Λίγες μέρες μετά την φασαριόζικη πορεία που έκαναν μέλη της οργάνωσης Χρυσή Αυγή στη Βέροια, η οποία όπως οι ίδιοι ισχυρίστηκαν, δεν είχε κάποιον ειδικό σκοπό (συνεπώς έγινε για επικοινωνιακούς λόγους και για την… φασαρία της υπόθεσης;), μαθαίνουμε πως μικρή ομάδα της ίδιας οργάνωσης “βολτάρει” και στη Νάουσα.
Με την ευκαιρία αυτή, λοιπόν, ας μου επιτραπούν κάποιες σκέψεις:
Πρώτον, μιλώντας προσωπικά, εκφράζοντας την προσωπική άποψη που (ίσως κακώς για ορισμένες ακραίες ομάδες) διασφαλίζεται συνταγματικά, την οργάνωση της Χρυσής Αυγής την βλέπω με δυσφορία, δεν αποδέχομαι ούτε στο ελάχιστο τις απόψεις της, διαφωνώ κάθετα με την ιδεολογία της (την οποία μάλιστα θεωρώ επικίνδυνη) και πιστεύω πως με τέτοιες ακραίες απόψεις φτάσαμε σε γενοκτονίες και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεύτερον, επίσης προσωπική άποψή μου, είναι ότι στην αντίπερα όχθη, στο λεγόμενο αντιφασιστικό μέτωπο, δυστυχώς, υπάρχει μια μερίδα ατόμων (θέλω να πιστεύω μικρή) που μπορεί ιδεολογικά να διαφέρουν, αλλά στις μεθόδους είναι ίδιοι με αυτούς που αντιμάχονται.
Άλλωστε, μέχρι σήμερα (αύριο μάλλον θα αλλάξει αυτό, καθώς ενδεχομένως να διευρυνθεί ο κύκλος) δέχτηκα πολλές φορές απειλές από θρασύδειλα άτομα της δεύτερης ομάδας, που ανώνυμα, “κατινίστικα” και φασιστικά προσπάθησαν να με εκφοβίσουν, επειδή “τολμώ” να εκφράσω την άποψή μου.
Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να γράψουμε κάτι και να μην δεχτούμε απειλές (ή να είμαστε υποψήφιοι για να δεχτούμε) από την μία ή την άλλη πλευρά. Βλέπετε, παντού υπάρχουν αυτοί που είναι πρόθυμοι να φιμώσουν κάποιον επειδή απλά δεν του αρέσει αυτό που γράφει, είτε λέγεται ακροδεξιός, είτε λέγεται ακροαριστερός. Αυτό που μας προκαλεί ιδιαίτερη θλίψη είναι όταν τέτοιες πρακτικές υιοθετούνται από συναδέλφους ή από νέα άτομα.
Αφού ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα, ας μιλήσουμε για το φαινόμενο…
Μέχρι το 1974, το γεγονός ότι ήσουν αριστερός, ήταν ποινικά κολάσιμο. Πόσες και πόσες πολιτικές διώξεις υπήρξαν, ειδικά κατά την περίοδο της δικτατορίας (της χούντας αν θέλετε).
Μετά το 1974, προς τιμήν του νεοσύστατου πολιτεύματος και του πρώτου πρωθυπουργού του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το ΚΚΕ έφυγε από την παρανομία και πλέον, το να είσαι αριστερός ή κομμουνιστής έπαψε να σε στέλνει… διακοπές.
Και κάπως έτσι, άλλαξαν οι ρόλοι. Οι φασίστες, οι νοσταλγοί του ναζισμού, της χούντας, των απολυταρχικών καθεστώτων, τα άτομα που στις λέξη “δημοκρατία”, “ισότητα”, “δικαιοσύνη” βγάζουν σπυριά, μπήκαν στο περιθώριο από την κοινωνία.
Έλα όμως που αποδείχθηκε πως και αυτοί που πρέσβευαν την δημοκρατία, την ισότητα, την δικαιοσύνη και ακόμη περισσότερο τον σοσιαλισμό, αποδείχθηκαν πως ήταν μακρυχέριδες, δημαγωγοί, κλέφτες, καταχραστές, κατά το κοινώς λεγόμενον, λαμόγια…
Και έτσι, φτάσαμε στην κρίση, την κοινωνική πρωτίστως και έπειτα στην οικονομική, και – όπως συνέβη με την κρίση του 1929 των ΗΠΑ, που επηρέασε τελικά την χώρα μας το 1932 – οι απολυταρχικές θέσεις, η έλλειψη κοινής λογικής, η ακρότητα επανήλθαν στο προσκήνιο, χωρίς καμία αιδώ, αλλά με περισσή έπαρση, θεωρώντας πως αυτοί (ποιοι;;;) θα καθαρίσουν τον τόπο.
Τινι τρόπω; Αναβιώνοντας μαύρες σελίδες τις ιστορίας μας;
Ξεκινά, λοιπόν, η αναβίωση… Από το ασταθές πολιτικό σκηνικό, κινδυνεύουμε να περάσουμε στον φασισμό (ή στο χειρότερο σενάριο, τον ναζισμό) και εν μέσω “πολέμου” θα αρχίσουμε αλληλοσπαρασσόμαστε, ώσπου να τελειώσει ο “πόλεμος”, για να αρχίσουμε κανονικό εμφύλιο πόλεμο.
Καλά το πάμε, ω Ελλάς! Απαίδευτη, ανιστόρητη, αμνήμων Ελλάς.
Του Νίκου Βουδούρη
