Σχεδιάσαμε, ως προεδρία της Ε.Ε., το «ευρωπαϊκό πρωτάθλημα βιομηχανίας», προγραμματίζοντας ακόμη και τις πρώτες τρεις συναντήσεις (σε δεκαπέντε ημέρες και σε ένα μήνα στις Βρυξέλλες και τον Μάιο στην «έδρα» μας), αλλά οι δικοί μας «παίκτες» θα κάθονται στον «πάγκο» γιατί η «οργανώτρια» ελληνική κυβέρνηση δεν γνωρίζει ούτε τα στοιχειώδη για την προπόνηση…
Το διασκεδάζω, ίσως και υπερβολικά, το μέγα άθλημα της επιστροφής της ευρωπαϊκής βιομηχανίας στο «γήπεδο» της ευρωπαϊκής οικονομίας αλλά όταν (έστω και συγκυριακά) ο «κλήρος» για την νέα επιθετική βιομηχανική πολιτική της Ευρώπης πέφτει στην Ελλάδα τρομάζω με την ιδέα ότι οι άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί και βιομήχανοι το μόνο που θα περιμένουν από την Ελλάδα θα είναι να τελειώσει το συντομότερο δυνατόν την προεδρία της…
Την ουσία για το εάν και πόσο μπορεί να αναθερμάνει την ευρωπαϊκή βιομηχανία μια νέα επιθετική πολιτική της Ευρώπης προς κάθε κατεύθυνση ας την αφήσουμε στην ευρύτερη ευρωπαϊκή στρατηγική για την εξωστρέφεια και την αντιμετώπιση της ανεργίας καθώς ακόμη διαμορφώνεται.
Και ας πάμε στην έναρξη του «πρωταθλήματος» από τις Βρυξέλλες στο πλαίσιο της συνόδου του Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας, της Συνόδου Κορυφής που θα ακολουθήσει και του Άτυπου Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας που θα γίνει στην Αθήνα με επίκεντρο τον προσδιορισμό των στόχων και του τελικού ορίζοντα της ευρωπαϊκής βιομηχανικής εκστρατείας.
Σύμφωνα με τις ήδη διαμορφωμένες προτεραιότητες η ελληνική προεδρία θα εισηγηθεί μείωση της γραφειοκρατίας και βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Ποιο μοντέλο όμως γραφειοκρατίας θα προβάλλουμε ως ανάγκη να αντιμετωπισθεί;
Θα τολμήσουμε να μιλήσουμε για το ελληνικό μοντέλο;
Θα έχουμε το θάρρος να πούμε ότι (τις ημέρες αυτές) μεγάλη, και ιστορική βιομηχανία στην προσπάθειά της να συγχωνεύσει δύο Α.Ε. που διαθέτει στην περιφέρεια με την μητρική Α.Ε. των Αθηνών πρέπει να εκδώσει 35 πιστοποιητικά!! Να επισκεφθεί τις υπηρεσίες στην περιφέρεια πάνω από 20 φορές και να απασχολήσει μια ομάδα δικηγόρων και υπαλλήλων για να πάρει την έγκριση (καθ΄ υπολογισμό) μετά από τρεις μήνες και αν την πάρει;
Θα ομολογήσουμε ότι οι άδειες λειτουργίας μιας βιομηχανίας στην Ελλάδα, που θέλουν 12-15 μήνες να εκδοθούν, είναι απλά κουρελόχαρτα που δεν καλύπτουν νομικά την επιχείρηση αν ο Δήμαρχος της περιοχής ή η Επιτροπή της Γειτονιάς δεν γουστάρει την συγκεκριμένη βιομηχανία;
Θα τολμήσουμε να αποκαλύψουμε ότι στην Ελλάδα μόνο το 30-40% των υπηρεσιών εξυπηρετούνται ηλεκτρονικά γιατί οι κρατικοί υπάλληλοι δηλώνουν ότι «…δεν είμαι κομπιουτεράς». Και ότι στα Τελωνεία κατεβαίνουν ακόμη από τα ράφια οι φάκελοι για να γίνει εκτελωνισμός;
Στις προτεραιότητες που θα εισηγηθεί για την βιομηχανική επίθεση της Ευρώπης, η ελληνική προεδρία, περιλαμβάνεται και η αντιστάθμιση των συνεπειών στο κόστος της βιομηχανικής παραγωγής από το υψηλό κόστος ενέργειας.
Τι θα απαντήσουμε όμως αν μας πουν οι άλλοι Ευρωπαίοι ότι ειδικά στην Ελλάδα οι συνέπειες (εκτός από τις αδυναμίες της ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής λόγω της μη ενοποιημένης αγοράς) προκαλούνται γιατί έχουμε την δική μας αντίληψη για το κρατικό ενεργειακό μονοπώλιο που έφερε τον κόμπο στο χτένι και διαλύει ήδη τις βιομηχανίες υψηλής κατανάλωσης ενέργειας ενώ ακολουθεί η μεσαία βιομηχανία με 750.000 εργαζόμενους;
Τρίτο θέμα της ελληνικής ατζέντας θα είναι η βελτίωση της πρόσβασης στην χρηματοδότηση και η συνεπαγόμενη έλλειψη ρευστότητας.
Τι θα απαντήσουμε στους άλλους Ευρωπαίους που έχουν επενδύσεις στην Ελλάδα όταν μας επισημάνουν πως στον τόπο μας την έλλειψη ρευστότητας προκαλούν (εκτός της κρίσης) η στάση πληρωμών ΦΠΑ και άλλων οφειλών του δημοσίου στις επιχειρήσεις , το πάγωμα των δημοσίων επενδύσεων και η πολιτική απίθανης φορολόγησης και επιβολής υπέρογκων προστίμων όχι για συνετισμό μόνο αλλά με την εισπρακτική «λογική» της κάλυψης αναγκών του κρατικού κορβανά τις ανάγκες του οποίου αρνούμεθα πεισματικά να περιορίσουμε;
Σε υψηλή θέση της ελληνικής εισήγησης είναι η τόνωση των επενδύσεων σε καινοτομίες.
Βεβαίως ούτε λόγος και εδώ για την πλήρη απουσία πολιτικής ουσίας στην προσέλκυση επενδύσεων για καινοτομικά προϊόντα παρά τα σχέδια και τις υποσχέσεις. Αν υπενθυμίσουμε δε ότι και κάποια δειλά φορολογικά κίνητρα του παρελθόντος είναι σήμερα επιεικώς απαράδεκτα Άρα καλύτερα να μην μιλάμε ακόμη για καινοτομία στην Ελλάδα .
Τι σημαίνουν όλα αυτά με διαφορετική ανάγνωση;
Ότι ναι μεν η ελληνική προεδρία θα προσπαθήσει να ανοίξει τον δρόμο για την ευρωπαϊκή βιομηχανική ανάπτυξη (πρόκειται άλλωστε για δεδομένη επιλογή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) αλλά θα μεγαλώσει έτσι και την απόσταση που μας χωρίζει ,ανταγωνιστικά, από τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες . Γιατί εμείς ξύνουμε ήδη τον πάτο του βαρελιού και το (σε τεράστιο βαθμό) πολιτικό πρόβλημα της οικονομίας μας (συνεπώς και της βιομηχανίας μας ) μπορεί να λυθεί μόνο με ρεαλισμό, τόλμη και ευρεία πολιτική συναίνεση που όμως δεν διαφαίνεται όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε σε πολιτικό αδιέξοδο.
Του Γιώργου Κράλογλου
