Σήμερα στην Βέροια και συγκεκριμένα στην πλατεία έξω από το δημαρχείο πραγματοποιήθηκε μία συγκέντρωση από τους μαθητές οι οποίοι ηχηρά έδωσαν το παρόν τους. Ο (καλός) θόρυβος που προκάλεσαν κέντρισε το ενδιαφέρον όλων οι οποίοι στην κυριολεξία καμάρωναν το μέλλον του τόπου. Περπατούσα ανάμεσα σε παρέες ηλικιωμένων τους οποίους άκουγα να λένε «μπράβο, τα παιδιά νοιάζονται για τον τόπο τους, αυτοί θα οδηγήσουν την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια».
Στάθηκα κ εγώ εκεί παρακάτω για λίγο και τα άκουγα να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, χωρίς έκτροπα, χωρίς ύβρεις…
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσαν οι συγκεντρώσεις λόγω του ότι με ενοχλούσαν πάντα οι διάφορες (κομματικές) χρωματιστές σημαίες που έβαζαν τις ταμπέλες στους συγκεντρωμένους, έτσι δεν έκανα τον κόπο να πάω σε καμία απολύτως συγκέντρωση ακόμα και αν συμφωνούσα με τους λόγους για τους οποίους γινόταν.
Δεν πέρασαν δύο λεπτά και άρχισα να αισθάνομαι ένα έντονο καρδιοχτύπι, Θέλω και εγώ να φωνάξω μαζί τους, να συμμετέχω να ενσωματωθώ στον όχλο και να ενώσω την φωνή μου με την δική τους. Δεν το έκανα, γιατί ένιωσα φόβο και ντροπή απέναντι στα παιδιά. Τα παιδιά δεν είναι πολιτικοποιημένα ή κομματικοποιημένα, εκφράζουν αβίαστα και αφιλτράριστα τα αισθήματά τους, τα βιώματα τους. Η μόνη σημαία τους ήταν η σχολική τσάντα και το όπλο τους η φωνή τους. Δεν γινόταν να σταθώ εγώ δίπλα τους που με την στάση μου έχω βοηθήσει να έρθουμε στην κατάσταση για την οποία οι μαθητές διαμαρτύρονται.
Μετά την αποχώρηση των μαθητών, ακολούθησαν και άλλες συγκεντρώσεις, αυτές των ενηλίκων με τις απαραίτητες σημαίες και συνθήματα τα οποία εκφράζουν πολιτικές και κομματικές ιδεολογίες.
Τελικά από την σημερινή μου εμπειρία κατάλαβα ότι για μένα υπάρχουν δύο ειδών συγκεντρώσεις.
Αυτές που δεν μπορώ να συμμετέχω και αυτές που δεν θέλω…