Όταν σταμάτησα την ηχογράφηση της κουβέντας με τον Δημήτρη Καταλειφο το κινητό έλεγε 40 λεπτά. Φυσικά ο χρόνος που φάνηκε μηδαμινός για όλα αυτά που συζητούσαμε. Θα μπορούσα να του κάνω ερωτήσεις για πολλά ακόμα απογεύματα αλλά δυστυχώς περιορίστηκα σ’αυτές που ακολουθούν παρακάτω. Μιλήσαμε για την επικαιρότητα της παράστασης Ο Θάνατος του εμποράκου στην οποία πρωταγωνιστεί υποδυόμενος τον Γουίλι Λόμαν,ενώ ταυτόχρονα κάναμε μία αναδρομή στις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εμφανίσεις του. Τέλος δεν παρέλειψε να μου πει την άποψη του για τη πολιτική,τον καπιταλισμό που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του και την δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά το θέατρο την ζωγραφική.

Θάνατος του εμποράκου
-Η παράσταση “Ο θάνατος του εμποράκου” είναι ένα παλιό όνειρο ζωής καθώς τον είχα υποδυθεί νεότερος και ήθελα να τον υποδυθώ και στην κανονική του ηλικία. Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ δυνατό έργο και τα θέματα που διαπραγματευέται ακουμπάνε πάρα πολύ στο σήμερα.

Γουίλι Λόμαν
-Ο Γουίλι Λόμαν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αποπροσανατολιστεί από τις υποσχέσεις που του είχε δώσει το αμερικάνικο όνειρο και έτσι δεν μπορεί να καταλάβει ούτε την πραγματική του κλίση,ούτε τις πραγματικές αξίες της ζωής καθώς θυσιάζει τα πάντα στ’ όνομα της επιτυχίας και των χρημάτων που έχουν γίνει η έμμονη ιδέα του στερώντας του έτσι να δει πιο αξιόλογα πράγματα στη ζωή. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει ότι μόνο το κέρδος και η αναγνώριση θα του δώσουν αυτό που ζητάει. Μ’αυτό το τρόπο χαραμισε τη ζωή του στο βωμό της επιτυχίας.

Άρθουρ Μίλλερ
-Είναι ένας απ’τους σημαντικότερους συγγραφείς και είχα την τύχη πριν από δύο χρόνια να κάνω το “Ήταν όλοι τους παιδιά μου” όπου υπάρχει το κοινό στοιχείο ότι είναι δύο εμβληματικοί πατέρες και συγχρόνως τρομερά σύνθετοι. Έχουν μία πολύ δυνατή σχέση με τους γιους τους,που μπορούμε να το μεταφράσουμε και σαν δύο διαφορετικές γενιές που συγκρούονται μεταξύ τους. Υπάρχει βέβαια μία διαφορά ότι στο ένα έργο είναι πλούσιος ενώ στο άλλο φτωχός,δεν παύει όμως να είναι δύο ισχυρές προσωπικότητες.

Γιώργος Σκεύας -Μαρία Καλλιμάνη
– Με τον Γιώργο Σκευα είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι καθώς είχαμε κάνει τον μονόλογο του Μπέκετ “Το τέλος”για λίγες παραστάσεις και είναι ένα έργο που θέλω να επαναλάβω καθώς πρόκειται κατά τη γνώμη μου για ένα πολύ σημαντικό έργο που με συγκινεί πάρα πολύ. Μ’αυτό το τρόπο γνωριστήκαμε με το Γιώργο ο οποίος είναι ένας άνθρωπος πολύ ευγενικός,ανοιχτός σε ιδέες και έχουμε συγγενικές φωνές και αυτό μου δίνει την ελπίδα να κάνουμε νέες δουλειές.Με την Μαρία γνωριστήκαμε στη σχολή του Εμπρός όπου υπήρξα δάσκαλος της,αυτή είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε,είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος,πολύ καλή ηθοποιός και γενικά χαίρομαι να δουλεύω με ανθρώπους που γνωριζόμαστε γιατί έτσι γίνεται πιο άνετη η επικοινωνία καθότι το θέατρο έχει πολύ σχέση με την συνεννόηση και την κοινή γλώσσα και επειδή ζούμε σε μία εποχή απίστευτης πολυφωνίας,σύγχυσης και χάους είναι λίγοι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς.

Αμερικάνικο όνειρο
-Καταρχήν δεν είναι πια αμερικάνικο όνειρο αλλά ένα οικουμενικό όνειρο το οποίο συντηρείται απ’το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό δηλαδή που ξεγελάει τους ανθρώπους ότι θα τους δώσει την ευτυχία,θα τους κάνει γνωστούς,θα αγοράζουν προϊόντα που διαφημίζονται. Στην ουσία όμως κατά την γνώμη μου πρόκειται για μία τεράστια ανοησία και αυτή την άποψη την υποστηρίζει ο γιος του Γουίλι ο Μπιφ ο οποίος υποστηρίζει ότι η ουσία των πραγμάτων είναι να κάνεις πράγματα που σ’ευχαριστούν πάντα μέσα από τη δική σου οπτική ματιά.

