεδομένη γνώση, σε μια δεδομένη στιγμή με δεδομένες συνθήκες χρόνου και τόπου.
Πολλοί, ανησυχητικά πολλοί στις μέρες μας, ισχυρίζονται ότι οι έρευνες τους είναι κατευθυνόμενες από πολιτικές και κέντρα με συγκεκριμένα κίνητρα εις βάρος της εκάστοτε κοινωνίας. Το χειρότερο όμως δεν είναι οτι ο ισχυρισμός τους, που αγγίζει τα όρια της συλλογικής παράκρουσης, γίνεται πιστευτός, όσο το γεγονός της διαστρέβλωσης της επιστήμης αλλά και της φύσης αυτής. Έτσι λοιπόν, καθημερινά κυκλοφορούν θεωρίες είτε υποκειμενικές βασισμένες σε μια πεποίθηση, αποτέλεσμα φόβων ή ακόμα και στερεοτύπων, είτε κατασκευασμένες από χαρτοκοπτική πραγματικών ερευνών, και ερμηνευμένες με βάσει τις προαναφερθείσες πεποιθήσεις. Η χειρότερη συνέπεια όμως αυτής της διαδικασίας είναι ένα «σαράκι δυσπιστίας» στα σωθικά της κοινωνίας και μια μόνιμη αποστροφή προς οποιαδήποτε αποδεικτική διαδικασία, καθώς ξαφνικά αυτή αποτελεί χαλκευμένη από τον «εχθρό» που επιβουλεύεται τις σταθερές μας (γλώσσα, θρησκεία, υγεία, οικονομία). Ξαφνικά λοιπόν, το γεγονός ότι η επιστήμη δεν ασχολείται να δώσει απάντηση σε ψευδοεπιστημονικές και επιστημοφανείς ρητορικές θεωρείται ενοχή, αντί για απόδειξη της ανωτερότητας της. Ομοίως, υποκείμενα που φερουν μόνο το όνομά τους, και καμια ερευνητική γνώση ή διάθεση παρουσιάζονται ομόλογοι ερευνητών και αντί να κρίνονται ως τσαρλατάνοι για την άγνοια τους, χαιρετίζονται ως Μεσσίες, και αντίβαρο αλήθειας στην κρατουσα φωνή και καθεστηκυία τάξη.
Για αυτό λοιπόν, και όχι για λόγους πρωτοκόλλου ή αβροτήτων, ασχέτως πεποιθήσεων και απόψεων περί της διαχείρισης της πανδημίας από την πολιτεία και την επιστημονική κοινότητα, καλό θα ήταν να έχουμε υπόψη μας, ότι η επιστήμη και οι αλήθειες της, δεν είναι στα χέρια κανενός… Γρηγόρη, Κούλη, ακόμη και Σωτήρη.
//
