Η Αλεξία Καλτσίκη αυτό το καιρό ερμηνεύει τον ρόλο της Μαρλήν στο θεατρικό έργο της Κάρυ Τσέρτσιλ “Τοp-girl”σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχοπούλου. Μιλήσαμε μαζί της και εκείνη μας εκμυστηρεύτηκε την γοητεία που της ασκεί ο χαρακτήρας της Μαρλήν καθώς είναι ένα πρόσωπο που τολμά χωρίς να φοβάται τις ηθικολογίες,το πόσο την εντυπωσιάζει ο τρόπος γραφής της Κάρυ Τσέρτσιλ, αλλά και ότι δεν νιώθει καθόλου Τορ girl αλλά ένα συνηθισμένο κορίτσι.
Πώς είναι να υποδύεσαι ένα Τορ girl;
-Στην παράσταση είμαστε επτά Top girls οπότε οι όποιες δυσκολίες ξεπερνιούνται πολύ πιο εύκολα.
Μίλησε μου για το χαρακτήρα της Μαρλην,τί είναι αυτό που αντιπροσωπεύει και τί θαυμάζεις σ’έκεινη;
-Η Μαρλήν είναι από γραφής αμφίσημη και βραδυφλεγής. Μου αρέσει που είναι ένα πρόσωπο που τολμά να ακολουθήσει την επιθυμία της χωρίς να λογοδοτεί σε ηθικολογίες. Και παρόλο που δείχνει σκληρή έχει μια καθαρότητα στη συμπεριφορά
της. Παλεύει και στο οικογενειακό και στο εργασιακό άγριο τοπίο όσο πιο καλά μπορεί. Την ίδια στιγμή όμως είναι ένα πρόσωπο που αδυνατεί να χτίσει δεσμούς,εγγύτητας με τους ανθρώπους. Ίσως γι αυτό στην πρώτη πράξη μόνοι της συνομιλητές είναι πρόσωπα της φαντασίας της.Γυναίκες άλλων εποχών που θαυμάζει αλλά δεν έχει ποτέ της στην πραγματικότητα γνωρίσει.Μου αρέσει που είναι ένας χαρακτήρας που αποκαλύπτεται λίγο λίγο.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Θωμά Μοσχόπουλο;
-Πάντα μου άρεσαν οι παραστάσεις του αλλά και οι επιλογές του και το βλέμμα του στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια.Συνεχώς λέγαμε, τις φορές που τύχαινε να συναντηθούμε ότι θα θέλαμε να έχουμε μια συνεργασία όπως και τελικά έγινε.
Πόσο δύσκολο είναι να “θυσιάσει”μία γυναίκα κάτι από εκείνη για να επιβιώσει;
-Η επιβίωση είναι ένα άγριο παιχνίδι ανεξαρτήτου φύλου.Και όταν αναγκάζεσαι να το παίξεις δεν υπάρχουν ασφαλείς επιλογές.
Τι σε εντυπωσιάζει στη γραφή της Κάρυ Τσερτσιλ;
-Σε ανθρώπινο επίπεδο θαυμάζω που μια φεμινίστρια γράφει ένα έργο όπου ο ίδιος ο φεμινισμός επαναπροσδιορίζεται και αμφισβητείται.Είναι από τα λίγα έργα που ενώ θεματικά είναι επίκαιρο ( πιάνει όλα τα θέματα του ’80 από τον φεμινισμό όπως ήδη είπα μέχρι τη Θάτσερ, ακόμα και τον πυρηνικό πόλεμο) ο τρόπος που το
χειρίζεται ξεπερνάει την ίδια τη θεματολογία.Η δομή του κειμένου, η κοφτή γλώσσα,το χιούμορ, ο ρυθμός του το κατατάσσει,όχι άδικα, σε ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά σύγχρονα κείμενα. Θα ήθελα πολύ να τη γνωρίσω αυτή τη γυναίκα.
Πόσο επηρέασε η εκλογή της Θάτσερ τα αγγλικά δρώμενα στην πολιτική;
-Νομίζω πως η πολιτική της Θάτσερ ακόμα τα επηρεάζει.
Θα ήθελες να μου πεις την γνώμη σου για το ζήτημα των αμβλώσεων;
-Οι αμβλώσεις δικαίως είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα της γυναίκας στις ευνοούμενες δυτικές κοινωνίες. Απο κει και πέρα καλύτερη ενημέρωση και πρόληψη θα βοηθούσαν στο να μην οδηγούνται αθρόα γυναίκες σ’ αυτή την
επεμβατική επιλογή.
Μπορεί για πολλούς να θεωρείται δεδομένο αλλά πιστεύεις ότι υπάρχει
ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλλα ακόμα και στις μέρες μας;
-Σε πολλές χώρες δεν είναι καθόλου δεδομένο. Για τις δυτικές κοινωνίες όμως νομίζω ότι υπάρχει ένας κοινωνικός επαναπροσδιορισμός και για τα δύο φύλλα.Η γυναίκα εξακολουθεί να είναι σε πιο ευάλωτη θέση.
Τί αντιπροσωπεύουν οι δύο αδερφές στην τελευταία σκηνή του έργου;
-Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν. Η ίδια η σκηνή είναι γραμμένη σαν μια φέτα μνήμης όπου τίποτα και κανείς δε μένει όρθιος.
Νιώθεις “Τop girl”;
-Ούτε top, oύτε down,ούτε good,ούτε bad ένα συνηθισμένο”κορίτσι” νιώθω πως είμαι.
Του Γιαννη Βανταράκη