Αφορμή για την κριτική αυτής της ταινίας ήταν η ιδέα που μου είπε μια αδερφική φίλη να κάνω αφιέρωμα στις αγαπημένες ταινίες του πατέρα μου. Έτσι και εγώ άδραξα την ευκαιρία και ξεκινάω απ’ την πρώτη…

1948 Μια καθοριστική ημερομηνία για τον Βιτόριο ντε Σίκα, τότε πέφτει στα χέρια του μια νουβέλα του Λουΐτζι Μπαρτολίνι με τον τίτλο της ταινίας. Εκεί γεννιέται η σπίθα και αποφασίζει μαζί με τον Τσεζαρε Ζαβατινι να το κάνει σενάριο. Το καστ από το οποίο θα απαρτιζόταν, θα αποτελούνταν από ερασιτέχνες ηθοποιούς και τα πάντα αυθεντικά σαν μια καθημερινή βόλτα στη Ρώμη. Έτσι γεννιέται ο ιταλικός νεορεαλισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ντε Σίκα ήθελε να δείξει και μια Ιταλία η οποία προσπαθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της έπειτα από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Το στόρι απλό και λιτό: ο Αντόνιο Ρίτσι είναι ένας άνεργος ο οποίος βρίσκει δουλειά ως αφισοκολλητής, απαραίτητη προϋπόθεση να έχει ποδήλατο. Μετά την πρόσληψη και έχοντας μαζί του το μικρό γιο του Μπρούνο, κάποιος θα του κλέψει το ποδήλατο. Και κάπως έτσι  ψάχνοντας να  το βρει θα ξεκινήσει ο Γολγοθάς τους στους δρόμους της Ρώμης.

Γνώμη μου είναι ότι αυτή η ταινία είναι ένας ΥΜΝΟΣ στη σχέση πατέρα – γιού που ίσως πιθανότατα κανένας σκηνοθέτης δεν θα καταφέρει να την μεταφέρει πιο όμορφα, πιο αγνά στη μεγάλη οθόνη.

Ο Τσεζαρε Ζαβατίνι ήταν υποψήφιος για Όσκαρ σεναρίου ενώ ο Ντε Σίκα απέσπασε τιμητικό βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Πρωταγωνιστές: Lamberto Maggiorani, Enzo Staiola κ.α.

Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica

Γλώσσα: Ιταλικά

Διάρκεια: 93’

Για το “Κάθε-μέρα” Γιάννης Βανταράκης