Mέρα μεγάλων κειμένων η προχθεσινή, με πρώτο της «Independent» που ανακάλυψε σκάνδαλο με την ενοικίαση του Carlton Club για 180 χιλιάδες ευρώ «από την ελληνική αποστολή».
Μόνο που το event στο Carlton, που σκοπό έχει την εμπορική παρουσία της Ελλάδας και στηρίζεται από το Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο διοργανώνεται με χρήματα του ιδιωτικού τομέα μαζί με χορηγία του ΟΠΑΠ που δεν υπερβαίνει το 50% και τρέχει σε τόσο σφιχτό budget που θα λειτουργήσει μόνο για 10 μέρες και όχι μέχρι τη λήξη των Αγώνων.
Η παρουσiαση σε συνέντευξη Τύπου είχε γίνει πριν περίπου τρεις εβδομάδες και καταγράφηκε στη μνήμη από κάποιες ερωτήσεις που έγιναν, όπως για το πώς σκοπεύει η οργάνωση του event να προωθήσει αγροτικά προϊόντα και αν υπάρχει σχέδιο σε περίπτωση που βρεθούν χρήματα να συνεχιστεί η εκδήλωση. Να έβλεπα να πουλάνε φέτα στο Carlton και να πεθάνω με το γέλιο στα χείλη, αν ταυτόχρονα ανακοινωνόταν ότι τα μέλη του Carlton θα πρέπει να κάνουν υπομονή μέχρι να ξαναπάνε στο club τους γιατί το νοικιάσανε στο «House of Hellenes», που ο θεός να με συγχωρέσει, αλλά με τέτοιο όνομα, οι μισοί θα νομίζουν ότι το νοικιάσανε σε maison de tolerance.
Το Carlton είναι από τα πιο βαριά αλλά όχι από τα πιο παλιά private club του Λονδίνου. Είναι το club αποκλειστικά των πολιτικών του συντηρητικού κόμματος. Σε σημείο που όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1905 προσχώρησε στους Liberals παραιτήθηκε από μέλος του club και έγινε ξανά δεκτός το 1926, όταν επανήλθε στους Συντηρητικούς, μένοντας μέλος μέχρι τον θάνατό του. Η σχέση του club με τους συντηρητικούς ήταν και ο λόγος που στην παρουσίαση του «House of Hellenes» ανάμεσα στα σλάιντς που προβαλλόντουσαν με την αίθουσα της εκδήλωσης υπήρχε μία και του πρωθυπουργού της βικτοριανής περιόδου Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Στα τελευταία δέκα λεπτά της εκδήλωσης το σλάιντ του Ντισραέλι είχε κολλήσει να προβάλλεται πάνω από το κεφάλι του Χάρη Οικονομόπουλου, που είχε αναλάβει την ευθύνη της διοργάνωσης. Με αποτέλεσμα να προκαλείται η περιέργεια ποιον στον διάολο βλέπουμε και η εκτίμηση να είναι ότι κοιτάμε κάποια μούρη του ολυμπισμού ή τον παππού του Οικονομόπουλου.
Το έχουν αυτό οι παλιές οι εικόνες να πιστεύεις ότι είναι συγγενής, αλλά να μην έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται. Στο σπίτι στην Υδρα έχω έναν πρόγονο, που ποζάρει τρουά καρτ, περήφανος και τσιριπιτητός, με τη μουστάκα να χτυπάει κόκκινα και τώρα τι είναι, τι δουλειά κάνει, τι ρόλο έπαιξε στην ευγονία των Πανούτσων, δεν θα γίνει ποτέ γνωστό.
Αντiθετα άλλα μυστήρια εξιχνιάζονται. Οπως η απορία μιας φίλης μου, η οποία τα είχε φτιάξει με τον μέλλοντα σύζυγό της και ενώ ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα και πηδιόταν στο κρεβάτι, σε κάποιο lull of the action ρώτησε τον έτσι. «Ο παππούς είναι αυτός στη φωτογραφία;». «Οχι, ο Λένιν!».