“Μινόρε της αυγής”
– Είναι το πρώτο σίριαλ που έπαιξα στην τηλεόραση ήμουν 27 χρονών τότε,ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος ο Φώτης ο Μεσθεναίος,στην αρχή εγώ λόγω εποχής είχα τις αντιρρήσεις μου αλλά από την μία πλευρά ότι ήταν μία σειρά με θέμα το ρεμπέτικο και τα τόσα όμορφα τραγούδια και από την άλλη ο Φώτης ο οποίος με κέρδισε αμέσως με την ζεστασιά του και το πόσο κατείχε αυτό το υλικό με κέρδισαν. Επίσης αυτή τη δουλειά την οφείλω στον Αντώνη τον Καφετζόπουλο ο οποίος ήταν αυτός που με σύστησε στον Φώτη. Ειλικρινά δεν φανταζόμουν τότε που είπα το ναι ότι θα γινόταν μία τόσο μεγάλη επιτυχία. Τέλος υπάρχει κάτι το πρωτοπόρο στην σειρά για την εποχή της ότι γυριζόταν με τρόπο κινηματογραφικό.

Το “10”
– Το “10” είναι ο αγαπημένος ρόλος της μητέρας μου γιατί έπαιζα τον πλούσιο,ήμουν καλοντυμένος και είχα σοφέρ. Είχα την χαρά να δουλέψω με την Πηγή την Δημητρακοπούλου,στο βιβλίο ο συγκεκριμένος ρόλος είναι περίπου πέντε σελίδες αλλά στο σίριαλ όπως το διασκευασε η Πηγή το σενάριο είναι ένας πολύ βασικός ρόλος. Και εδώ είχα την χαρά να δουλέψω με την Μαρία την Πρωτόπαππα και την Μαρία την Ζορμπά. Φυσικά ο Καραγάτσης είναι ένας πολύ δημοφιλής συγγραφέας ο οποίος στα έργα του αγγίζει θέματα που ενδιαφέρουν το κοινό.

“Η λέξη που δε λες”
-Η λέξη που δε λες ήταν η πιο μεγάλη έκπληξη για μένα καθώς ήταν ένας ρόλος που τον αρνήθηκα όταν κατάλαβα ότι είναι ένας Κρητικός που έπρεπε να μιλάει απολύτως πιστά τη γλώσσα και το γύρισμα θα γινόταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Εγώ δεν ήξερα να μιλάω καθόλου μ’αυτό το τρόπο παρ’όλα αυτά ο Παπαδουλάκης είχε την τόλμη να γίνει πιεστικός και στο τέλος να με πείσει. Έτσι χάρη σ’ένα πολύ καλό φίλο απ’την Κρήτη ξεκίνησα τα μαθήματα και στο τέλος το αποτέλεσμα κατέληξε να είναι πολύ πειστικό πράγμα κάτι που μου έδωσε ιδιαίτερη χαρά. Ήταν ένα σίριαλ που μίλαγε για ένα επίκαιρο θέμα αυτό του αυτισμού και πιστεύω ότι ευαισθητοποιήσε πολύ κόσμο. Πρόκειται για ένα ισραηλιτικο σίριαλ που παίχτηκε σε πολλές χώρες μία εξ’ αυτών ήταν και η Ελλάδα.

Πέτρινα χρόνια
– Τα “Πέτρινα χρόνια”είναι η πρώτη ταινία που είχα πρωταγωνιστικό ρόλο μόλις είχε παιχτεί το Μινόρε της αυγής με είδε ο Βούλγαρης και ενώ για το ρόλο της κοπέλας είδε αρκετές εγώ ήμουν η πρώτη επιλογή απ’την αρχή. Μετά δούλεψα με τον Παντελή σε άλλες δύο ταινίες το “Όλα είναι δρόμος”και τις “Νύφες” είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπάει πολύ τους ηθοποιούς,δημιουργεί ένα ζεστό κλίμα,νιώθεις ωραία στο γύρισμα και είναι και αυτός ένας συγγενής.

