Δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό της κουλτούρας μας ή γενικό φαινόμενο της ανθρώπινης φύσης, πάντως εμείς οι Έλληνες, έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τα… θαύματα! Είτε θρησκευτικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά ή οικονομικά. Και, με κάθε ευκαιρία, τα αναζητούμε ή τα βλέπουμε!
Ένα επίκαιρο “θαύμα” είναι η περιπόθητη οικονομική ανάκαμψη. “Ο Θεός να βάλει το χέρι του“, “δεν θα μας αφήσει ο Θεός να χαθούμε“, “έχει ο Θεός“, είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούνται ως παρηγοριά στις δυσκολίες που ο καθένας περνάει.
Εκφράσεις που, προφανώς, δεν λέγονται απαραίτητα για να εκφράσουν την επιθυμία ο Θεός να επιληφθεί των οικονομικών μας θεμάτων, αλλά για να μας δώσει κουράγιο, δύναμη, παρηγοριά, για να πορευθούμε στον δύσκολο αγώνα. Ωστόσο, πολλοί προσδοκούν πιο… δραστικά μέτρα από τον Θεό, ευνοώντας – ενδεχομένως – τους ίδιους, εις βάρος κάποιων άλλων.
Από την άλλη, πέρα από την επίκληση στα Θεία, υπάρχει και η προσμονή για κάτι καλύτερο ή, ακόμα – ακόμα, για ένα “θαύμα” από κάποια πολιτική δύναμη που θα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, “καθαρίζοντας” μια και καλή κάθε “άρρωστο” κομμάτι της κοινωνίας, από επίορκους υπαλλήλους, μέχρι προδότες πολιτικούς.
Μεταξύ των… σωτήρων αυτών συγκαταλέγονται η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και ο… Παπαδόπουλος!
Ιδίως ο μακαρίτης ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, έχει την τιμητική του, καθώς το επιφώνημα “Α ρε Παπαδόπουλε” ή “Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε!“, έχει γίνει της μόδας.
Περιμένουμε ένα θαύμα, λοιπόν. Με μαγικό τρόπο, να αποκατασταθούν τα κακώς κείμενα, να επικρατήσει δικαιοσύνη, ισοτιμία, ευημερία. Το περιμένουμε ο καθένας από την κατεύθυνση που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του: Θεό, αριστερούς, δεξιούς, φασίστες, δικτάτορες. Σε πολλά και πολλούς, εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό…
Του Νίκου Βουδούρη, για το kathemera.gr
