Συνάντησα την Αμαλία Νίνου για ένα καφέ και μας μίλησε για την ιδιαίτερη χαρά που είναι μέλος ενός θιάσου σ’ένα έργο όπου αγαπάει από μικρή,την εκτίμηση που τρέφει προς το πρόσωπο της Κατερίνας Ευαγγελάτου, τα βαθειά ζητήματα που θιγεί ο Σαίξπηρ αλλά και την τραγικότητα των ηρώων του

Πώς νιώθεις που είσαι μέλος αυτής της παράστασης και στο συγκεκριμένο θέατρο;
-Είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου να συνεργάζομαι με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους σε ένα
τόσο σπουδαίο κείμενο. Το Αμφι-Θέατρο υπήρξε για πολλά χρόνια τόπος έμπνευσης και δημιουργίας και ένας χώρος στον οποίον γεννήθηκαν σπουδαίες παραστάσεις. Είναι μεγάλη
συγκίνηση να παίζω σε αυτό το θέατρο.

Θα ήθελες να μου μιλήσεις για τον τρόπο προσέγγισης στο έργο και πώς δουλέψατε;
-Υπήρξε κάτι μαγικό σε όλη τη διαδικασία.. Από τις πρώτες αναγνώσεις, τις συζητήσεις και μέχρι
να ανέβει η παράσταση, όλα έμοιαζαν να γίνονται φυσικά. Δουλέψαμε πολύ, μελετήσαμε πολύ και δεθήκαμε πολύ. Ήταν στο σύνολό της μια πολύ εμπνευστική διαδικασία.

Είναι η πέμπτη συνεργασία σου με την Κατερίνα. Θα ήθελες να μου πεις λίγα λόγια;
– Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ήταν δασκάλα μου στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής.Την ξαναβρήκα δύο χρόνια αργότερα, όταν σκηνοθέτησε τον Γυάλινο Κόσμο, που ήταν και η
πρώτη μου παράσταση. Χαίρομαι πάντα πολύ όταν δουλέυω μαζί της, γιατί έχουμε αναπτύξει μια ουσιαστική επικοινωνία και έναν κοινό κώδικα,που μου είναι πολύτιμος. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθιά.

Ποια είναι η σχέση της Οφηλίας με τον Άμλετ;
-Την Οφηλία και τον Άμλετ τους βρίσκουμε ήδη σε μια βαθιά ρωγμή του κόσμου που υπάρχει γύρω τους. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ είναι μία αγάπη που θα μπορούσε να είναι αγνή και ελπιδοφόρα, αλλά που εν τέλει καταρρέει και αυτή μέσα σε όλο το σκοτάδι που καταλαμβάνει τα πάντα γύρω.

Ποια είναι τα ζητήματα που θίγει ο Σαίξπηρ στον Άμλετ και θεωρείται πάντα επίκαιρος;
-Νομίζω ότι ο Σαίξπηρ φέρνει στην επιφάνεια όλα τα βαθύτερα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο.Τον φόβο του θανάτου, την εξουσία της πατρικής φιγούρας, τον έρωτα,τη σχέση του παιδιού με τη μητέρα, αλλά και το ερώτημα που θίγει ο ίδιος ο Άμλετ, αν οφείλεις να πράττεις ή να θέτεις πριν απ’ όλα τη σκέψη και τη συνείδηση. Ένα από τα θέματα που έρχονται στην επιφάνεια, και που με συγκινεί ιδιαίτερα, είναι αυτό της ίδιας της τέχνης του θεάτρου και της
θνησιγενούς του φύσης. Σε αυτό το έργο φαίνεται η αγάπη του Σαίξπηρ για το θέατρο και τους ανθρώπους του, γι’ αυτή τη δημιουργία που γεννιέται και πεθαίνει το ίδιο βράδυ.

Μοιάζει να είναι η Οφηλία το τραγικότερο πρόσωπο της παράστασης;
-Δεν ξέρω αν είναι το τραγικότερο, καθώς όλα τα πρόσωπα σε αυτό το έργο χτυπιούνται από μία κοινή τραγική μοίρα. Είναι ένα πρόσωπο που μοιάζει να μπορεί να κυοφορήσει την ελπίδα,και όμως παγιδεύεται και εκείνη στη δίνη της καταστροφής.

Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το πιο δυνατό σημείο της παράστασης;
-Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα σημείο ως το πιο δυνατό, γιατί η παράσταση είναι ένα σύνολο πραγμάτων, που το ένα ακολουθεί το άλλο. Είναι μια ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά στους θεατές και που ο καθένας συνδέεται με διαφορετικό τρόπο και ίσως και για διαφορετικούς
λόγους με αυτήν. Κάτι που μου έρχεται στο μυαλό, και που με συγκινεί προσωπικά, είναι η έννοια της συντριβής.

Τί απαντάς στο ερώτημα “να ζει κανείς ή να μη ζει”
-Αυτό είναι ένα ερώτημα που αναπτύσσεται μεγαλοφυώς μέσα στο έργο, με τεράστιες φιλοσοφικές προεκτάσεις. Εγώ μπορώ να σου πω μόνο για το πώς επιλέγω να ζω τη ζωή μου στη δεδομένη φάση που βρίσκομαι και ποια πράγματα υπαγορεύουν τις επιλογές που κάνω. Προσπαθώ πάντα να βέπω τη θετική πλευρά, επιδιώκω την ψυχραιμία σε όποιες δυσκολίες προκύπτουν και επικεντρώνω τη σκέψη μου στα καλά πράγματα που μου συμβαίνουν. Βιώνω βέβαια και μεγάλη θλίψη, όταν παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Ζούμε σε μία δύσκολη εποχή, που απαιτεί αγώνα, προσωπικές μάχες και αλληλεγγύη.

Του Γιάννη Βανταράκη