Ήχοι από μπαστουνάκια αλλά και βαθιές και βαριές ανάσες… ήταν οι πρώτοι ήχοι που μπορούσε κανείς να ακούσει καθώς εισχωρούσε στο εσωτερικού του Σωσσίδειου γηροκομείου Βέροιας… ήχοι που υπενθυμίζουν ότι το ίδρυμα αυτό δεν πέθανε… αλλά προσπαθεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Μια ολιγόωρη επίσκεψη στο Σωσσίδειο γηροκομείο της Βέροιας και μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση με τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ιδρύματος ήταν μια καλή ευκαιρία και αφορμή για να γνωρίσουμε λίγα πράγματα για το γηροκομείο της πόλης μας, την ύπαρξη του, τις ανάγκες του αλλά και τα προβλήματα που αυτό αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει καθημερινά… και λέγοντας προβλήματα, εννοούμε όλα εκείνα τα ζητήματα που κρίνεται απαραίτητο πως πρέπει να διευθετηθούν έτσι ώστε ένα τέτοιο ίδρυμα όπως αυτό να μπορεί να λειτουργήσει αξιοπρεπώς και να μπορεί να φιλοξενήσει ηλικιωμένους ανθρώπους που χρήζουν φροντίδας και αγάπης.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… και όταν λέμε αρχή εννοούμε την νέα αρχή που το Δ.Σ του γηροκομείου έκανε τον Μάρτιο του 2013, αναλαμβάνοντας τα ινία του ιδρύματος αυτού, στο οποίο όπως είναι γνωστό σε όλους οι συνθήκες που επικρατούσαν δεν ήταν εύκολες για κανέναν. Το νέο διοικητικό σώμα που συστάθηκε από ανθρώπους με ψυχή και όρεξη, ανέλαβε το δύσκολο έργο της «αναστήλωσης» ενός ιδρύματος που μετράει χρόνια ζωής και επιπλέον μετράει χιλιάδες προβλήματα και κυρίως χρέη…
Για αυτά μας μίλησαν τα μέλη του Δ.Σ και μάλιστα η συζήτηση ξεκίνησε με μια φράση άκρως αφοπλιστική από τον πρόεδρο η οποία ήταν η εξής «Παιδιά, το γηροκομείο όταν το αναλάβαμε τον Μάρτιο του 2013 με μαθηματική ακρίβεια θα έκλεινε τον Μάιο που μας πέρασε… μετρούσε ακριβώς 2 μήνες ζωής».
Αυτή ήταν μια αλήθεια που μας ξεδίπλωσαν κατά την διάρκεια της συζήτησης και η οποία οφείλεται καθαρά στο τεράστιο χρέος που δημιουργήθηκε σ το γηροκομείο όλα αυτά τα χρόνια. Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα μας ανέφεραν το γηροκομείο Βέροιας, το οποίο φιλοξενεί αυτή τη στιγμή περίπου 40 τρόφιμους, με δυνατότητα φιλοξενίας έως και 52 άτομα, εδώ και 3,5 μήνες περίπου προσπαθεί να επιβιώσει, χωρίς την βοήθεια της περιφέρειας και του δήμου αλλά μονάχα με την βοήθεια της Εκκλησίας, η οποία δίνει ένα σεβαστό ποσό ετησίως, με τα ελάχιστα ενοίκια που παίρνει το γηροκομείο από τα λιγοστά ακίνητα που διατηρεί, τις μετρημένες δωρεές-συνδρομές και τις πενιχρές συντάξεις των ηλικιωμένων.
Στον αντίποδα των εσόδων όμως όπως αντιλαμβάνεται κανείς βρίσκονται τα έξοδα του ιδρύματος τα οποία αναφορικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι, η πληρωμή του προσωπικού, τα φάρμακα, τα είδη καθαριότητας, τα καύσιμα και τα τρόφιμα, από τα οποία εξαρτώνται καθημερινά 40 άνθρωποι ηλικιωμένοι και πάνω από όλα ανήμποροι. Το ζήτημα των εξόδων είναι μια ιστορία που πονάει καθώς η βοήθεια από το κράτος είναι σχεδόν ανύπαρκτη και σαν να μην έφταναν τα άλλα προβλήματα ανάμεσα σε αυτά υπάρχει ένα ακόμα πιο βασικό πρόβλημα, αυτό της ιατρικής περίθαλψης των ηλικιωμένων, η οποία είναι μηδαμινή. Το γηροκομείο αυτή τη στιγμή έχει ένα γιατρό και αυτός είναι καρδιολόγος, ο οποίος χρειάζεται εκ των πραγμάτων για να πιστοποιεί το αναπόφευκτο.
