Δύσκολες ώρες. Να ‘ ναι άραγε οι τελευταίες μας στo ευρώ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Να’ ναι άραγε σήμερα η ημέρα της κρίσης, εκείνη που πολλοί από εμάς αρνούμασταν να δούμε ότι έρχεται; Να ‘ναι μια νέα αρχή για όλους μας, ακόμη και για εκείνους τους παλιούς πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ; Ή μια νέα εποχή με έναν νέο ηγέτη που θα μας εκπλήξει όλους; Μήπως όμως είναι ένα ακόμη βήμα προς το σκοτάδι; Αβάσταχτο το βάρος για τον ελληνικό λαό, να αποφασίζει εκείνος για το μέλλον της Ευρώπης.

O ήλιος καίει. «Είναι εποχή αυτή για εκλογές;» συλλογίζομαι. «Είναι εποχή αυτή για να αποφασίζει κάνεις αν θα μείνει η Ελλάδα στο ευρώ ή όχι;». 37 βαθμοί. Τα λόγια του Ρίτσου σκορπίζουν στον καυτό άνεμο.

«Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο».

Είναι Μάιος του 2008, μια έγκυος γυναίκα και ένας άνδρας καίγονται ζωντανοί. Που είναι οι δολοφόνοι τους; Θα ψηφίσουν άραγε αύριο; Θα ψηφίσουν οι κουκουλοφόροι, οι νέο ναζιστές, εκείνοι που εχθές έδειραν μια έγκυο Γαλλίδα σε ένα τραμ; Θα ψηφίσει και ο νέος που δεν έχει δουλειά. Θα ψηφίσει και εκείνος ο ογδοντάχρονος συνταξιούχος με τα άσπρα μαλλιά. Έχει περάσει και άλλες κρίσεις, λέει, αλλά μάλλον αυτή είναι η τελευταία που ζει.

Δύσκολες ώρες. Κι ο ήλιος είναι αδίστακτος. Η Αθήνα είναι σχεδόν άδεια. Έφυγε άραγε ο κόσμος για να ψηφίσει; Πήγε στο «χωριό» του; Ή περιμένει τα αποτελέσματα σε μια παραλία; Γυρίζω σαν την τρελή μέσα στη ζέστη. Και αναρωτιέμαι πότε να ήταν άραγε που οι Έλληνες πίστεψαν στους εθνικούς εκείνους μύθους που μας οδήγησαν ως εδώ; Μήπως όταν όλες οι αναφορές μας έγιναν στην αρχαιότητα; Στο περήφανο μας παρελθόν; Ή μήπως ήταν όταν η δική μας Βυζαντινή ιστορία πέρασε στα απαρατήρητα της Ευρώπης; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το κακό έγινε όταν σκοτώσαμε όλες τις λαϊκές μας παραδόσεις στον βωμό του μοντερνισμού. Όταν σβήσαμε το φιλότιμο σε μια πίστα μπουζουκιού. Τότε που όλοι ζούσαμε τον μύθο μας στην Ελλάδα.

17 Ιουνίου 2012. Κανένα ένδοξο πρόσφατο παρελθόν. Tι θα ψηφίσουμε οι Έλληνες σήμερα; Tην επιστροφή μας στην πατρίδα ή την απόλυτη αποξένωση μας από αυτήν; «Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη…» Ένας ψίθυρος σβήνει στα Προπύλαια. Και όμως εδώ σε αυτή την λευκή πέτρα κάτω από τον ήλιο γεννήθηκε η Ευρώπη. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ας κοιτάζουμε στο φως. Γιατί εγώ αυτό ονειρεύομαι το φως. Ονειρεύομαι την πατρίδα μου που έχασα μέσα σε μίζες, εγωισμούς, πάθη, λαϊκισμούς, ψέματα και χαστούκια. Αυτό ονειρεύομαι, την επιστροφή μου σε εκείνη που αγαπώ.

Της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου

Πηγή : protagon.gr