Η θέα από την κατασκήνωση

«Είσαι καλά»; Η απάντηση ήταν αρνητική, η Κέιτ δεν αισθανόταν αλλά και δεν έδειχνε υγιείς. Αμέσως ο οδηγός μας διέκοψε την αφήγηση των θρύλων και των ιστοριών της περιοχής και άρχισε να εξετάζει με ιδιαίτερη προσοχή το πόδι της συνταξιδιώτισσας μας. Είμαστε όλοι μπροστά όταν κατά την ανάβαση μας στον ψηλότερο καταρράκτη του κόσμου η Κειτ πάτησε σε μια λακκούβα με λάσπη, με αποτέλεσμα απλά να χάσει την παντόφλα της και να σπάσει το νύχι της.
Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον!
Αποδείχτηκε τελικά ότι την είχε δαγκώσει ένα είδος φιδιού που ζει στις λάσπες.
Για καλή τύχη όλων μας, ιδιαίτερα της Κέιτ, την στόχευσε στο νύχι του μεγάλου δαχτύλου, έτσι το λιγοστό δηλητήριο είχε σαν αποτέλεσμα να αδιαθετήσει η κοπέλα μονάχα για ένα βράδυ.
Αφού ο Φρέντι έβαλε την Κέιτ για ύπνο σε μια από τις αιώρες της κατασκήνωσης επέστρεψε μαζί με τις ιστορίες του.
Ήμασταν όλοι συγκεντρωμένοι γύρω από ένα τραπέζι πάνω από το φως των κεριών και κάτω από τον πιο έναστρο ουρανό που υπάρχει στον κόσμο.

Το «θεωρείο» στην παράσταση του Κιε-ρε-πα-κου-παι
Γύρω μας απλωνόταν το απόλυτο σκοτάδι και ακούγαμε εκστασιασμένοι τα λόγια του οδηγού μας ο οποίος συνέχισε να μας λέει για τον θρύλο της φυλής του, σύμφωνα με τον οποίο οι πρόγονοι τους ζούσαν στα νησιά της Καραιβικής και είχαν αρχηγό ένα πολύ ταλαντούχο άντρα, τον Τακουπίκ, που κάποιες φορές έπαιρνε μηνύματα από τον άλλο κόσμο. Έτσι, κάποια στιγμή είδε στο όνειρο του ότι άνθρωποι με άσπρο δέρμα και σίδερα που έβγαζαν φωτιά ήταν καθοδόν για να κατακτήσουν τις περιοχές τους. Δεν έχασε καιρό και έστειλε τον μεγαλύτερο γιό του να βρει ένα κατάλληλο μέρος που θα αποτελούσε το καινούριο τους σπίτι. Φεύγοντας για το ταξίδι της εξερεύνησης ο πατέρας του έδωσε τρία πράγματα, ένα βότανο που γιάτρευε κάθε πληγή, ένα κοχύλι μαγικό που αν έσπαγε θα «άνοιγε» τους ουρανούς και ένα σπόρο που μεταμόρφωνε τον άνθρωπο σε άνεμο. Ο νέος λοιπόν ανακάλυψε την περιοχή στην οποία βρισκόμασταν, πλούσια σε βλάστηση, σε βουνά και κυρίως σε νερά. Η βλάστηση θα τους προσέφερε φαγητό, τα βουνά με τις επίπεδες κορυφές, τα επονομαζόμενα Τεπούις θα εξυπηρετούσαν σαν τέλεια παρατηρητήρια ενώ τα ποτάμια, οι καταρράκτες και οι λίμνες θα έδιναν την δυνατότητα στη φυλή του να συνεχίσει τον ίδιο τρόπο ζωής, καθώς ήταν άνθρωποι των νερών. Στο δρόμο του συνάντησε ένα πληγωμένο Κόνδορα τον οποίο και γιάτρεψε χρησιμοποιώντας το βότανο που θεράπευε όλες τις πληγές και αυτός με τη σειρά του τον ανέβασε στην ράχη του και τον πήγε πάνω από τα Τεπούις και του έδειξε το σημείο όπου υπήρχαν οι μεγάλες πέτρες που δεν καίγονται. Οι πέτρες αυτές θα λειτουργούσαν σαν κατάρα για την περιοχή και τους ανθρώπους της, όπως αποδείχτηκε πολλά χρόνια μετά.

