Πάει καιρός που θέλω να γράψω δυο λέξεις για αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μου τον τελευταίο καιρό αλλά σιωπώ. Σιωπώ γιατί δεν ξέρω πώς να εξωτερικεύσω αυτά που αισθάνομαι και με θλίβουν βαθιά.

on_air_micΕδώ και ένα μήνα περίπου, μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ έχουν γραφτεί δεκάδες κείμενα και άρθρα σε όλα τα blog που αναφέρονται στο θέμα αυτό. Σκοπός μου λοιπόν δεν είναι να γράψω ακόμα ένα κείμενο που να λέει το πόσο άδικη ή μη ήταν αυτή η ενέργεια. Δεν θέλω ούτε να στηρίξω ούτε να καταδικάσω αυτή την απόφαση μέσα από ένα κείμενο. Είναι ανούσιο να ανακυκλώσω απόψεις που γράφτηκαν πριν από εμένα. Για τον λόγο αυτό στις παρακάτω αράδες θα σας πω την πραγματική επίπτωση αυτής της ενέργειας τόσο στην δική μου ζωή όσο και στις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων. Μπορεί και εσείς να είστε ένας από αυτούς.

Το κλείσιμο λοιπόν του ραδιοφώνου της ΕΡΤ, βλέπε Πρώτο, Δεύτερο και Τρίτο πρόγραμμα, ΕΡΑ σπορ κλπ μας άφησε χωρίς ραδιοφωνική επιλογή. Χωρίς ραδιοφωνική στέγη. Γιατί το λέω αυτό; Να σας εξηγήσω. Τα ραδιόφωνα που βάζουν ποιοτική μουσική και γενικά ποιοτικά προγράμματα στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και είναι περιορισμένης εμβέλειας. Η πλειοψηφία των ραδιοφωνικών σταθμών ανακυκλώνουν τα ίδια τραγούδια τα όποια είναι στην μόδα. Δεν κρίνω ούτε τα ραδιόφωνα ούτε τους ανθρώπους που ακούν τα συγκεκριμένα προγράμματα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους η επιλογή της μουσικής που θα ακούσουν.

Για εμάς όμως που θέλουμε να ακούσουμε ένα άλλο είδος μουσικής, την λεγόμενη αντιεμπορική ή ποιοτική ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την δεν υπάρχει πια καμία επιλογή. Όπως λέει και η φίλη μου η Α. το Δεύτερο και το Τρίτο πρόγραμμα διαπαιδαγωγούσαν και έκαναν γνωστή στο κοινό μουσική επιπέδου και ποιότητας που σχεδόν κανένας άλλος ραδιοφωνικός σταθμός δεν προέβαλε. Οι ραδιοφωνικές παραγωγές τους ήταν από τις καλύτερες στην Ελλάδα, με ραδιοφωνικούς παραγωγούς γνώστες του αντικειμένου τους, και όχι οι ληγμένες κονσέρβες εκπομπών που παίζουν τα περισσότερα ραδιόφωνα επαρχιακά και μη. Το Δεύτερο πρόγραμμα ήταν η καλύτερη λύση στην περίπτωσή μας καθώς είχε το πιο ισχυρό σήμα το οποίο δεν χανόταν μόλις έβγαινες για λίγο έξω από την πόλη σου. Μπορούσες να το ακούς στο αυτοκίνητο χωρίς παρεμβολές και παράσιτα και χωρίς να χρειαστεί να αλλάξεις σταθμό κάθε δέκα χιλιόμετρα. Τώρα για να πας Καβάλα-Ξάνθη πρέπει να είσαι με το ένα χέρι στο τιμόνι και με το άλλο στο ραδιόφωνο μήπως και πετύχεις κάποιον σταθμό που να μην παίζει σκυλάδικα, διαφημίσεις για ψησταριές και παράσιτα. Για να μην αναφέρω τα τούρκικα ραδιόφωνο που εμφανίζονται όσο πλησιάζεις προς Ξάνθη.

Τι θα γίνει λοιπόν με εμάς τα παιδιά του Δεύτερου; Θα συνεχίσουμε να βιώνουμε την μοναξιά μας στα FM μέχρι οι κυβερνώντες να αποφασίσουν την τύχη μας και να ψάχνουμε μήπως και πιάσουμε καμία μελωδία που να μην προκαλεί ηχορύπανση.

Από την Δέσποινα Παρασύρη για το Κάθε Μέρα