Το εντυπωσιακoτερο όμως δημοσίευμα ήταν στο aek365.gr και αφορούσε τη φορολογική ενημερότητα της ΑΕΚ. «Περιμένουν στην ΑΕΚ να μπει το επόμενο 3ήμερο σε νομοσχέδιο η τροπολογία που την αφορά για τη φορολογική ενημερότητα» ξεκινούσε το δημοσίευμα. Και συνέχιζε «Ο Ανδρέας Δημητρέλος με τα στελέχη του υπουργείου ετοίμασαν το κείμενο της ρύθμισης της τροπολογίας για τη φορολογική ενημερότητα και περιμένουν πια να ψηφιστεί μέχρι και την Παρασκευή». Από την πρώτη μέρα που αυτό το παιδί ο Δημητρέλος ξεκίναγε για να πάρει το χαρτί από την Εφορία, το ήξερα ότι θα πάει ψηλά. Τόσο ψηλά όμως που να συντάσσει τα οικονομικά νομοσχέδια, πίστευα ότι χρειαζόταν ένα ακόμα εξάμηνο για να το καταφέρει…
Υπάρχει διαδοχή
Xίλια ζήτω για την Εθνική πόλο που πήρε την τσαμπουκαλεμένη ισοπαλία από την Ιταλία. Το πόλο φυσικά δεν παίζεται σε πρωταθληματικό επίπεδο σε σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου όπως το ποδόσφαιρο, ούτε στις περισσότερες όπως το μπάσκετ. Αλλά το ίδιο ισχύει με το χόκεϊ στο χόρτο και το ίδιο ισχύει με το χάντμπολ, χωρίς όμως να έχουμε διακρίσεις. Το πόλο όμως από τη δεκαετία του ’80 συνεχώς διακρίνεται και ο λόγος είναι σαφής. Στην ομάδα υπάρχει διαδοχή, γιατί η ομάδα είναι καθαρά ελληνική και από εκεί που βγήκαν οι προηγούμενοι, υπάρχουν άλλοι. Οχι σαν την ομάδα της Αρσης Βαρών, που όταν τελείωσαν οι εισαγωγές από την Αλβανία, επέστρεψε στο ημίφως που βρισκόταν.
Η προσπάθεια που γίνεται στην Ελλάδα να συγκριθούν οι Αγώνες του Λονδίνου με τους Αγώνες της Αθήνας και να βγάλουμε τους αγγλικούς σκάρτους μου θυμίζει τις εντός των τειχών συζητήσεις που γίνονται για τις γλώσσες που πάντα καταλήγουν ότι η ελληνική είναι η ανώτερη όλων, γιατί είναι νοηματική, έχει το μεγαλύτερο λεξιλόγιο και «σε ποια άλλη γλώσσα υπάρχει η λέξη φιλότιμο;». Εξαιρουμένου του τρίτου που μπορεί να ισχύει αλλά και τα ελληνικά δεν έχουν λέξη για το glasnost. Και όπως γράφει ο Bill Bryson στο εξαιρετικό βιβλίο του «Mother Tongue», κανένας άνθρωπος δεν έχει πει «Ναι η γλώσσα μου είναι κατώτερη και ανέκφραστη και χρειάζεται βελτίωση». Το ίδιο με τους Ολυμπιακούς που η μισή Ελλάδα θα γούσταρε μια μικρή τρομοκρατική ενέργεια για να πούμε ότι στην Αθήνα οι Αγώνες ήταν ασφαλείς. Κι αν όχι τόσο hard core πράγματα, ένα general cock up, κάτι να γίνει θάλασσα, όπως να πέσει μαύρο για μισή ώρα στην έναρξη των Αγώνων ώστε να ταπεινωθούν οι Αγγλοι. Και να παραδεχτούν ότι Αγώνες όπως της Αθήνας, που όλα πήγαιναν ρολόι, δεν έγιναν και δεν θα ξαναγίνουν.
Αλλά, μισό… Στην Αθήνα και στην τελετή έναρξης δεν ήταν που η ΕΡΤ μετέδιδε μισή ώρα μαύρο; Στην Αθήνα που οι εθελοντές οδηγοί λεωφορείων καθάριζαν ένα διχίλιαρο την εβδομάδα και που οι δημόσιοι υπάλληλοι πήραν υποχρεωτική άδεια –βεβαίως μετ’ αποδοχών – για να πάνε στα νησιά και να φαίνεται ότι δεν υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα. Αλλά εκτός από το φιλότιμο στα ελληνικά έχουμε αποκλειστικότητα και τη λήθη…
Του Αντώνη Πανούτσου
Πηγή: sday.gr