_MG_5412

Κατά τη πτήση έπεσε το μαγικό κοχύλι από τη τσέπη του νεαρού και έτσι δημιουργήθηκε ο Κιε-ρε-πα-κου-παι, ο καταρράκτης που ξεκινούσε από τον ουρανό. Αφού είδε αρκετά ήπιε το νερό και σαν άνεμος επέστρεψε στη φυλή του και στον πατέρα του. Αμέσως τους μάζεψε και τους οδήγησε στο καινούριο τους σπίτι, τους έδειξε τα νερά, τα Τεπούις, τα δάση αλλά και τις πέτρες.
Τις ίδιες διάφανες πέτρες έψαχναν πολύ αργότερα οι λευκοί ξένοι, πέτρες που στις χώρες τους τις αποκαλούσαν διαμάντια.
Οι φυλές Τίπα και Πεμόν δέχτηκαν πολλές επισκέψεις και πολλές ερωτήσεις σχετικές με τις πέτρες, φάνηκαν όμως αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουν ότι όλα αυτά δεν ήταν για το καλό τους, η απάντηση λοιπόν που έδιναν ήταν ότι οι πέτρες βρίσκονται στα σημεία που γυαλίζουν άμα τα κοιτάξεις από ψηλά.

Η κατασκήνωση κοντά στον Σάλτο Άνχελ
Τα νερά όμως του πάρκου Κανάιμα, λόγω της γεωλογικής σύστασης του εδάφους, λειτουργούν σαν φυσικοί καθρέπτες, έτσι ο γρίφος για τους περισσότερους απρόσκλητους επισκέπτες έμεινε άλυτος.
Ένας από αυτούς τους τυχοδιώκτες όμως, ονόματι Τζίμυ Έιντζελ, επέμενε για χρόνια ότι κατά την εξερεύνηση του με το αεροπλάνο του είδε από ψηλά ένα γιγαντιαίο καταρράκτη και εκεί κοντά υπήρχε χρυσάφι και διαμάντια. Κανένας δεν τον πίστεψε και έτσι το 1937 παρέα με την γυναίκα του και δυο φίλους προσγειώθηκαν με το μικρό τους αεροπλάνο στο βουνό Ατζανταπούι «το σπίτι των κεραυνών» στη γλώσσα των Πεμόν, με σκοπό να αποδείξουν τους ισχυρισμούς του Τζίμυ. Το αεροπλάνο όμως κόλλησε στην λάσπη της κορυφής και δεν κατάφερε να ξαναπετάξει. Στις μέρες μας, το αεροπλάνο αποτελεί αξιοθέατο και είναι παρκαρισμένο στην είσοδο του αεροδρομίου της πόλης Μπολιβάρ, η οποία αποτελεί και το ορμητήριο για το Εθνικό πάρκο Κανάιμα καθώς η πρόσβαση γίνεται μονάχα από τον αέρα.
Έπειτα από ένδεκα ημέρες ταλαιπωρίας ο Έιντζελ και η παρέα του κατάφεραν να βγουν από τη ζούγκλα, η εικασία τους όμως για την ύπαρξη του πανύψηλου καταρράκτη επιβεβαιώθηκε μόλις το 1949, οπότε και ονομάστηκε Σάλτο Άνχελ «καταρράκτης του Αγγέλου».
Αυτός ο καταρράκτης αποτελεί σήμερα τον νούμερο ένα ταξιδιωτικό προορισμό της Βενεζουέλας και συνάμα είναι το σύμβολο μιας ολόκληρης χώρας.
Είχε έρθει όμως η ώρα για τον ύπνο. Παρόλο που διανύαμε την ένατη βραδινή ώρα ήμασταν όλοι εξαντλημένοι. Νωρίς το πρωί της ίδιας ημέρας είχαμε αρχίσει την εξερεύνηση του Εθνικού πάρκου Κανάιμα. Με ένα μικρό αεροπλάνο τύπου Τσεσνα πετάξαμε από την πόλη Μπολιβάρ με προορισμό το χωριό Κανάιμα, είδαμε τα ποτάμια από ψηλά, τη ζούγκλα, τη σαβάνα, τους καταρράκτες. Προσγειωθήκαμε στο μικρό χωμάτινο αεροδρόμιο του χωριού και με ένα Τζιπ μας