Μπορεί η μείωση της φορολογίας να απαιτεί «Ηράκλειο άθλο» αλλά είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Τα περί πάταξης, όμως, της γραφειοκρατίας είναι δούλεμα που προσβάλλει και τους κάτω του μετρίου εγκέφαλους. Γιατί η γραφειοκρατία στην Ελλάδα είναι κεντρικός άξονας της οργανωμένης διαφθοράς και διαθέτει ισχυρότατους «προστάτες». Το πολιτικό δόγμα του κρατισμού. Και την καλλιεργημένη αριστερή νοοτροπία που περιβάλλει και συντηρεί το δόγμα.
Όταν οι μπολσεβίκοι εργατοπατέρες (φρουροί του κρατισμού) γίνονται τα μάτια και τα αυτιά λαθρεμπόρων καυσίμων και απατεώνων «επενδυτών» (τροφίμων των φυλακών) που τους μάζεψαν εσκεμμένα για μπίζνες με το κράτος, ποιος πολιτικός (δημιουργός του κυκλώματος και αυτός) είναι σε θέση να συντρίψει τον υπόκοσμο που έχει εισχωρήσει στην κρατική μηχανή και στις ΔΕΚΟ με κομματικές αποστολές και πολιτικές συμφωνίες;
Πριν δέκα χρόνια η Ν.Δ. και προσωπικά ο Κ. Καραμανλής διακήρυτταν ότι ήταν σε θέση να διαλύσουν αυτό το κράτος, αλλά τα αποτελέσματα έδειξαν πόσο χοντρό ήταν το συγκεκριμένο δούλεμα των ψηφοφόρων ανεξάρτητα αν τους έπεισε ή όχι ο Καραμανλής ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία από άλλους λόγους και όχι από το ασήμαντο πρόγραμμά του.
Γι΄ αυτό και μόλις τόλμησε (έστω και ψιθυριστά) να μιλήσει για μείωση του κράτους και ιδιωτικοποιήσεις (αρχίζοντας από τις συνεργασίες της ΔΕΗ με ιδιώτες επενδυτές) υποχρεώθηκε (από τους δικτατορίσκους του συνδικαλισμού) όχι μόνο να καταπιεί τη γλώσσα του, αλλά να διώξει με τις κλωτσιές και τις τέσσερεις διοικήσεις που είχε είτε δεχθεί είτε διορίσει ο ίδιος στην ΔΕΗ.
Η «αιτία πολέμου» με τα πραγματικά αφεντικά των ΔΕΚΟ (όπως για παράδειγμα η ΓΕΝΟΠ) ήταν ότι τα διορισμένα Δ.Σ. τολμούσαν (άκου θράσος ) να εισηγηθούν επενδύσεις από ιδιώτες.
Ο πανικός της Ν.Δ. και του ίδιου του Κ. Καραμανλή, λόγω της κατά κράτος ήττας του, φάνηκε από την «άνευ όρων» παράδοση του υπουργείου Ανάπτυξης σε όλα τα αιτήματα και τις απαιτήσεις της ΓΕΝΟΠ.
Τα γεγονότα αυτά τα έχει εξιστορήσει η στήλη και στο παρελθόν, ( με άλλες ευκαιρίες) αλλά τα επαναφέρω στην μνήμη μας για συγκεκριμένους λόγους.
Πρώτον για να τα θυμηθούμε, ως συνέχειες, την, κατά καιρούς, γελοιότητα περί πάταξης της γραφειοκρατίας και να προστεθούν σε εκείνα που έγιναν και από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου μετά το 2009.
Δεύτερον για να στοιχειοθετήσω το αρχικό μου συμπέρασμα για το δόγμα του κρατισμού και την γραφειοκρατία ως γέννημα θρέμμα και «σπονδυλική στήλη» του κρατισμού.
Και τρίτον μήπως και σοβαρευτούν (πράγμα μάλλον αδύνατον) οι κρατιστές πολιτικοί που δήθεν δεν γνωρίζουν πως δεν διαχωρίζονται τα δύο αυτά κοινωνικά καρκινώματα αφού το ένα είναι καθαρόαιμο παιδί του άλλου.
Έτσι μετά το βαθύ «ανατολίτικο προσκύνημα» του «αναμορφωτή» του κράτους Κ. Καραμανλή, σε όλους τους δικτατορίσκους κρατικούς συνδικαλιστές, με πλήρη παραίτησή του από τις κρατικοποιήσεις ουσίας (η Ολυμπιακή πουλήθηκε γιατί είχε προσφορές και τα χρέη της των 2 δισ. ευρώ δεν καταπίνονταν) πάμε στον επόμενο «εκσυγχρονιστή» Γ. Παπανδρέου.
Τον Σεπτέμβριο του 2010 το υπουργικό συμβούλιο Παπανδρέου ψηφίζει και διαφημίζει με κάθε τρόπο το νόμο του υπουργού του Χρ. Παμπούκη για το περιβόητο fast track που θα έλυνε όλα τα προβλήματα επενδύσεων και θα έκανε την ελληνική κρατική μηχανή παράδεισο επικοινωνίας με τους επενδυτές.
Μια άλλη εποχή… από εκείνη που η κ. Άννα Διαμαντοπούλου ως ΠΑΣΟΚ γκρέμιζε (έτσι νόμιζε) ως ύποπτη ολόκληρη την Διεύθυνση Επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης για να ανοικοδομηθεί όμως αμέσως μετά την αποχώρησή της από το υπουργείο…
Ο κ. Χρ. Παμπούκης πήρε το νόμο του και το fast track στο σπίτι του… όταν χάθηκε και ο ίδιος, νύχτα, γιατί οι κρατιστές και η κρατική διαφθορά δεν τα δέχεται αυτά τα… μεταμοντέρνα συστήματα.
Και φθάνουμε στο σημερινό «σωτήριο έτος» 2014 όπου η πάταξη της γραφειοκρατίας, η απλοποίηση των διαδικασιών, η διευκόλυνση των επενδυτών, το άνοιγμα του κράτους στους αχθοφόρους-φόρων πολίτες γίνεται ακόμη μία φορά κεντρική «κορώνα» υποσχέσεων από την σημερινή κυβέρνηση με κεντρικό εισηγητή τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη.
Τι να τους πεις τώρα;
Ότι όσο ο κρατισμός παραμένει το δόγμα του πολύχρωμου αριστερισμού της χώρας ανεξαρτήτως κυβερνήσεων το πρόβλημα της γραφειοκρατίας δεν λύνεται διοικητικά αλλά μόνο πολιτικά; Ότι η γραφειοκρατία (ως θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος του κρατισμού) δικαιολογεί και την πολύπλευρη «προσφορά» κομμάτων, Βουλευτών, παρατρεχάμενων και μεσαζόντων σε ψηφοφόρους και «χορηγούς» με «σπρώξιμο» θεμάτων τους στο κράτος;
Τι άλλαξε λοιπόν στην αριστερή και σοσιαλιστική πολιτική σκηνή και των λαϊκίστικων κυβερνήσεων του τόπου για να χάσει τα δικαιώματα του ο «νονός» του συστήματος που δεν είναι άλλος από το κράτος – πατερούλη;