Ωστόσο, τα μέλη αυτούς του 3,5 μήνες έχουν καταφέρει να προσελκύσουν εθελοντές γιατρούς τεσσάρων ειδικοτήτων και έναν εθελοντή ψυχολόγο, για να παρέχεται έστω μια στοιχειώδης περίθαλψη σε αυτούς τους ανθρώπους. Στόχος τους όπως μας τόνισαν είναι «η φροντίδα των ηλικιωμένων», αυτών των ανθρώπων, που αναγκάστηκαν να μείνουν στο ίδρυμα όχι επειδή το ήθελαν αλλά επειδή η ανάγκη τους οδήγησε.
Και εδώ έρχεται να αναρωτηθεί κανείς … «Τελικά το κράτος που βρίσκεται όταν το έχεις ανάγκη;»
Σκοπός πλέον του ιδρύματος είναι να επιβιώσει και το μόνο σίγουρο όπως τα μέλη μας ανέφεραν είναι να περάσει σε όλους το μήνυμα ότι το ίδρυμα «Άλλαξε χέρια, σκέψη και νοοτροπία»… «θέλουμε να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου γιατί προσπαθούμε και κάνοντας ένα μικρό απολογισμό μπορούμε να πούμε ότι μέσα σε λίγους μήνες καταφέραμε να μειώσουμε τα έξοδα και να αυξήσουμε τα έσοδα, έτσι ώστε να μπορούμε τώρα να λέμε ότι η λειτουργία του γηροκομείου είναι βιώσιμη, η ποιότητα της σίτισης του φαγητού έχει βελτιωθεί όπως επίσης και η φροντίδα» … «προσπαθούμε καθημερινά για το καλύτερο και θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας… εθελοντικά… αν βοηθήσουμε όλοι… θα δώσουμε νέα πνοή στο γηροκομείο και κλείνοντας το πιο σημαντικό από όλα θέλουμε ο κόσμος να ξέρει ότι όσο είμαστε εμείς δεν θα χαθεί ούτε ένα ευρώ».
Ήταν απίστευτα συγκινητικό από την πλευρά των μελών το πόσο έντονη έδειχνε η ανάγκη τους να «σώσουν» το γηροκομείο από ένα βέβαιο πνιγμό και ταυτόχρονα τους 40 αυτούς ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν εναποθέσει σε αυτό το ίδρυμα τις ελπίδες τους.
Κλείνοντας, θα ήταν σημαντικό να αναφέρουμε για όσους δεν το γνωρίζουν ότι η συνδρομή στο γηροκομείο είναι 10 ευρώ το χρόνο, μπορεί οποιοσδήποτε να πάει στο γηροκομείο είτε στο γραφείο που διατηρεί στο υπόγειο της δημοτικής αγοράς. Επιπλέον, το γηροκομείο δέχεται τρόφιμα από επιχειρηματίες που επιθυμούν να βοηθήσουν και κυρίως δέχεται ανθρώπους εθελοντές με ψυχή και όρεξη να προσφέρουν.
Επίσης, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε γνωστή σε όλους μια αξιοσημείωτη και άκρως ενδιαφέρουσα απόφαση του συμβουλίου, όπου από φέτος το γηροκομείο δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους που έχουν ηλικιωμένους στο σπίτι και θέλουν για κάποιο διάστημα να ξεκουραστούν, να μπορούν σε συνεννόηση με τους υπεύθυνους του ιδρύματος να μεταφέρουν εκεί τους ηλικιωμένους τους έτσι ώστε να φιλοξενηθούν για κάποιο διάστημα.
Τελικά αναλογιζόμενοι όλα όσα μας ανέφεραν και όλα όσα είδαμε θα έλεγε κανείς με μια πρόχειρη σκέψη ότι το αίσθημα του εθελοντισμού έχει εκλείψει στις μέρες μας, από την άλλη όμως τώρα είναι η ευκαιρία να αποδείξουμε όλοι, μικροί μεγάλοι, ότι είμαστε άνθρωποι, έχουμε αισθήματα και μπορούμε να βοηθήσουμε… γιατί; Γιατί η ζωή… θέλει εθελοντές.. για να την κρατήσουν υπαρκτή!!!
κείμενο | λένα_μαρκογιαννάκη
φωτογραφίες | κωνσταντία_μαζαράκη (www.arive.gr)
επιμέλεια | λένα_μαρκογιαννάκη