“Θεόφιλος”
-Ο Θεόφιλος αυτός ο πολύ μεγάλος ζωγράφος που τα έργα του είναι πραγματικά αριστοτεχνικά είχε την εξής δυσκολία λόγω των δύο ηλικιών που υπήρχαν και έπρεπε να υποδυθώ,για την γεροντική χρειαζόταν πολλή ώρα στο μακιγιάζ περίπου 3 ώρες καθώς τότε εγώ ήμουν 32 ετών. Με τον Παπαστάθη είχαμε μία εξαιρετική επαφή γιατί δουλεύαμε μαζί την ταινία τρεις μήνες πριν από τα γυρίσματα και αυτό μου έδωσε πολύ χώρο για να ονειρευτώ αυτό το ρόλο. Μόνο συγκίνηση και νοσταλγία γι’αυτήν την ταινία.

Βραβεία και κριτικές
-Τα βραβεία είναι μία χειροπιαστή χαρά κάτι που υπάρχει στα χέρια σου μία ηθική ικανοποίηση άλλες φορές δίκαιη άλλες άδικη αλλά μέσα στην σχετικότητα των πραγμάτων δεν μπορώ να πω ότι νιώθω αδικημένος.Οι κριτικές για να είναι κάνεις ειλικρινής σου δίνουν χαρά οι έπαινοι και θλίψη ή θυμό οι αρνητικές. Απλώς στις μέρες μας από τότε που περιορίστηκε η δύναμη των εφημερίδων και έχουν δημιουργηθεί τόσα πολλά sites και γράφει ο καθένας έχει επέλθει μία σύγχυση για το τι είναι καλό ή κακό,μοντέρνο ή σύγχρονο. Υπάρχει μία πολυφωνία στην κριτική που μπορείς να διαβάσεις τ’οτιδήποτε. Ζούμε δυστυχώς σε μία εποχή που όλα επιτρέπονται που όλα είναι ότι νομίζουμε, υπάρχει πολύ ημιμάθεια.

Επίδαυρος
-Στην Επίδαυρο είχα παίξει πολύ μικρός με τον Ευαγγελάτο απ’ όπου ξεκίνησα με το Αμφι-θέατρο είχαμε παίξει τους “Επιτρέποντες”του Μενάνδρου όπου είχε και επιτυχία. Μετά το 1993 τις Βάκχες όπου είχα παίξει τον Πενθεα πάλι με τον Ευαγγελάτο.Η Επίδαυρος είναι ένα υπέροχο θέατρο αλλά δεν αποτελεί καθόλου διακαή μου πόθο να παίξω και ούτε θεωρώ επιστέγασμα ενός ηθοποιού το να εμφανιστεί στην Επίδαυρο. Δεν μου λέει τίποτα πέρα από το ότι είναι ένας πανέμορφος χώρος.

Απωθημένο
-Δυστυχώς πρέπει να πω ότι αυτά τα 45 χρόνια είναι πολύ λίγα για οποιοδήποτε ηθοποιό,με την έννοια ότι υπάρχουν πάρα πολλοί ρόλοι και έργα που θα ήθελα να παίξω. Απ’την δική μου πλευρά είχα την χαρά να παίξω σε πολύ καλά κείμενα και ρόλους έτσι δεν έχω κανένα παράπονο. Ένας ρόλος που μπορώ να παίξω και θα το ξαναηθελα γιατί δεν ήμουν ευχαριστημένος με την συνεργασία είναι ο “Βασιλιάς Ληρ”. Η αλήθεια είναι ότι ώρες-ώρες θλίβομαι γιατί είμαι 65 χρονών και τα περιθώρια για ρόλους μειώνονται οπότε προσπαθώ να είμαι ρεαλιστικός στα όνειρα μου. Δεν πιστεύω πια τόσο πολύ στους ρόλους όσο στους συνεργάτες,να είναι συγγενείς και να υπάρχει επικοινωνία.

Πολιτική
-Η σχέση μου με την πολιτική είναι ότι ανέκαθεν είχα μία συμπάθεια προς την αριστερά. Με κανένα κόμμα βέβαια δεν ταυτίστηκα ή να υπάρξω μέλος του. Πιστεύω όμως ότι πολιτική είναι και ο τρόπος που ζούμε την καθημερινότητα μας,ο τρόπος που κάνουμε τις επιλογές μας στο θέατρο,ο τρόπος που φέρεσαι στη ζωή σου. Δηλαδή πολιτική δεν είναι ανήκεις μόνο σ’ένα κόμμα γιατί αυτό σου στενεύει την οπτική ματιά για τα γύρω σου. Αυτό που με προβληματίζει επίσης στην Ελλάδα είναι ότι κινδυνεύει να καταλήξει ένα τουριστικό θέρετρο κάτι που εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου.

Χόμπι
-Ασχολούμαι με την ζωγραφική είναι κάτι που προέκυψε τον τελευταίο χρόνο και είναι ένα πράγμα που μου δίνει μεγάλη χαρά,είμαι τελείως αυτοδίδακτος και μου αρέσει ιδιαιτέρα αυτή συνεχόμενη αλλαγή χρωμάτων.

Του Γιάννη Βανταράκη