Ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να γράψω για το πνεύμα των Χριστουγέννων και γενικά γι’ αυτό που μας πιάνει κάθε χρόνο με τη γέννηση του Χριστού και θέλουμε να βοηθάμε τον κόσμο όλο…αλλά με έπιασε και πάλι η κυνική μου διάθεση.. λες και δεν έχουν προβλήματα οι άνθρωποι τον υπόλοιπο χρόνο, δεν κρυώνουν, δεν πεινάνε, δεν πονάνε. Ανεξήγητο φαινόμενο η ευαισθησία που δείχνουμε στους συνανθρώπους μας αυτήν την περίοδο των εορτών, τύπου «αχ οι καημένοι, να τους δώσουμε τρόφιμα και γαλοπούλα και παιχνίδια και ρούχα και δώρα για τα παιδιά, κρίμα είναι, είναι Χριστούγεννα» και δώσε να αγοράζουμε κρέατα και κρασιά και επιδόρπια και λαμπιόνια και μπάλες και δένδρα, να γεμίσουμε τα σπίτια με φώτα και μυρωδιές και γεύσεις και ορέξεις και γέλια. Κρίση, κρίση αλλά όλοι τα θέλουμε και όλοι αρνούμαστε να αποχωριστούμε τις συνήθειες του καταναλωτισμού και της ευμάρειας που ζήσαμε τα παλαιότερα χρόνια.
Περπατώντας καθημερινά στους δρόμους της πόλης μας, το μόνο που βλέπω να αλλάζει είναι τα πεζοδρόμια. Την ξεκοίλιασαν τη Βέροια, την έσκαψαν, την έστρωσαν. Όχι για τις γιορτές. Έτυχε η συγκυρία. Κατά τα άλλα, η πόλη άδεια και αδρανής, χωρίς πολλά πολλά στολίσματα-το βασικότερο που λείπει είναι η διάθεση των ανθρώπων της, ο βόμβος και ο ρυθμός του κόσμου της, που κάποτε γέμιζε το κέντρο και την αγορά της. Σήμερα, όλα μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί στολισμένα, από μια αλλόκαιρη γιορτή, που τέλειωσε άδοξα. Φέτος, περισσότερο από ποτέ, η ανάσα μας βαραίνει. Πόσα σπίτια έμειναν χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό, χωρίς τα απαραίτητα προς επιβίωση. Δεν είναι πια τα παιδιά των φαναριών, οι άστεγοι, οι άποροι, οι ανήμποροι. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι φίλοι μας, οι συμμαθητές, οι συνάδελφοι, οι περαστικοί. Τα πρόσωπα σκυθρωπά και προβληματισμένα μαρτυρούν την πραγματικότητα που βιώνουμε. Υπομένουμε το θάνατο-εις τους αιώνες των αιώνων-, τον πόνο, την αρρώστια, την μείωση μισθών, τη διακοπή συντάξεων, την αδυναμία πληρωμής, την κατάσχεση, τους πλειστηριασμούς, τη δέσμευση καταθέσεων, την ανεργία, την πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
Κατά τα άλλα, κάποιοι ζεσταίνονται και κάνουν γιορτές όλο το χρόνο με τα δικά μας χρήματα και με τον ιδρώτα του βιοπαλαιστή. Άλλωστε, τη σήμερον ημέρα όλοι βιοπαλαιστές είμαστε. Όλοι μαζί τα φάγαμε. Όλοι βιώνουμε την κρίση, είπε ο Μιχάλης Λιάπης. Ωστόσο, στην απολογία του δήλωσε ότι επειδή θα έφευγε στην Ασία, έβγαλε το αυτοκίνητο να το κινήσει, ώστε να μη μείνει από μπαταρία. Στο Θιβέτ για διαλογισμό θα πήγαινε ή στο Πουκέ για διακοπούλες; Για να μη θυμηθώ και την πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με την οποία πρέπει να μειώσουμε την άσκοπη(!) χρήση τζακιών για να περιορίσουμε το φαινόμενο της αιθαλομίχλης. Και στη συνέχεια οι άνευ σχολίου δικαιολογίες της γενικής γραμματέως του υπουργείου σε τηλεοπτική εκπομπή, τύπου «μακριά από τον….και όπου θέλει ας είναι». Τι θα ακούσουμε ακόμη και πόσο θα ανεχτεί ο ελληνικός λαός τούτες τις προκλήσεις!
Μετά από όλα αυτά, μου είναι δύσκολο να μην ξινίζω με τη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, έτσι όπως κατάντησε. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μπαίνω στο ταξί σήμερα και ακούω σε ραδιοφωνική εκπομπή ότι πήγε ο χριστιανός να βγάλει χρήματα από ΑΤΜ και του είπαν ότι η Εφορία του δέσμευσε το λογαριασμό. Καμπάνες! Καλά Χριστούγεννα. Και για να μη λέτε πως είμαι ο Σκρουτζ των Χριστουγέννων, σας λέω τούτο μόνο και κλείνω: Αν, πράγματι νιώθετε το πνεύμα των εορτών, ευχηθείτε να έχετε μέσα στο μυαλό και την καρδιά σας όλους αυτούς που δεν μπορούν να έχουν ή να κάνουν όσα εσείς είστε ευλογημένοι να έχετε και να κάνετε. Και αφήστε λίγο χώρο στο συρτάρι που παραγεμίζετε με όσα σας πονάνε, και σας πνίγουν για να νοιάζεστε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Προσπαθείτε γι’ αυτούς. Αυτό, εξάλλου, είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Της Χριστίνας Παπαγιώτα
