Δεν ξέρω αν αποτελεί νέα μόδα των εργοδοτών η σύναψη συμβάσεων από ένα έως δυο μήνες με τη δυνατότητα εννοείται πάντα μιας ανανέωσης, πάλι ενός το πολύ δυο μηνών, και που ακριβώς αποσκοπεί αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό εντάσσεται στη κακή λογική  των τελευταίων χρόνων, τη γνωστή σε όλους λογική ίσως και νοοτροπία “έλατε να παίζουμε με τον πόνο του άλλου”.

Χιλιάδες νέοι και νέες ξυπνάνε και κοιμούνται καθημερινά με την ελπίδα ότι η επόμενη μέρα θα τους βρει εργαζόμενους και όχι άνεργους και ψυχολογικά σαφώς  “ταπεινωμένους”.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νέων, και όχι μόνο, ηλικίας 20 με 35 ετών που στο βωμό της εργασίας θυσιάζονται με αυτόν τον τρόπο. Οι εργοδότες άκρως ευνοημένοι από το νέο καθεστώς που ορίζεται για τις συμβάσεις από το υπουργείο, προσλαμβάνουν νέους χαρισματικούς πτυχιούχους με μισθούς χαρτζιλικιού και συμβάσεις “ελάχιστου” ορισμένου χρόνου. Ακόμα και πέντε και έξι μηνών να είναι η σύμβαση δεν παύει να είναι μικρού χρονικού διαστήματος με απολαβές σαφώς πενιχρές. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι όλα αυτά τα προγράμματα “επιταγής εισόδου στην αγορά εργασίας” άνοιξαν τα μάτια σε επιχειρήσεις με απώτερο σκοπό να απασχολούν μόνο εργαζομένους τέτοιων προγραμμάτων, άπειρες ώρες  και μάλιστα δωρεάν!

Δωρεάν εργασία και συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε προσφορά, λοιπόν, είναι η νέα μόδα στην “ιδιωτική” εργασία που το κράτος δημιούργησε και διατυμπανίζει καθημερινά πως αυτό αποτελεί την ανάπτυξη που όλοι περιμέναμε να δούμε το 2014.  Εργασία άνευ όρων από πλευράς εργαζομένων αλλά με σκληρούς όρους απο πλευράς εργοδοτών. Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί οι συμβάσεις πλέον γίνονται μηνιαίες και όχι για περισσότερους μήνες, ποιό είναι το ζήτημα, μήπως η απόλυση και η αποζημίωση αυτής; Δόθηκαν δικαιώματα στους εργοδότες τα οποία ταπεινώνουν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων αλλά κυρίως τα δικαιώματα και τα όνειρα όλων των νέων.

Πώς αντιμετωπίζονται πλέον οι νέοι; Ως αδέσποτα κακόμοιρα ζωντανά, δυστυχώς, που περιμένουν να τους πετάξουν ένα κομμάτι ψωμί, να μην πω ψίχουλα, για να ζήσουν ή να συνεχίζουν να ελπίζουν για κάτι καλύτερο. Όσοι δεν έφυγαν από την Ελλάδα είτε για προσωπικούς είτε για οικονομικούς είτε ακόμα και για λόγους πατριωτισμού τιμωρούνται έτσι απλά.

Τα δεδομένα και οι καταστάσεις οδηγούν στο λυπηρό συμπέρασμα ότι ανάπτυξη δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει σύντομα. Ας σφίξουμε, λοιπόν, γερά τα δόντια και ας παλέψουμε με την ελπίδα ότι κανένας άξιος δεν χάνεται.