είχαν πάει στις βάρκες, μακριές μηχανοκίνητες πιρόγες. Ταξιδέψαμε με αυτές για μια περίπου ώρα και μετά περπατήσαμε στη σαβάνα κάτω από τον καυτό ήλιο, ξανανεβήκαμε στις βάρκες και για άλλες τρεις περίπου ώρες χαζεύαμε σαν μαγεμένοι τα εκπληκτικά τοπία, τις αντανακλάσεις των διπλών ειδώλων πάνω σε νερά καθρέπτες, ανακαλύπταμε σχήματα στα σύννεφα και στα Τεπούις που προσπερνούσαμε ή που φαίνονταν στον ορίζοντα, περάσαμε βαθιά και ρηχά νερά, άγρια και ήρεμα νερά, κάποια στιγμή άρχισε να ψιχαλίζει και κάποιες φορές συναντούσαμε άλλες βάρκες και χαιρετιόμαστε με νεύματα. Όταν φτάσαμε στους πρόποδες του Ατζαντεπούι μπήκαμε στη ζούγκλα, αρχίσαμε την ανάβαση, είδαμε καινούρια είδη φυτών, βλάστηση πρωτόγνωρη για όσους δεν είχαν ξαναμπεί σε ζούγκλα τροπικού δάσους, τα δέντρα έκρυβαν τον ήλιο και ο βόμβος νερού όλο και δυνάμωνε μαζί και η επιθυμία μας να βρεθούμε επιτέλους μπροστά σε αυτόν για τον οποίο τόσα είχαμε ακούσει, τον Σάλτο Άνχελ! Έτσι και έγινε, κάποια στιγμή ένα μικρό πλάτωμα από μεγάλους και συμπαγής βράχους δημιουργούσε ένα φυσικό θεωρείο σε μια εντυπωσιακή παράσταση. Περίπου ένα χιλιόμετρο ύψος έχει ο καταρράκτης, για την ακρίβεια 979 μέτρα, γίνεται να μην μείνεις άφωνος;! Θαυμασμός και δέος που περιγράφεται μόνο με επιφωνήματα! Ο θρύλος ήταν αληθινός τόσο για τον Τζίμυ Έιντζελ όσο και για εμάς.
Είχε αρχίσει όμως να νυχτώνει και η ώρα της κατάβασης είχε φτάσει, μας περίμεναν ένα νυχτερινό μπάνιο στο ποτάμι, η φωτιά με τα ψητά κοτόπουλα, οι ιστορίες του Φρέντι και ένας υπέροχος ύπνος στις αιώρες με κάλυμμα τις κουνουπιέρες.
Το επόμενο πρωινό το τοπίο ήταν σαγηνευτικό, γαλήνιο και άγριο μαζί. Σύννεφα είχαν σκεπάσει τον Σάλτο Άνχελ και τα γειτονικά βουνά, ψιχάλιζε ενώ ο ήχος του μακρινού καταρράκτη δεν σταμάτησε ποτέ, ούτε και πρόκειται.
Ο οδηγός μας και οι βοηθοί του είχαν αρχίσει ήδη τις ετοιμασίες, φόρτωναν τις βάρκες και επιδιόρθωναν την προπέλα χτυπώντας την με βότσαλα του ποταμού.
Μόνο αυτός ο ξένος θόρυβος ακούστηκε για λίγο, όλοι συμμετείχαμε σε μια σιωπηλά συμφωνημένη ησυχία, το μέρος και η στιγμή το επέβαλε.
Αρχίσαμε να μιλάμε, να φωτογραφίζουμε και να σαχλαμαρίζουμε μονάχα όταν απομακρυνθήκαμε αρκετά, τουλάχιστον μετά από μισή ώρα μέσα στη βάρκα. Ο καιρός είχε ανοίξει και ακολουθήσαμε τον ίδιο υδάτινο δρόμο επιστροφής, το τοπίο όμως θαρρείς και ήταν πρωτόγνωρο. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η φορά και όμως όλα φάνταζαν καινούρια και άγνωστα. Επιστρέφοντας στο χωριό νιώσαμε μια πληρότητα και δώσαμε ένα καινούριο ραντεβού με τον οδηγό μας για μια καινούρια εξερεύνηση, αυτή τη φορά των καταρρακτών και της φύσης που βρίσκονται κοντά στο χωριό.

