Το κράτος είναι πανίσχυρο. Μπορεί κανείς να το πολεμήσει, αλλά είναι αδύνατον να το νικήσει. Αυτή και μόνο η πραγματικότητα είναι μία καλή αφετηρία για να αρχίσει κανείς να σκέφτεται πόσο καλύτερη θα είναι η ζωή μας με λιγότερο κράτος. Πόσο μάλλον όταν το κράτος αυτό είναι ο πιστός υπηρέτης της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Δεν κάνουμε ούτε καν αυτό που έκαναν στην άγρια Δύση πριν 150 χρόνια: Να ψάξουμε να βρούμε έναν καλό σερίφη να διώξει από την πόλη τα κακοποιά στοιχεία.
Το κράτος είναι πανίσχυρο. Έχει στα χέρια του πανίσχυρους μηχανισμούς, μέσα από τους οποίους απειλεί και συνθλίβει. Μία δικαστική διαμάχη, για παράδειγμα, μπορεί να εκδικαστεί έπειτα από πέντε ή οκτώ χρόνια. Χρόνος ασήμαντος για το κράτος, ο οποίος, όμως, μπορεί να είναι μία ολόκληρη ζωή για τον πολίτη. Ποιος θα αποζημιώσει και με ποιόν τρόπο εκείνον που διώκεται άδικα; Εκείνον που κατέστρεψε την ζωή του για να αντιμετωπίσει την δόλια επίθεση του κράτους;
Οι μηχανισμοί προστασίας των πολιτών είναι ανύπαρκτοι. Μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα και δεν υπάρχει ένα στοιχειώδες δίκτυο στήριξης των ανθρώπων που δέχονται επίθεση από το κράτος και τις υπηρεσίες του. Ποιος μπορεί να σας προστατεύσει, ας πούμε, από μία πιθανή αυθαιρεσία του ΣΔΟΕ; Για να αποδείξετε την αθωότητά σας θα πρέπει να προκαταβάλετε στο δικαστήριο ένα σημαντικό ποσό από το εξοντωτικό πρόστιμο της «υπηρεσίας», προκειμένου να γίνει η δίκη και μόνο! Μέχρι να βρείτε το δίκιο σας ίσως να έχετε χάσει την ζωή σας.
Έχουμε συναντήσει δίκτυα προστασίας των μεταναστών, των κακοποιημένων γυναικών, ανθρώπων που έχουν άμεση ανάγκη από βοήθεια. Ξέρουμε πλέον πως λειτουργούν αυτά τα δίκτυα, υπάρχει η τεχνογνωσία. Το θέμα είναι ποιος θα αναλάβει την δημιουργία ενός δικτύου προστασίας ενάντια στην αυθαιρεσία του κράτους. Το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για μία εργασία ιδιαίτερα μεγάλη σε όγκο, καθώς το κράτος παρανομεί καθημερινά με χιλιάδες θύματα. Αλλά κάπως πρέπει να γίνει μία αρχή. Αν περιμένουμε ότι την δουλειά αυτή θα την κάνει ο πολιτικός που θίγεται από τον περιορισμό της δράσης της διαπλοκής, είμαστε χαμένοι από χέρι.
Η διαφθορά είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να έρθουν επενδυτές από το εξωτερικό. Δεν είναι εύκολο να καταπολεμηθεί, επειδή οι ρίζες του δέντρου του κακού είναι βαθιές σε αυτή την χώρα. Επίσης, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το κράτος μας δεν είναι σοβαρό. Ήταν στρατηγική επιλογή της διαπλοκής. Μόνο σε ένα μη σοβαρό κράτος το ΣΔΟΕ αγνοεί τις πληροφορίες για τον χρηματισμό πολιτικών και σπεύδει σε «έλεγχο» εκείνων που τον ζητούν! Μόνο σε ένα μη σοβαρό κράτος μπορεί κάποιος να παρανομεί συστηματικά και να ελπίζει ότι θα μείνει μακριά από το δόκανο της Δικαιοσύνης. Είναι παράλογο να έχει κανείς ένα κράτος που να λειτουργεί όπως το ελληνικό και την ίδια ώρα να απαιτεί από τους ξένους επενδυτές να βάλουν τα ωραία τους λεφτουδάκια. Το κάθε μαγαζί μαζεύει τους θαμώνες που ορίζει το ύφος τους…
Όταν κανείς φτιάχνει ένα φαγητό, ακολουθεί μία συνταγή. Κι η Δημοκρατία είναι το δυσκολότερο φαγητό απ’ όλα, αλλά και το πιο νόστιμο. Μπορεί να θεωρούμε ότι είναι εύκολο να το φτιάξουμε, αλλά αυτή είναι μία ψευδαίσθηση. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολύς κόπος και μεγάλη μαεστρία. Και την καλή συνταγή την έχει στα χέρια του ο ίδιος ο λαός. Ο λαός είναι αυτός που πρέπει να μην αφήνει τα οργανωμένα συμφέροντα να αποκτούν μεγάλη δύναμη. Αλλιώς θα είναι σαν να βάζει κανείς στο φαγητό υπερβολικά πολύ αλάτι. Το καταστρέφει, το αλλοιώνει.
Ένα δίκτυο προστασίας των ίδιων των πολιτών από το κράτος είναι μία καλή αρχή. Δεν είναι η θεραπεία για κάθε νόσο, αλλά είναι κάτι, ένα ξεκίνημα. Τα υπόλοιπα θα έρθουν στην ώρα τους…
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή: capital.gr
