Η Μαρία Φιλίνη υποδύεται την Άννα μία διευθύντρια ενός κολυμβητηρίου στο έργο του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό,η οποία καλείται να αντιμετωπίσει μία κρίση όταν ένα κοριτσάκι κατηγορεί έναν δάσκαλο ότι τον είδε να φιλάει ένα αγοράκι στο στόμα. Με αφορμή αυτό το γεγονός ξεκινάει ένα ντόμινο αναταράξεων που θα φέρει στην επιφάνεια την υποκρισία της κοινωνίας και των ανθρώπων,την αποποίηση μπροστά στις ευθύνες,και φυσικά την βολικότητα που προσφέρει η ουδετερότητα.
Είναι δεύτερος χρόνος επιτυχίας για την παράσταση θα ήθελες να μου πεις λίγα λόγια; -Καταρχάς είναι πολύ ευχάριστο όταν κάτι έχει επιτυχία και ο κόσμος θέλει να το δει. Είναι πολύ ωραίο γιατί σου δίνεται μία ευκαιρία σαν ηθοποιός την δεύτερη χρονιά να δεις πράγματα που δεν είχες προλάβει να δεις την πρώτη. Βαθαίνει δηλαδή η αντίληψη σου για το ρόλο και η σχέση με τους συναδέλφους σου γίνεται πιο οικεία,οπότε σου δίνεται η δυνατότητα να διορθώσεις πράγματα που σκεφτόσουν ότι είχες κάνει λάθος.
Πες μας λίγα λόγια για την Άννα και την σχέση της με τον Τζορντι; -Ο ρόλος που υποδύομαι είναι η Άννα η οποία είναι διευθύντρια ενός κολυμβητηρίου,είναι μία γυναίκα μετά τα 45 και ουσιαστικά καλείται ν’αντιμετωπίσει μία κρίση που ξεσπά στο κολυμβητήριο όταν ένα κοριτσάκι λέει ότι είδε τον Τζορντι να φιλάει στο στόμα ένα αγοράκι. Αυτό πυροδοτεί μία σειρά γεγονότων:αντιδράσεις απ’τους γονείς,σχόλια για την σεξουαλική ζωή του δασκάλου,και η Άννα προσπαθεί ν’αντιμετωπίσει αυτά τα γεγονότα με κύριο γνώμονα τα πιστεύω της. Πιστεύει δηλαδή στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων,πιστεύει στην ελευθερία,πιστεύει στην επιβράβευση του παιδιού απ’το δάσκαλο με μία αγκαλιά. Έτσι προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση η Άννα αλλά κάπου αρχίζει να χάνει την ψυχραιμία της και δυστυχώς βουλιάζει στο φόβο της και τα γεγονότα την ξεπερνούν.
Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί ένας δάσκαλος ένα μικρό παιδί,ποιές είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει;
– Aπ’ότι έχω καταλάβει στην Ελλάδα βέβαια δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα αλλά στην Αμερική δεν επιτρέπεται ν’αγγίζεις καθόλου το παιδί. Από κουβέντες που έχουμε κάνει με εκπαιδευτικούς που ήρθαν και είδαν την παράσταση αρχίζει να ισχύει το ίδιο και στην Ελλάδα. Πρέπει δηλαδή να είσαι πολύ προσεκτικός στις κινήσεις και το πως θα διαχειριστείς το παιδί.
Η πισίνα μέσα στην αθωότητα της πιστεύεις ότι κρύβει και πολλούς κινδύνους;
– Δραματουργικά μπορείς να το πεις αυτό διότι το υγρό στοιχείο έχει να κάνει πολύ με το συναίσθημα και αυτό έχει τις φωτεινές του πλευρές αλλά και τις σκοτεινές. Επίσης το νερό ταυτόχρονα με τα παιχνίδια μπορεί και να σε πνίξει αν δεν είσαι προσεκτικός.
Ποιός είναι ο ρόλος των media σε όλα αυτά τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο κολυμβητήριο;
– Στην δική μας ιστορία όπου την παρακολουθούμε σε λιγότερο από 24 ώρες από το πρωί δηλαδή μέχρι το απόγευμα που βλέπουμε τους γονείς να έχουν μαζευτεί και να πετάνε πέτρες στο κολυμβητήριο,όλο αυτό το σκηνικό έχει γίνει απ’το facebook διότι κάποιοι γονείς που είχαν φτιάξει μία ομάδα ανέβασαν αυτή την ψευδή δήλωση η οποία δεν είναι διασταυρωμένη. Έτσι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση. Πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί με τον τρόπο που λειτουργούν τα media και συνδέονται μεταξύ τους,μπορεί δηλαδή κάτι από μία απλή παρερμηνεία να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να μην μπορεί κανείς να το ελέγξει.
Πόσο εύκολο είναι να πάρουμε θέση σε όλα αυτά τα περιστατικά που συμβαίνουν ή συνήθως προτιμάμε να μένουμε ουδέτεροι;
-Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να πάρεις θέση σε κάτι το οποίο δεν είναι εξακριβωμένο κιόλας αν ισχύει ή όχι. Οπότε έχει να κάνει με τους φόβους μας,με τις αξίες μας,τα πιστεύω μας και γι’αυτό καταλαβαίνω ότι το ουδέτερο είναι πάντα πιο εύκολο και έχει το λιγότερο κόστος. Διανύουμε μία περίοδο που απέχουμε απ’τα πάντα και δεν παίρνουμε ευθύνες για τον εαυτό μας,αποποιούμαστε την ενηλικίωση και τις συνέπειες των πράξεων μας.
Υπάρχει ανοχή απ’τον περίγυρο στους κανόνες που έχουν θεσμοθετηθεί από τον ίδιο;
-Ζούμε σε μία χώρα η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεκτική με τους κανόνες,εννοώ ότι ότι τους αλλάζουν αναλόγως με το τι βολεύει τον καθένα. Έτσι μεγαλώνουμε σ’αυτή τη χώρα με κανόνες που αλλάζουν ανάλογα με το τι μπορούμε. Φυσικά αυτό δεν ισχύει σ’ άλλες χώρες,στην Ελλάδα η τήρηση του κανόνα δεν αποτελεί μέρος της εθνικής αντίληψης. Επίσης δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει κάποιο πολιτικό σύστημα στο οποίο ο λαός να πιστέψει. Όσο μπορώ βέβαια ν’αντιληφθώ δεν νομίζω ότι έχουμε πάρει κάποια σοβαρή ευθύνη και πρωτοβουλία για το μέλλον μας.