Άποψη του χωριού Κανάιμα
Το χωριό Κανάιμα είναι ένα απομακρυσμένο χωριό ιθαγενών της φυλής Τίπα και παρόλο που λειτουργεί σαν μέρος μετάβασης των τουριστών στον διάσημο καταρράκτη, είναι πολύ όμορφο. Η ομώνυμη λίμνη αποτελεί την καρδιά του χωριού με τα φοινικόδεντρα στην ακτή, τους τρεις καταρράκτες στη σειρά που χύνουν τα νερά τους στη λίμνη, τα Τεπούις σαν φόντο και τις εκτάσεις σαβάνας τριγύρω, δημιουργούν μια εξωτική σύνθεση. Σε αυτή τη λίμνη οι ιθαγενείς περνάν τις ώρες τους κολυμπώντας, ρεμβάζοντας, πλένοντας τα ρούχα τους, τραγουδώντας αλλά και δείχνοντας την περιοχή στους επισκέπτες, όπως έκαναν και με εμάς.
Μας πήραν με τη βάρκα, μας έδειξαν τους καταρράκτες, περπατήσαμε πίσω από την υδάτινη κουρτίνα που δημιουργούσε ένας από αυτούς, περπατήσαμε από πάνω τους στο μέρος από όπου πηγάζουν, τους θαυμάσαμε, κολυμπήσαμε στα νερά τους, μάθαμε να τους σεβόμαστε, φανταστήκαμε πως ήμασταν ιθαγενείς και καθώς βράδιαζε επιστρέψαμε στην αμμουδερή ακτή της λίμνης.
Στο δρόμο της επιστροφής διαπίστωσα ότι το σχέδιο του χωριού βασίζεται στο τετραγωνικό σύστημα και υπάρχουν δυο μεγάλοι κύριοι και παράλληλοι δρόμοι ενώ τα σπιτικά είναι απλές μικρές κατασκευές, με μεγάλες όμως αυλές και πολλοί έχουν σαν κατοικίδια παπαγάλους.
Μια σύγχρονη κατασκευή, ανοιχτή από τα πλάγια αν και μοιάζει ξένη στο περιβάλλον ως προς την αισθητική, εξυπηρετεί τον πιο υγιή σκοπό, είναι κάτι σαν ανοιχτό σχολείο και χώρος συμβουλίων των ιθαγενών. Εκεί αποφασίζουν ποιος νεαρός θα συνεχίσει τις σπουδές του με έξοδα του χωριού!
Στη θέα μιας καθολικής εκκλησίας έκανα ερωτήσεις στον Φρέντι σχετικά με τα θρησκευτικά τους πιστεύω και έμαθα τα εξής, οι μισοί ιθαγενείς είναι Χριστιανοί καθολικοί ενώ οι άλλοι μισοί πιστεύουν στα πνεύματα και τους σαμάνους, δηλαδή τους μάγους, τους οποίους σέβονται και φοβούνται.

Στο δρόμο για τον μεγαλοπρεπή Salto Angel
Ένα ιθαγενής δεν κοιτάει ποτέ τον σαμάνο στα μάτια γιατί μπορεί να του πάρει την ψυχή και ότι λέει ο μάγος είναι νόμος. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις σαμάνοι στο χωριό και την ευρύτερη περιοχή και ο σαμάνος κληρονομεί το αξίωμα μαζί και την εξουσία από τον πατέρα του. Τέτοιες κουβέντες κάναμε, πίνοντας ένα μπουκάλι μαύρο ρούμι μαζί με τον Φρέντι.
Ο Φρέντι, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι.. Ατανάκα Τσαράφού Κουσάρι Εντακουρούπο, πίστευε και φοβόταν τον σαμάνο!
Τα πνεύματα της ζούγκλας, της σαβάνας, των Τεπούις, των νερών και ειδικότερα του Σάλτο Άνχελ ήταν μαζί του…φίλοι του!
Εμείς δεν είχαμε την τύχη να τα δούμε αλλά είχαμε πάντα τη βεβαιότητα ότι ήταν κάπου εκεί δίπλα, κοντά μας.

Δάσος
Αυτό θα πει …Μαγεία!!